Janusz Łętowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Łętowski
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1939
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1999
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawnik

Tytuł naukowy

profesor nauk prawnych

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

dyrektor Instytutu Nauk Prawnych PAN, sędzia Sądu Najwyższego

Małżeństwo

Ewa Łętowska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Janusz Łętowski (ur. 27 marca 1939 w Warszawie[1], zm. 12 lutego 1999 tamże[2]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, dyrektor Instytutu Nauk Prawnych PAN, sędzia Sądu Najwyższego, krytyk muzyczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn pułkownika Stanisława Łętowskiego. W 1962 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskiwał następnie stopnie doktora i doktora habilitowanego. W 1981 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu prawa administracyjnego[3]. Był wieloletnim pracownikiem Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Od grudnia 1987 do listopada 1990 pełnił funkcję dyrektora tej jednostki[4]. Po 1989 został także sędzią w Izbie Administracyjnej Sądu Najwyższego[5].

Był także krytykiem muzycznym[5], autorem publikacji o tematyce muzycznej.

W 1999, w uznaniu wybitnych zasług dla wymiaru sprawiedliwości, odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1999)[6]. W 1995 odznaczony Krzyżem Kawalerskim tego orderu[7].

Pochowany w grobie rodzinnym żony na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 43–2–9)[8].

Był mężem Ewy Łętowskiej.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

O tematyce prawniczej
  • Administracja, prawo, orzecznictwo sądowe, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1985
  • Administracja Republiki Francuskiej (red.), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984
  • O państwie prawa, administrowaniu i sądach w okresie przekształceń ustrojowych: szkice (współautor z Ewą Łętowską), Scholar, Warszawa 1995
  • Polecenie służbowe w administracji, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1972
  • Prawo administracyjne, Ecostar, Warszawa 1995
  • Prawo administracyjne: zagadnienia podstawowe, PWN, Warszawa 1990
  • Sądy powszechne i praworządność w administracji, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1967
O tematyce muzycznej
  • Galeria portretów muzycznych: płytowe wizytówki wielkich wykonawców, Polskie Wyd. Muzyczne, Kraków 1987, ISBN 83-224-0338-0
  • Magia czarnego krążka: ABC kolekcjonera płyt, Polskie Wyd. Muzyczne, Kraków 1981, ISBN 83-224-0157-4
  • Przyjemności i rozrywki, „Twój Styl”, Warszawa 1993, ISBN 83-85443-28-2
  • Muza wiecznie kwitnąca czyli Znów o operze (współautor z Ewą Łętowską), „Twój Styl”, Warszawa 1995, ISBN 83-85443-78-9
  • Przewodnik płytowy: muzyka klasyczna na płytach kompaktowych, „Twój Styl”, Warszawa 1997, ISBN 83-7169-049-2
  • Vademecum operowe, (współautor z Ewą Łętowską), „Twój Styl”, Warszawa 1997, ISBN 83-7163-036-0[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adam Łopatka, Andrzej Wróbel, Stefan Kiewlicz (red.), Państwo prawa, administracja, sądownictwo. Prace dedykowane prof. dr. hab. Januszowi Łętowskiemu w 60. rocznicę urodzin, Instytut Nauk Prawnych PAN, Fundacja Promocji Prawa Europejskiego, Scholar, Warszawa 1999.
  2. ↑ Wspomnienie: Janusz Łętowski. „Gazeta Stołeczna”. Nr 187, s. 15, 12 sierpnia 1999. 
  3. ↑ Prof. zw. dr hab. Janusz Łętowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-04-25].[martwy link]
  4. ↑ Instytut Nauk Prawnych PAN. pan.pl. [dostęp 2013-04-26].
  5. ↑ a b Łętowski Janusz. onet.pl. [dostęp 2013-04-25].
  6. ↑ M.P. z 1999 r. nr 14, poz. 184
  7. ↑ M.P. z 1995 r. nr 65, poz. 711
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: OŁTARZEWSCY, ŁĘTOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2014-10-15].
  9. ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2013-04-25].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Łętowski&oldid=71774761”