Jan Gebauer
Jan Gebauer (ur. 8 września 1838 w Ubislavicach, zm. 25 maja 1907 w Pradze) – czeski filolog i językoznawca[1], profesor filologii czeskiej i słowiańskiej na uniwersytecie w Pradze.
Ukończył gimnazjum w Jiczynie[2]. Początkowo studiował teologię, ale po trzech semestrach zmienił kierunek na lingwistykę[2]. Poznawał filologię słowiańską, niemiecką, klasyczną i indoeuropejską[2]. Gebauer był twórcą nowej gramatyki czeskiej i nowoczesnego sposobu historycznych badań naukowych w dziedzinie czeskiego językoznawstwa. Był autorem nieukończonego „Słownika języka staroczeskiego” (Slovník staročeský) i „Historycznej gramatyki języka czeskiego” (Historická mluvnice jazyka českého)[1]. Z profesorem Tomaszem G. Masarykiem zwycięsko przeprowadził naukowo-literacką kampanię przeciw autentyczności rękopisów królowodworskiego i zielonogórskiego[2], uważanych dawniej za najstarszy zabytek literatury czeskiej, a w rzeczywistości będących falsyfikatami z okresu odrodzenia narodowego (początek XIX wieku).
W 1900 r. przyznano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 675.
- ↑ a b c d Jan Gebauer. old.ujc.avcr.cz. [dostęp 2016-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-27)]. (cz.).
- ↑ Doktorzy honoris causa. uj.edu.pl. [dostęp 2016-10-27]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kvido Hodura, Jan Gebauer a český spisovný jazyk.
- Jiří Marvan, Jan Gebauer – osobnost mezi staletími.