Japoński opór po II wojnie światowej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Japoński opór po wojnie)
Ppor. Hirō Onoda, japoński żołnierz, który poddał się w marcu 1974 roku, 29 lat po zakończeniu wojny (zdjęcie z 1944)

Japoński opór po II wojnie światowej (jap. 残留日本兵, ang. Holdout) – kontynuowanie walki zbrojnej przez niektórych żołnierzy Cesarskiej Armii Japońskiej po kapitulacji Japonii 2 września 1945 roku, pomimo oficjalnego zakończenia wojny na Pacyfiku i II wojny światowej.

Żołnierze owi stacjonowali na wielu wysepkach Oceanu Spokojnego i o zakończeniu II wojny światowej dowiadywali się poprzez radio bądź alianckie zrzuty ulotkowe. Wielu żołnierzy japońskich nie dało wiary owym wiadomościom i ze względów ideologicznych (w japońskiej filozofii żołnierz miał nigdy nie kapitulować, gdyż wiązało się to z hańbą wobec Japonii i cesarza, jedyną dopuszczalną formą „złożenia broni” było samobójstwo bądź śmierć w bitwie), militarnych (prawie wszyscy żołnierze mieli za rozkaz bronić Japonii do końca), religijnych (wiara w boskość cesarza i przez to obronę jego osoby) czy osobistych nie zamierzali złożyć broni. Niektórzy nawet nie wiedzieli, że wojna się zakończyła ze względu na brak jakichkolwiek źródeł potwierdzających to (na przykład w postaci przekazów radiowych czy zrzucanych ulotek propagandowych). Ostatni żołnierze złożyli broń w latach siedemdziesiątych XX wieku.

Lista ostatnich obrońców Japonii po 1945[edytuj | edytuj kod]

1945–1949[edytuj | edytuj kod]

Lata 50. XX wieku[edytuj | edytuj kod]

  • Starszy szeregowy Yūichi Akatsu kontynuował walkę na wyspie Lubang od 1944 do kapitulacji w filipińskiej wiosce Looc w marcu 1950[1].
  • Kapral Shōichi Shimada kontynuował walkę na wyspie Lubang do momentu śmierci w potyczce z filipińskimi żołnierzami w maju 1954[2].

Lata 60. XX wieku[edytuj | edytuj kod]

  • Szeregowy Bunzō Minagawa wytrwał na swojej pozycji od 1944 do maja 1960 na Guam[3].
  • Sierżant Masashi Itō, przełożony Minagawy, skapitulował kilka dni później, 23 maja 1960 na Guam[4].

Lata 70. XX wieku[edytuj | edytuj kod]

  • Kapral Shoichi Yokoi, który służył pod rozkazami Itō, został złapany na Guam w styczniu 1972[5].
  • Szeregowy Kinshichi Kozuka wytrwał na swojej pozycji z Onodą przez 28 lat do momentu śmierci w potyczce z filipińską policją w październiku 1972[6].
  • Podporucznik Hirō Onoda wytrwał na swojej pozycji od grudnia 1944 do marca 1974 na wyspie Lubang na Filipinach razem z Akatsu, Shimadą i Kozuką, poddając się swojemu byłemu oficerowi w marcu 1974[2].
  • Szeregowy Teruo Nakamura został wykryty przez Indonezyjskie Siły Powietrzne na Morotai i skapitulował 18 grudnia 1974 przed szukającym go patrolem[7].

Lata późniejsze[edytuj | edytuj kod]

  • Ostatnim „żołnierzem na posterunku” był Nakamura, lecz niektóre raporty mówią o ukrywaniu się kapitana Fumio Nakahary na Filipinach jeszcze w 1980. Chociaż odnaleziono chatę, w której miał się ukrywać, nie ma żadnej informacji co do losu Nakahary[8].
  • W 2005 media na świecie podały wiadomość o odnalezieniu dwóch mężczyzn na filipińskiej wyspie Mindanao podających się za żołnierzy cesarskiej armii japońskiej, ukrywających się w dżungli przez 60 lat od zakończenia II wojny światowej. Identyfikujący się jako Yoshio Yamakawa i Tsuzuki Nakauchi mężczyźni mieli należeć do osławionej japońskiej „dywizji panter” (30 Dywizja Piechoty), która walczyła na Mindanao razem z 100 Dywizją Piechoty przeciwko wojskom amerykańskim. Rzekomi żołnierze po jednej z operacji mieli nie móc dołączyć do oddziału, przestraszyli się, że zostaną uznani za dezerterów i ukryli się w dżungli w górach w rejonie General Santos. Mieli przypadkowo skontaktować się z japońskim biznesmenem, hobbystycznie poszukującym w regionie szczątków poległych żołnierzy japońskich, dowiadując się od niego, że wojna się skończyła[9][10][11]. Sprawa zyskała rozgłos, ale po próbach nawiązania kontaktu okazało się, że mężczyźni nie są Japończykami, a japoński biznesmen przyznał, że cała historia została zmyślona[12][13].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. „Three Jap Stragglers Hold Out on Tiny Isle”, The Lima (O.) News, April 8, 1952, p5.
  2. a b „Onoda Home; 'It Was 30 Years on Duty'”, Pacific Stars and Stripes, March 14, 1974, p7.
  3. „Japanese Soldier Finds War’s Over”, Oakland Tribune, May 21, 1960, p1.
  4. „Straggler Reports to Emperor”, Pacific Stars and Stripes, 8 czerwca 1960, s. 1.
  5. Kristof, Nicholas D. „Shoichi Yokoi, 82, Is Dead; Japan Soldier Hid 27 Years,” New York Times. September 26, 1997.
  6. „The Last PCS for Lieutenant Onoda”, Pacific Stars and Stripes, March 13, 1974, p6.
  7. „The Last Last Soldier?”, TIME, January 13, 1975. [dostęp 2009-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (maja 22, 2013)].
  8. Still fighting, 35 years after V-J day, „Finger Lakes Times”, Fulton History, 10 kwietnia 1980, s. 1 [dostęp 2022-09-04] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-14] (ang.).
  9. Myśleli, że II wojna światowa trwa.
  10. 2 Suspected War(WWII) Stragglers Found in R.P. (2 More Said to Be Alive- Japanese Reports).
  11. Two More Japanese Holdouts in the Philippines?
  12. Japan slows hunt for ‘soldiers’ [online], BBC News, 30 maja 2005 (ang.).
  13. Jungle survivors story was hoax, „The Times”, 2 czerwca 2005 (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]