Jan Maliszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Maliszewski
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1895
Nowy Dwór Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 1986
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1915–1947

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

26 pułk piechoty
17 Dywizja Piechoty
15 Dywizja Piechoty
Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
13 pułk piechoty
35 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii piechoty
oficer operacyjny
zastępca szefa sztabu
szef sztabu dywizji
dowódca batalionu piechoty
II oficer sztabu
zastępca dowódcy pułku
I oficer sztabu
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Jan Maliszewski (ur. 27 stycznia 1895 w Nowym Dworze Mazowieckim, zm. 29 stycznia 1986 we Wrocławiu) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jan Maliszewski w 1914 w Ursynowie ukończył prywatne seminarium i w Warszawie rozpoczął pracę jako nauczyciel. Służył w armii rosyjskiej od września 1915. Po ukończeniu Kijowskiej Szkoły Junkrów mianowany został chorążym i przydzielony 13 kwietnia 1916 do 93 zapasowego pułku piechoty, z którym 30 lipca 1916 poszedł na front. Włączony do 18 Wołogodzkiego pułku piechoty, gdzie służył w kompanii strzeleckiej, oddziale zwiadowców pieszych i w kompanii ckm.

Przeniesiony na własną prośbę po rewolucji lutowej do Dywizji Strzelców Polskich, w której od 27 marca 1917 w 1 pułku strzelców polskich dowodził kompanią. Włączony z dywizją do I Korpusu Polskiego na Wschodzie, a po jego demobilizacji z końcem maja 1918 powrócił do Warszawy, gdzie na Wolnej Wszechnicy Polskiej rozpoczął studia przyrodnicze[1].

2 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1917 i przydzielony do Piotrkowskiego Okręgowego Pułku Piechoty, późniejszego 26 pułku piechoty, na stanowisko dowódcy kompanii strzeleckiej[2]. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 był słuchaczem II Kursu adiutantów, a następnie I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Szef oddziału w sztabie Grupy Operacyjnej gen. Lucjana Żeligowskiego od grudnia 1919, a później w sztabie 7 Armii.

Od listopada 1920 był I oficerem sztabu 17 Dywizji Piechoty[3]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[4][1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1422. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 26 pułk piechoty[5]. 1 marca 1923 został przeniesiony do dowództwa 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 69 pułku piechoty w Gnieźnie[6][7]. Z dniem 2 listopada 1923 przydzielony został do macierzystego pułku z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. 1 grudnia 1924 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 250. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 18 czerwca 1925 otrzymał przeniesienie do dowództwa 15 DP na stanowisko szefa sztabu[9]. W październiku 1925 tego samego roku został przeniesiony do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy I batalionu[10].

Z dniem 24 października 1926 roku został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stefana Dąb-Biernackiego[11][1]. 29 stycznia 1929 roku przeniesiony został do Oddziału II Sztabu Głównego[12]. Objął w nim stanowisko kierownika samodzielnego referatu operacyjnego. 14 grudnia 1931 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W okresie od 28 czerwca 1933 do stycznia 1936 roku odbył w 13 pułku piechoty staż liniowy jako zastępca dowódcy pułku[14]. W lutym 1936 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy GISZ z siedzibą w Toruniu, generała brygady Władysława Bortnowskiego. Dowódca 35 pułku piechoty od 5 lutego 1938 i na jego czele brał udział w kampanii wrześniowej. Od 11 września dowódca grupy taktycznej swojego imienia. Dostał się do niewoli niemieckiej 21 września roku i pozostawał w niej do końca wojny, ostatnio w Oflagu VII A Murnau[15].

Po wyzwoleniu wyjechał do Włoch i został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego, w którym służył w sztabie. Po demobilizacji pozostał na emigracji, a 12 maja 1956 powrócił do Polski. Osiadł we Wrocławiu, gdzie jako urzędnik w przedsiębiorstwach państwowych pracował do emerytury. W latach 70. stał się przedmiotem zainteresowania SB w związku z próbą umieszczenia w Bielsku Podlaskim tablicy upamiętniającej 35 pp. Zmarł 29 stycznia 1986 we Wrocławiu[15].

W 1989 na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego został opublikowany artykuł autorstwa pułkownika dyplomowanego Jana Maliszewskiego zatytułowany „35 pp w obronie Pomorza we wrześniu 1939 r.”[16].

Zmarł we Wrocławiu. Został pochowany 3 lutego 1986 na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 12, grób 449, rząd 23 (5 od p.19))[17].

Grób płka Jana Maliszewskiego na Cmentarzu Grabiszyńskim

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 262.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 10 z 11 grudnia 1918 roku, poz. 219, 242.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 98, 757.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, poz. 45.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 62.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 1 marca 1923 roku, s. 152.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 107, 323, 417.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 18 czerwca 1925 roku, s. 328.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 591.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 355.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 25.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 cgrudnia 1931 roku, s. 397.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 130.
  15. ↑ a b Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 263.
  16. ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny nr 2 (128), Warszawa 1989 rok, s. 241-252.
  17. ↑ Groby 0.7.0 [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2020-07-02].
  18. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 460.
  19. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  20. ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Maliszewski&oldid=72532861”