Jan Wróblewski (powstaniec)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Wróblewski
Zabawa
Ilustracja
Jan Wróblewski ps. Zabawa
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1919
Nowo-Radomsk

Data i miejsce śmierci

19 września 1944
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa

Jednostki

batalion „Parasol”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941)
Na Powązkach Wojskowych

Jan Wróblewski ps. „Zabawa” (ur. 10 stycznia 1919 w Nowo-Radomsku[1], zm. 19 września 1944 w Warszawie) – podporucznik, uczestnik powstania warszawskiego w szeregach batalionu „Parasol” Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zdał egzamin maturalny w 1937 r. w Warszawie, po czym przeprowadził się do Wilna, gdzie pracował jako praktykant w firmie Poznańskiego. Brał udział w kampanii wrześniowej. Został internowany i więziony. Przebywał w więzieniu w Stanisławowie (obecnie Iwano-Frankowsk) i w Bałta koło Odessy. Potem w obozach jenieckich Pawliszczew Bor i Griazowiec a na końcu w więzieniu w Gorki na Syberii, skąd uciekł i samodzielnie przedarł się do Warszawy na początku 1942 r.

Podczas okupacji hitlerowskiej działał w polskim podziemiu zbrojnym w oddziale pilota por. Romualda Podwysockiego. Do „Agatu” (późniejszego „Parasola”) wprowadził go Janusz Kobyliński (ps. „Gong”). W oddziale tym był instruktorem strzeleckim, a od stycznia 1944 r. również jednym z piętnastu instruktorów szkoleń spadochronowych. Jego przydział wynikał z ukończonego przed wojną kursu LOPP. W ramach działalności opracował konspiracyjny skrypt szkoleniowy pt. Zaprawa fizyczna strzelca spadochronowego. Brał również udział w wielu akcjach bojowych batalionu (m.in. w akcji „Stamm”, 6 maja 1944).

W powstaniu walczył w stopniu kaprala podchorążego w III plutonie 3. kompanii „Parasola” (awansowany na plutonowego podchorążego, zaś pośmiertnie – podporucznika c.w.).

Zmarł 19 września 1944, omyłkowo śmiertelnie postrzelony wieczorem 18 września przez żołnierza polskiego w piwnicy jednej z warszawskich kamienic przy ul. Wilanowskiej 7.

Miał 25 lat. Pochowany w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Parasol” na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera 24A-7-8)[2].

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia PolskiKrzyżem Walecznych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Piotr Stachiewicz: „Parasol”. Dzieje Oddziału do Zadań Specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991, s. 834. ISBN 83-211-0273-5.
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]