Jan Węcławski
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Uczelnia | |
| Praca | |
| Styl | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Węcławski (ur. 21 maja 1922, zm. około 1 czerwca 1995[1]) – polski architekt i nauczyciel akademicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Edmunda (meblarza i architekta wnętrz) i Aurelii z Krzyżaniaków. Przed II wojną światową pobierał lekcje u prof. Kazimierza Cwojdzińskiego, a podczas okupacji niemieckiej pracował fizycznie w zrabowanej przez Niemców fabryce mebli Sroczyńskiego w Poznaniu. Tuż po wojnie utracił oko w wypadku. Ojciec w obawie przed problemami z widzeniem przestrzennym i opanowaniem rysunku odradzał mu studia architektoniczne, w związku z czym zdawał na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Poznańskiego. W trakcie tych studiów, w tajemnicy przed rodzicami, złożył dokumenty w poznańskiej Szkole Inżynierskiej[2]. Ukończył studia na Wydziale Architektury tej uczelni oraz taki sam wydział na Politechnice Wrocławskiej. Od 1950 do 1964 pracował w Miastoprojekcie w Poznaniu (m.in. kierownik pracowni). Od 1952 wykładał na Akademii Sztuk Plastycznych w Poznaniu (od 1986 był profesorem zwyczajnym). Od 1964 do 1981 prorektor tej uczelni. Kierował też Katedrą Architektury Wnętrz. W latach 1961-1962 wiceprezes poznańskiego oddziału SARP.
Był osobą religijną, na wzór swojej matki działał w Caritasie, a także w Duszpasterstwie Akademickim, gdzie poznał przyszłą żonę. Amatorsko grał na skrzypcach. Pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w dniu 8 czerwca 1995[2].
Dzieła[edytuj | edytuj kod]
Dzieła:
- architektura:
- Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu - aranżacja (wraz z Janem Cieślińskim),
- gmach Akademii Sztuk Plastycznych w Poznaniu - odbudowa (wraz z Janem Cieślińskim),
- Hotel Merkury - Poznań (wraz z Janem Cieślińskim i Henrykiem Grochulskim, 1961-1964),
- plac Ludwika Waryńskiego w Poznaniu - ściana wschodnia (wraz z Janem Cieślińskim i Zygmuntem Waschko, 1965),
- kościół św. Jana Kantego w Poznaniu, 1978-1988,
- Zespół Budynków Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego w Gnieźnie (w zespole, 1973-78),
- dom własny przy ul. Podkomorskiej projektu Edmunda Węcławskiego (rozbudowa o pracownię architektoniczną).
- architektura wnętrz:
- stalle i ławy dla katedry wrocławskiej,
- wnętrza Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu (wraz z Janem Cieślińskim),
- meble strefy kongresowej w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie,
- meble hotelowe dla następujących hoteli:
- wyposażenie pasażerskich wagonów kolejowych,
- wyposażenie kościoła Dominikanów w Poznaniu[3].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Jego małżonką była pochodząca z Warszawy Irena Krystyna Wikbold, żołnierka Armii Krajowej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ In memoriam
- ↑ a b c Jan Węcławski (1922-1995), wystawa na ul. Kasztelańskiej w Poznianiu, 2020, Stowarzyszenie Mieszkańców Abisynia/SARP
- ↑ Projekt - Miasto. Wspomnienia poznańskich architektów 1945-2005, Henryk Marcinkowski i inni, Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania, 2013, s. 347, ISBN 978-83-7768-069-8, OCLC 871701842.