Jan Władysław Sroczyński

Jan Sroczyński

Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1921 Grzymiszew
Data śmierci	22 stycznia 2005
Poseł na Sejm kontraktowy
Okres	od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991
Przynależność polityczna	Polska Unia Socjaldemokratyczna
Odznaczenia

Jan Władysław Sroczyński (ur. 26 sierpnia 1921 w Grzymiszewie, zm. 22 stycznia 2005) – polski lekarz, profesor nauk medycznych, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

W okresie II wojny światowej walczył w Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej. Studiował medycynę na tajnym Uniwersytecie Poznańskim, ukończył je na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1949. W 1951 uzyskał stopień naukowy doktora, w 1960 obronił habilitację. W 1976 został profesorem nadzwyczajnym, w 1982 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Uzyskał specjalizacje I i II stopnia w zakresie chorób zewnętrznych oraz patologii zawodowej.

Pracę zawodową rozpoczął w Klinice Chorób Wewnętrznych wrocławskich szkół wyższych. W ramach służby wojskowej był do 1954 m.in. kierownikiem laboratorium w Szpitalu Wojskowym w Zabrzu. Od 1954 pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej jako starszy asystent i adiunkt. Odbywał także praktyki w Instytucie Hematologii w Warszawie oraz w instytutach w Pradze i Paryżu. Od 1969 na zlecenie Ministerstwa Zdrowia wyjechał do Demokratycznej Republiki Konga, gdzie do 1972 kierował najpierw Katedrą i Kliniką Chorób Wewnętrznych Państwowego Uniwersytetu w Lubumbashi, następnie Departamentem Medycznym Uniwersytetu Narodowego w Kinszasie.

Po powrocie do kraju objął stanowisko docenta w Klinice Chorób Wewnętrznych i Zawodowych ŚAM w Zabrzu, w 1973 został jej kierownikiem. Od 1975 do 1981 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Lekarskiego, a w latach 1982–1984 prorektora ŚAM ds. klinicznych. Przeszedł na emeryturę w 1991. Od 1978 przewodniczył Komisji Pulmonologicznej Komitetu Patofizjologii Klinicznej Polskiej Akademii Nauk. Działał w Polskim Towarzystwie Lekarskim (m.in. zasiadał we władzach krajowych PTL), Polskim Towarzystwie Hematologów i Transfuzjologów, Polskim Towarzystwie Kardiologów i Towarzystwie Internistów Polskich. W pracy naukowej zajmował się m.in. wpływem zatrucia ołowiem i benzenem na układ krążenia i oddychania, wpływem drgań mechanicznych i hałasu oraz pola elektrycznego na metabolizm i układ immunologiczny. Opublikował ponad 200 artykułów naukowych.

W 1968 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, do której należał do jej rozwiązania, był przewodniczącym Komisji Kontroli Partyjnej Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach. Zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej w Zabrzu (w latach 1972–1987), następnie do 1989 w Wojewódzkiej Radzie Narodowej. W 1989 został posłem na Sejm kontraktowy z okręgu gliwickiego, w trakcie kadencji przeszedł do Poselskiego Klubu Pracy.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (1975)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1980)

Bibliografia

• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 106. ISBN 83-60353-11-5.
• Strona sejmowa posła X kadencji
• Alfred Puzio (red. nauk.): Słownik medycyny i farmacji Górnego Śląska. T. 1. Katowice: Śląska Akademia Medyczna – Biblioteka Główna, 1993.brak strony w książce