Jelcz-Autosan PR110IL
| Dane ogólne | |
| Producent | |
|---|---|
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Typy nadwozia |
Średniopodłogowy autobus sanitarny klasy MAXI |
| Układ drzwi |
2-0-2 |
| Liczba drzwi |
2 |
| Wysokość podłogi |
642 mm (I drzwi) |
| Szerokość drzwi |
1220 mm |
| Silniki |
WS Mielec SW680/78/1 |
| Moc silników |
136 kW (185 KM) |
| Skrzynia biegów |
S4-95 produkcji FPS Tczew |
| Liczba przełożeń |
4 |
| Długość |
12000 mm |
| Szerokość |
2500 mm |
| Wysokość |
3040 mm |
| Rozstaw osi |
6100 mm |
Jelcz-Autosan PR 110 IL – prototyp autobusu sanitarnego produkowany w koprodukcji przez Jelcza i Autosana. Autobus opierał się na konstrukcji autobusu międzymiastowego Jelcz PR 110IL. Autobus powstał w jednym egzemplarzu, którego właścicielem zostało Ministerstwo Obrony Narodowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Pojazdy sanitarne są produkowane w niewielkich seriach. Wykorzystywane są w przypadku katastrof, imprez masowych, a także konfliktów zbrojnych. Autobusy sanitarne pozwalają na wywiezienie dużej liczby rannych naraz, co zwiększa szybkość transportu, gdyż eliminuje kongestię ambulansów. Autobusy tego typu są wyposażone w sprzęt medyczny podobny do tego, który znajduje się w karetkach pogotowia[1].
W 1950 CBKPMot zaprojektował nadwozie sanitarki N-243, które było produkowane w Jelczu na bazie podwozia ciężarówki GAZ 51. W tym nadwoziu było miejsce dla 6 rannych ułożonych na noszach lub 12 rannych na miejscach siedzących. Samochód ten był produkowany w latach 1951-1965[2].
W 1977 rozpoczęła się szersza współpraca Jelcza i Autosana. Pierwszym modelem budowanym wspólnie był Autosan H90[3].
Budowa i eksploatacja[edytuj | edytuj kod]
Autobus sanitarny Jelcz-Autosan PR 110 IL powstał w jednym egzemplarzu na przełomie lat 70. i 80. Właścicielem pojazdu było Ministerstwo Obrony Narodowej[4]. Koncepcja ta przegrała z autobusem budowanym na podstawie Autosana H9. Konstrukcja Autosana H9 była wówczas wykorzystywana pod zabudowę innych wersji specjalistycznych, np. mobilnego laboratorium, a także sklepów[3].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Autobus opiera się na konstrukcji autobusu Jelcz PR 110 IL. Od wersji międzymiastowej różni się przede wszystkim usunięciem większości siedzeń. Pozostał tylko pierwszy i ostatni rząd. W tej przestrzeni zostały zmocowane nosze ułożone zgodnie z kierunkiem jazdy w układzie 2+1. W autobusie zmieściły się 3 rzędy noszy, które zostały umieszczone na dwóch piętrach. Łącznie autobus sanitarny posiadał 18 miejsc leżących na noszach oraz 9 siedzących[5].
Oprócz tego w autobusie znalazł się zbiornik na wodę pitną oraz miejsce na sprzęt medyczny.
Z zewnątrz autobus dostał biało-czerwone malowanie, pochodzące z karetek pogotowia oraz sygnały pojazdu uprzywilejowanego[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rusza nowy autobus do zadań specjalnych:. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
- ↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1952-1970. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2012, s. 29. ISBN 978-83-206-1741-2.
- ↑ a b AUTOSAN - historia fabryki. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
- ↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2011, s. 254. ISBN 978-83-206-1817-4.
- ↑ a b Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2011, s. 255. ISBN 978-83-206-1817-4.