Janusz Messing
Janusz Messing (ze zbiorów NAC) | |
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1940–1944 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
2 Pułk Grenadierów Wielkopolskich, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, 1 Brygada Strzelców (PSZ), Referat „Wschód” Oddziału II, Batalion Golski |
Stanowiska |
instruktor plutonu żołnierzy jugosłowiańskich, oficer referatu „Wschód”, referent biura studiów „Pralnia”, adiutant dowódcy batalionu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Janusz Henryk Leon Messing vel Mieczysław Szelągowski vel Jan Osmólski vel Edward Michalski, pseud.: „Bekas”, „Zasiew”, „Basiński” (ur. 18 maja 1917 w Moskwie, zm. 4 stycznia 2010 w Anglii) – polski inżynier rolnik, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oficer Armii Krajowej, porucznik piechoty, cichociemny.
Życiorys
Przed wojną, w sierpniu 1939 roku uzyskał absolutorium na SGGW w Warszawie.
We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Przekroczył granicę polsko-łotewską 18 września 1939 roku. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie walczył w 2 pułku Grenadierów Wielkopolskich 1 Dywizji Grenadierów, następnie w 2 kompanii 2 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Półbrygady Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W czasie bitwy o Narwik był ciężko ranny w obie nogi[a]. Za udział w niej dostał swój pierwszy Krzyż Walecznych. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany początkowo do 2 kompanii 1 batalionu strzelców podhalańskich 1 Brygady Strzelców, następnie do Szkoły Podchorążych. Równocześnie był instruktorem w plutonie jugosłowiańskim, szkolonym w ramach 1 batalionu strzelców podhalańskich. W 1942 roku przeszedł kurs OKDAW (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej).
Po konspiracyjnym przeszkoleniu w wywiadzie został zaprzysiężony 29 grudnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji „Brick”[1]. Został aresztowany (wraz z drugim cichociemnym, Józefem Lipińskim „Lawiną”) 14 marca 1943 roku, gdy jechał z placówki odbiorczej do Warszawy. Przebywał w więzieniu w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie zapadł na tyfus plamisty (dostarczono mu zarażone wszy), dzięki czemu został wydobyty. Po rekonwalescencji, jesienią 1943 roku dostał przydział do Referatu „Wschód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK na stanowisko referenta biura studiów centrali w Warszawie.
W czasie powstania warszawskiego znalazł się w Śródmieściu Południowym. Walczył prawdopodobnie w Batalionie „Golski”. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej. 25 kwietnia 1945 roku dotarł do Wielkiej Brytanii.
Osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie skończył studia, przez pewien czas mieszkał w Gujanie Brytyjskiej, a od 1983 roku na Saint Lucia[2]. W 1992 roku wrócił na stałe do Anglii.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (kwatera A1A, rząd 1, miejsce 25).
Awanse
- podporucznik – ze starszeństwem od 13 marca 1943 roku
- porucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 roku.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- King’s Medal for Courage in the Cause of Freedom (Wielka Brytania)
- Honorowe Odznaczenie za Odniesione Rany
- Zlatna Medalja za Revnosnu Službu (Jugosławia).
Życie rodzinne
Janusz Messing był synem Henryka, posła na Sejm w II RP, i Natalii z domu Bitny-Szlachty. Miał dwoje rodzeństwa: Henryka Leona i Marię (1920–2012). Ożenił się w 1944 roku z Zofią Zaborowską(ur. w 1924 roku), z którą miał czterech synów:Huberta (ur. w 1945 roku), Aleksandra (ur. w 1947 roku), Paula (ur. w 1948 roku) i Juliana (ur. w 1957 roku).
Uwagi
- ↑ Janusz Messing występuje w książce Ksawerego Pruszyńskiego Droga wiodła przez Narvik (Londyn 1941; wydanie krajowe 1945; PIW 1984; 1986; Wydawnictwo Siedmiogród 1996) jako podchorąży Kettler.
Przypisy
- ↑ Zrzut cichociemnych – 13 na 14 marca 1943 koło Końskich. Poszukiwanie zaginionego zasobnika. 2013-10-27. [dostęp 2013-12-01].
- ↑ Boćki – Zabytki we wsi Bystre. 2011-12-16. [dostęp 2012-07-10].
Bibliografia
- Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 112–116. ISBN 83-902499-5-2.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 366. ISBN 83-211-0537-8.
- Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 139.
- Janusz Messing w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2013-12-01].
- Wywiad z Januszem Messingiem na stronie 1944.pl. [dostęp 2013-12-01].
- Cichociemni
- Członkowie Referatów Wydziałów Oddziałów Komendy Głównej AK
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Pochowani na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie
- Polacy – uczestnicy kampanii norweskiej 1940
- Polacy odznaczeni King’s Medal for Courage in the Cause of Freedom (Wielka Brytania)
- Polscy inżynierowie
- Polscy rolnicy
- Urodzeni w 1917
- Zmarli w 2010
- Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
- Żołnierze polskiego wywiadu i kontrwywiadu
- Ludzie urodzeni w Moskwie