Jan Jawicz

Jan Jawicz
	major administracji
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1897 ; Kaplonosy
Data śmierci	1986
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Litwy Środkowej; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Brygada Strzelców Polskich; Wileński Pułk Strzelców
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;

Jan Jawicz (ur. 23 kwietnia 1897 w Kaplonosach, zm. 1986) – major administracji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z miejscowości Kaplonosach, w powiecie włodawskim. W latach I wojny światowej początkowo służył w armii rosyjskiej, następnie, od końca 1915 roku w Brygadzie Strzelców Polskich, Dywizji Strzelców Polskich, a od lata 1917 roku w I Korpusie Polskim w Rosji, a następnie od 1918 roku w III Korpusie Polskim w Rosji.

W latach 1919–1927 służył pod rozkazami generała broni Lucjana Żeligowskiego. Początkowo w jego Grupie Operacyjnej, pełniąc funkcję komendanta stacji rozdzielczej w Mińsku. Od 1920 roku był adiutantem Naczelnego Dowódcy Wojsk Litwy Środkowej. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wileński pułk strzelców^[1]. Następnie był kierownikiem kancelarii Inspektora Armii nr 2 w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 85 pp. W kwietniu 1925 roku został przeniesiony do 21 pułku piechoty w Warszawie^[2]. W grudniu tego roku został przydzielony do Adiutantury ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych generała Żeligowskiego na stanowisko oficera ordynansowego^[3]. 3 maja 1926 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 279. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4].

Po zamachu majowym oficer ordynansowy Żeligowskiego jako Inspektora Armii. Po przejściu generała na emeryturę służył pod rozkazami inspektora armii, generała broni Kazimierza Sosnkowskiego, w latach 1927–1938 jako jego oficer ordynansowy, a od 1938 roku jako oficer dyspozycyjny. W 1937 roku został przeniesiony do grupy administracyjnej korpusu oficerów administracji, zachowując umundurowanie korpusu oficerów piechoty. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[5].

Po wybuchu II wojny światowej uczestnik obrony Lwowa, negocjował z Sowietami warunki poddania miasta. Internowany przez Armię Czerwoną, zbiegł z niewoli i przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. Oficer dyspozycyjny Sosnkowskiego jako Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej (listopad 1939–czerwiec 1940). Po klęsce Francji i przeniesieniu władz polskich do Londynu w dalszym ciągu współpracował z Sosnkowskim, także po dymisji generała z funkcji państwowych latem 1941 r. Od 8 lipca 1943 do 30 września 1944 r. oficer sztabowy do zleceń Naczelnego Wodza. Po dymisji Sosnkowskiego w dalszym ciągu jego oficer do zleceń. Od lipca 1945 r. służył w Gabinecie Naczelnego Wodza generała dywizji Tadeusza Bór-Komorowskiego, zaś od listopada 1945 do 1946 r. w Oddziale Ogólnym Sztabu Naczelnego Wodza. Po wojnie początkowo przebywał na emigracji, później powrócił do kraju, gdzie zmarł w 1986 r.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[6]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych^[7]
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[8]^[7]
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)^[9]
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219, 670.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 kwietnia 1925 roku, s. 213.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 135 z 22 grudnia 1925 roku, s. 732.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 129.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288, 417.
↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 61.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 71.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Marek Ney-Krwawicz, Biuro generała Sosnkowskiego. Komenda Główna Związku Walki Zbrojnej we Francji listopad 1939 - czerwiec 1940, Warszawa 1996.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[CITEREFSpis_oficerów1921219,_670-1] Spis oficerów 1921 ↓, s. 219, 670.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_44_z_18_kwietnia_1925_roku,_s._213-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 kwietnia 1925 roku, s. 213.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_135_z_22_grudnia_1925_roku,_s._732-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 135 z 22 grudnia 1925 roku, s. 732.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_18_z_3_maja_1926_roku,_s._129-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 129.

[CITEREFRybkaStepan2006288,_417-5] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288, 417.

[6] M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[CITEREFRocznik_Oficerski193261-7] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 61.

[8] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_12_z_3_marca_1926_roku,_s._71-9] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 71.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]