Jan Klemens Branicki (podkomorzy krakowski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Klemens Branicki
Ilustracja
Portret epitafijny Jana Klemensa Branickiego
Herb
Gryf
Rodzina

Braniccy herbu Gryf

Data śmierci

1657

Ojciec

Stanisław Branicki

Matka

Helena Tarło

Żona

Anna Beata Wapowska

Dzieci

Jan Klemens Branicki,
Stanisław Branicki,
Teofila Branicka,
Anna Marta Branicka

Jan Klemens Branicki herbu Gryf (zm. w 1657) – hrabia z Ruszczy[1], podkomorzy krakowski w latach 1653-1657, chorąży krakowski w latach 1641-1642, żupnik chęciński, starosta chęciński w latach 1615-1652[2], starosta bocheński i wielicki.

Zawarł związek małżeński z Anną Beatą Wapowską, c. Katarzyny Kostczanki[3], h. Dąbrowa i Stanisława Jana Wapowskiego

W 1632 roku był elektorem Władysława IV Wazy z województwa sandomierskiego i rotmistrzem powiatu chęcińskiego[4].

Poseł na sejm 1641 roku, sejm 1643 roku, sejm 1646 roku[5] . Poseł sejmiku proszowickiego na sejm koronacyjny 1649 roku, sejm zwyczajny 1652 roku, sejm zwyczajny 1654 roku, poseł sejmiku opatowskiego na sejm 1655 roku[6].

Został pochowany w krypcie kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze w Częstochowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kacper Niesiecki: Herbarz Polski. T. II. Lipsk, 1839, s. 281
  2. Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy”. Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 171.
  3. Jerzy Antoni Kostka, Katarzyna Kostczanka żoną Stanisława Jana Wapowskiego.Materiały do biografii genealogii i historii rodu Kostków herbu Dąbrowa. Wyd. Stowarzyszenie Rodu Kostków, Koszalin, Zeszyt nr 3,s. 26, 27, 28, 29, 30, 31 i 32., 2015.
  4. Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie, s.A3.
  5. Jan Dzięgielewski, Izba poselska w systemie władzy Rzeczypospolitej w czasach Władysława IV, Warszawa 1992, s. 163.
  6. Stefania Ochmann-Staniszewska, Zdzisław Staniszewski, Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana Kazimierza Wazy. Prawo - doktryna - praktyka, tom II, Wrocław 2000, s. 337.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]