Jerzy Gutsche

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Gutsche
Ilustracja
porucznik łączności porucznik łączności
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1893
Warszawa

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (Kampania wrześniowa)

Jerzy August Gutsche (ur. 28 sierpnia 1893 w Warszawie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – magister praw, wykładowca, dziennikarz, publicysta, pisarz, porucznik łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Euzebiusza i Michaliny z Radwanów[1]. Ukończył gimnazjum i studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego (1925). Członek Bratniej Pomocy i stowarzyszenia młodzieżowego „Odrodzenie”[1].

Od 1918 służył ochotniczo w Wojsku Polskim[1]. W 1921 został przeniesiony do rezerwy. Posiadał przydział w rezerwie do 1 Pułku Łączności w Zegrzu[2][3][4]. 8 stycznia 1924 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 41. lokatą w korpusie oficerów rezerwy łączności[5][6]. W 1934 roku, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII”[7].

Mieszkał w Poznaniu, gdzie od 1929 był wykładowcą Wyższej Szkoły Handlowej, a od 1931 także Wyższej Katolickiej Szkoły Społecznej[1]. Pracował także jako dziennikarz, był publicystą czasopism „Gazeta Poznańska”, „Dziennik Poznański” (sekretarz redakcji; na jego łamach m.in. w 1932 recenzował wprowadzony wówczas kodeks karny Makarewicza[8]), „Tęcza” i „Przewodnik Społeczny” oraz współpracował z poznańskim oddziałem Polskiego Radia. Był autorem książek i broszur[9].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 został zmobilizowany i w okresie kampanii wrześniowej jako oficer obrony przeciwlotniczej został przydzielony do sztabu w Ostrowie Wielkopolskim[10]. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 3208 (dosł. określony jako Jerzy Gucze)[11]. Przy zwłokach Jerzego Gutsche, pochowanych w mundurze, zostały odnalezione pocztówka i kartka z adresami[12].

Jego żoną była malarka Maria z domu Panieńska, z którą miał troje dzieci. Jego córką była Halina Gutsche-Siewierska (1928-2011), artysta plastyk, autorka m.in. ilustracji książkowych.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Na drogę akademickiego życia: Książka dla maturzystów, akademików i rodziców (1927)
  • Czem być możemy? (1930)[15]
  • Narodziny gazety (1933)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Łoza 1938 ↓, s. 240.
  2. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 89.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 959.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 876.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 974.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 892.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 285, 988.
  8. ↑ W zwierciadle prasy. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 185 z 14 sierpnia 1932. 
  9. ↑ Trzy książki bardzo na czasie. „Biuletyn Wydawniczy Księgarni św. Wojciecha”, s. 7, Nr 5/6 maj/czerwiec 1932. Księgarnia św. Wojciecha. 
  10. ↑ Ogłoszenia władz administracyjnych (Monitor Polski rok 1946, numer 88, pozycja 165). monitorpolski.gov.pl. [dostęp 2015-01-13].
  11. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  12. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 63. ISBN 83-7001-294-9.
  13. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  15. ↑ Najnowsze książki i czasopisma. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 287 z 13 grudnia 1930. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Gutsche&oldid=66893766”