Jehuda Lejb Eiger
| Data urodzenia |
1815 |
|---|---|
| Data śmierci |
1888 |
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
Lejb Jehuda Eiger, znany także jako Płaczący Cadyk lub Jehuda Lejb z Lublina (ur. 1815 w Warszawie, zm. 4 lutego 1888 w Lublinie) – rabin, założyciel i pierwszy cadyk chasydzkiej dynastii Lublin.
Był synem Salomona Egera i Gołdy z Herszonów oraz wnukiem Akiwy Egera. Nauki pobierał w warszawskiej jesziwie cadyka z Góry Kalwarii, Icchaka Meira Altera, a następnie u Menachema Mendla Morgensterna z Kocka i Mordechaja Józefa Leinera z Izbicy. W 1851 roku objął stanowisko głównego rabina w Lublinie. W latach 1852-1853 sprawował jednocześnie funkcję rabina w Poznaniu. W 1854 roku przejął w Lublinie uczniów cadyka Leinera z Izbicy, a w swoim dworze mieszczącym się przy obecnie nieistniejącej ulicy Szerokiej 40, założył synagogę, która była siedzibą cadyków lubelskich do czasów II wojny światowej. Był autorem traktatów religijnych, m.in. Tora Emet.
Jest pochowany w ohelu na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Unickiej w Lublinie. Jego następcą został najstarszy syn Abraham Eiger.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Wodziński: Groby cadyków w Polsce. O chasydzkiej literaturze nagrobnej i jej kontekstach. Wrocław: Towarzystwo Przyjaciół Polonistyki Wrocławskiej, 1998. ISBN 83-7091-041-6.