Janusz Messing

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 18:07, 28 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Janusz Henryk Leon Messing
Mieczysław Szelągowski
Jan Osmólski
Edward Michalski
Bekas, Zasiew, Basiński
Ilustracja
Janusz Messing (ze zbiorów NAC)
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

18 maja 1917
Moskwa

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 2010
Anglia

Przebieg służby
Lata służby

1940–1944

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa

Jednostki

2 Pułk Grenadierów Wielkopolskich, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, 1 Brygada Strzelców (PSZ), Referat „Wschód” Oddziału II, Batalion Golski

Stanowiska

instruktor plutonu żołnierzy jugosłowiańskich, oficer referatu „Wschód”, referent biura studiów „Pralnia”, adiutant dowódcy batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
bitwa o Narwik,
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Królewski Medal za Odwagę w Sprawie Wolności (Wielka Brytania)

Janusz Henryk Leon Messing vel Mieczysław Szelągowski vel Jan Osmólski vel Edward Michalski, pseud.: „Bekas”, „Zasiew”, „Basiński” (ur. 18 maja 1917 w Moskwie, zm. 4 stycznia 2010 w Anglii) – polski inżynier rolnik, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oficer Armii Krajowej, porucznik piechoty, cichociemny.

Życiorys

Przed wojną, w sierpniu 1939 roku uzyskał absolutorium na SGGW w Warszawie.

We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przekroczył granicę polsko-łotewską 18 września 1939 roku. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie walczył w 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich 1 Dywizji Grenadierów, następnie w 2 kompanii 2 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Półbrygady Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W czasie bitwy o Narwik był ciężko ranny w obie nogi[a]. Za udział w niej dostał swój pierwszy Krzyż Walecznych. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany początkowo do 2 kompanii 1 batalionu strzelców podhalańskich 1 Brygady Strzelców, następnie do Szkoły Podchorążych. Równocześnie był instruktorem w plutonie jugosłowiańskim, szkolonym w ramach 1 batalionu strzelców podhalańskich. W 1942 roku przeszedł kurs OKDAW (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej).

Po konspiracyjnym przeszkoleniu w wywiadzie został zaprzysiężony 29 grudnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji „Brick”[1]. Został aresztowany (wraz z drugim cichociemnym, Józefem Lipińskim „Lawiną”) 14 marca 1943 roku, gdy jechał z placówki odbiorczej do Warszawy. Przebywał w więzieniu w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zapadł na tyfus plamisty (dostarczono mu zarażone wszy), dzięki czemu został wydobyty. Po rekonwalescencji, jesienią 1943 roku dostał przydział do Referatu „Wschód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK na stanowisko referenta biura studiów centrali w Warszawie.

W czasie powstania warszawskiego znalazł się w Śródmieściu Południowym. Walczył prawdopodobnie w Batalionie „Golski”. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej. 25 kwietnia 1945 roku dotarł do Wielkiej Brytanii.

Osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie skończył studia, przez pewien czas mieszkał w Gujanie Brytyjskiej, a od 1983 roku na Saint Lucia[2]. W 1992 roku wrócił na stałe do Anglii.

Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (kwatera A1A, rząd 1, miejsce 25).

Awanse

  • podporucznik – ze starszeństwem od 13 marca 1943 roku
  • porucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 roku.

Odznaczenia

Życie rodzinne

Janusz Messing był synem Henryka, posła na Sejm w II RP, i Natalii z domu Bitny-Szlachty. Miał dwoje rodzeństwa: Henryka Leona i Marię (1920–2012). Ożenił się w 1944 roku z Zofią Zaborowską(ur. w 1924 roku), z którą miał czterech synów:Huberta (ur. w 1945 roku), Aleksandra (ur. w 1947 roku), Paula (ur. w 1948 roku) i Juliana (ur. w 1957 roku).

Uwagi

  1. Janusz Messing występuje w książce Ksawerego Pruszyńskiego Droga wiodła przez Narvik (Londyn 1941; wydanie krajowe 1945; PIW 1984; 1986; Wydawnictwo Siedmiogród 1996) jako podchorąży Kettler.

Przypisy

Bibliografia