Jarosław Molenda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jarosław Molenda
Ilustracja
Jarosław Molenda (2022)
Data i miejsce urodzenia

1965
Pobiedziska

Zawód, zajęcie

pisarz, publicysta, podróżnik

Odznaczenia
Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Krzyż Zasługi Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Strona internetowa
Jarosław Molenda w drzwiach Incahuasi – najwyżej położonych ruin inkaskich w Andach
Jarosław Molenda z polską flagą w Vilcabambie

Jarosław Molenda (ur. 1965 w Pobiedziskach) – polski pisarz, publicysta i podróżnik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent filologii klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej[1] i Polskiego Stowarzyszenia Turystyki Kulinarnej, w przeciągu ćwierci wieku odwiedził cztery kontynenty i kilkadziesiąt krajów. W latach 1996-1997 był członkiem kolegium redakcyjnym „Encyklopedii Geograficznej Świata”.

W 2008 roku wraz z Romanem Warszewskim dotarł do ostatniej stolicy Inków – Vilcabamby, czego pokłosiem była książka Tupac Amaru II (2010), a także artykuły w „Globtroterze” (2009, nr IV), „Żyj długo” (2009, nr 5), „Archeologii Żywej” (2010, nr 4), w których podważa lansowany przez Elżbietę Dzikowską fakt „odkrycia” w 1976 roku Vilcabamby przez ekspedycję pod kierunkiem profesora Edmundo Guilléna i z udziałem Tony Halika.

W roku 2009 odbył wyprawę Tupac Amaru Expedition, w czasie której – wraz z Arkadiuszem Paulem i Romanem Warszewskim – jako pierwsi Polacy dotarli do najwyżej położonych ruin inkaskich Incahuasi na przełęczy Puncuyoc oraz odnaleźli ślady nieznanych ruin prekolumbijskich w pobliżu Vista Alegre i Urpipata (Peru). Wyprawa została opisana w książce Romana Warszewskiego[2].

Zajmuje się szeroko rozumianą publicystyką popularnonaukową, jego teksty ukazywały się między innymi na łamach takich pism jak: „Filomata”, „Focus Historia”, „Gazeta Wyborcza. Ale Historia”,„Kombatant”, „Kurier nad Morzem”, „Miejsca Święte”, „Mówią Wieki”, „Nieznany Świat”, „Odkrywca”, „Rzeczpospolita”, „Voyage”, „Wiedza i Życie”, oraz „Zew Północy”. Jest dziennikarzem magazynu podróżniczego „Dookoła Świata”.

W 2013 roku został uhonorowany pamiątkowym medalem z okazji 95-lecia Bellony w uznaniu za długoletnią współpracę z tym wydawnictwem. W 2018 roku został ponownie uhonorowany pamiątkowym medalem Bellony, tym razem z okazji 100-lecia tego wydawnictwa, również w uznaniu za długoletnią współpracę.

W 2023 roku biografia Alfred Szklarski – sprzedawca marzeń zdobyła nagrodę „Sygnet Wydawnictwa IPN”, zostając najlepszą książką roku 2022[3]. Książka ta otrzymała także nagrodę czytelników w ramach 14. Konkursu „Książka Historyczna Roku” o Nagrodę im. Oskara Haleckiego[4].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Informacja o członkostwie w SDRP
  2. Wyprawa Vilcabamba-Vilcabamba. Śladami wojownika, którego nie imał się czas.
  3. Instytut Pamięci Narodowej, Gala wręczenia nagród „Sygnety Wydawnictwa IPN” [online], Instytut Pamięci Narodowej [dostęp 2023-04-26] (pol.).
  4. Laureaci 14. Konkursu "Książka Historyczna Roku" [online], Rynek książki [dostęp 2023-11-28] (pol.).
  5. Świnoujski podróżnik odznaczony przez ministra. iswinoujscie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-04)]..
  6. Świnoujski pisarz i podróżnik odznaczony przez prezydenta. iswinoujscie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]..
  7. M.P. z 2015 r. poz. 1243
  8. Świnoujski podróżnik odznaczony przez ministra kultury. iswinoujscie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-11)]..

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]