Jan Koelichen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Edward Koelichen
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

14 października 1871
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 października 1952
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1918–

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szpital Okręgowy Nr I

Stanowiska

ordynator

Późniejsza praca

ordynator w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)
Grób neurologa Jana Koelichena na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Jan Edward Koelichen (ur. 14 października 1871 w Warszawie, zm. 26 października 1952 tamże) – polski lekarz neurolog, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Karola Emila (1826–1902) i Heleny z Krzyczewskich (1839–1927)[1]. Miał pięcioro rodzeństwa, w tym dwóch starszych braci: Edwarda Cezarego (1863–1944), adwokata, Karola Andrzeja (1870–1929), inżyniera chemika[2]. W 1892 roku ukończył ośmioklasowe V Rządowe Męskie Gimnazjum Filologiczne w Warszawie. W 1899 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie przez dwa lata pracował na oddziale chorób wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie, kierowanym przez Władysława Janowskiego. W tym czasie zaczyna się interesować neurologią i chorobami nerwowymi i rozpoczyna studia naukowe w prywatnej pracowni Edwarda Flatau w Warszawie. W 1901 roku wyjechał do Berlina, gdzie przez dwa lata pracował w poliklinice Oppenheima i Mendla. Studiował u Kraepelina w klinice umysłowo chorych w Heidelbergu i w klinice Erba, prowadzonej przez Hoffmanna. Od 1903 do 1906 pracował na oddziale neurologicznym Edwarda Flataua w szpitalu starozakonnych na Czystem, gdzie publikował szereg prac nad schorzeniami rdzenia. Od roku 1906 do 1914 prowadził przychodnię dla nerwowo chorych w Szpitalu Ewangelickim. W czasie wojny od 1914 roku pracował w Lazarecie Miejskim dla rannych od chwili wejścia Niemców. Od 1915 roku do 1918 prowadził badania laboratoryjne nad drogami chłonnymi w układzie nerwowym w pracowni neurologicznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, prowadzonej przez Flataua na Śniadeckich (Kalista) 8[3].

Z dniem 13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w charakterze lekarza wojskowego, w stopniu kapitana[4]. W latach 1918–1928 był ordynatorem Oddziału Chorób Nerwowych w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, a następnie w Szpitalu Okręgowym Nr I w Warszawie. Jednocześnie, od początku 1920, był redaktorem naczelnym czasopisma „Lekarz Wojskowy”. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 45. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. Pełniąc służbę w szpitalu pozostawał na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I, a od 1921 - 1 Batalionu Sanitarnego[5][6][7]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto. Jako oficer stanu spoczynku posiadał przydział mobilizacyjny do Kadry Zapasowej Szpitala Okręgowego Nr I[8].

Był jednym z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego i pisma Neurologia Polska. W latach 30. był ordynatorem w Szpitalu Ewangelickim Zboru Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie przy ulicy Karmelickiej 10. Mieszkał wówczas przy Alei Frascati 2[9].

Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja F, grób 76)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Edward Koelichen [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-12-10].
  2. Wirtualne Muzeum Konstancina - Koelichenowie [online], www.muzeumkonstancina.pl [dostęp 2021-12-10].
  3. Stefan K. Pieńkowski: Jan Koelichen. Warszawa: Nakładem „Lekarza Wojskowego”, 1929.
  4. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12 stycznia 1919 r., s. 53.
  5. Rocznik oficerski 1923, s. 1113, 1123, 1197.
  6. Rocznik oficerski 1924, s. 1003, 1017, 1078.
  7. Rocznik oficerski 1928, s. 709, 724.
  8. Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 375, 740.
  9. Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski..., s. 1187, 1290.
  10. śp. JAN EDWARD KOELICHEN
  11. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  12. M.P. z 1939 r. nr 197, poz. 479 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
  • Herman EJ., Historia neurologii polskiej. Polska Akademia Nauk, Monografie z dziejów nauki i techniki, Tom XCVII, Wrocław 1975.