Jerzy Hagmajer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Hagmajer
Kiejstut, Marek
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1913
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1998
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji (1961–1976)

Partia

ONR (1934)
RNR (1935–1939)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Krzyż Armii Krajowej Medal za Warszawę 1939–1945 Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Grób lekarza i polityka Jerzego Hagmajera na Starych Powązkach w Warszawie
Grób lekarza i polityka Jerzego Hagmajera na Starych Powązkach w Warszawie

Jerzy Hagmajer, ps. Kiejstut, Marek (ur. 8 grudnia 1913 w Warszawie, zm. 26 grudnia 1998 tamże) – polski chirurg, działacz społeczny, działacz ruchu narodowego, obrońca Warszawy we wrześniu 1939. Zastępca komendanta głównego Konfederacji Narodu Bolesława Piaseckiego, porucznik Armii Krajowej, więzień Pawiaka. Poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława Adalberta Aleksandra (1872–1949) i Marii Józefy z Michaelich. Jego brat Bolesław (1905–1940) został zamordowany przez NKWD w Charkowie[1]. Ukończył Szkołę Podstawową nr 54 w Warszawie (na Pradze), a następnie Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. Maturę zdał w 1931. Był członkiem Obozu Wielkiej Polski, Obozu Narodowo-Radykalnego i Ruchu Narodowo-Radykalnego. Działał w konspiracji, był osadzony m.in. w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej (w 1934). Został stamtąd wypuszczony po interwencji matki – działaczki Polskiej Partii Socjalistycznej – u Józefa Piłsudskiego[2]. W 1939 ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.

Po wybuchu II wojny światowej należał do podziemnej organizacji „Pobudka”, będąc członkiem jej kierownictwa i redaktorem technicznym tytułu o tej samej nazwie[3]. Od 1941 był członkiem Konfederacji Narodu. Więziony w więzieniu na Pawiaku od października 1941 do czerwca 1942. Od lutego 1943 zastępca komendanta głównego Konfederacji Narodu, kierował organizacją po nieobecność Bolesława Piaseckiego w Warszawie. W powstaniu warszawskim walczył w Zgrupowaniu „Radosław”, pracował w Szpitalu Karola i Marii, następnie w Szpitalu Wolskim. Wyszedł z Warszawy z rannymi.

Po upadku powstania z grupą lekarzy wojskowych: Janem Mazurkiewiczem „Radosławem”, dr Chodorowskim oraz Henrykiem Bukowieckim stworzył w Częstochowie, w pomieszczeniach przekazanych przez zakon paulinów, szpital nazwany Szpitalem Warszawskim. Działacz Organizacji „Nie” od 1945.

W latach 1945–1980 lekarz w Szpitalu Praskim, także zastępca ordynatora III oddziału chirurgicznego oraz dyrektor tej placówki. Współzałożyciel i pierwszy dyrektor Liceum pw. św. Augustyna w Warszawie (1949–1950).

Współzałożyciel tygodnika „Dziś i Jutro” oraz Stowarzyszenia „Pax” (przez wiele lat wiceprzewodniczący). Redaktor tygodnika „Kierunki”. Z ramienia „Pax” sprawował mandat posła na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji.

Jego żona Teresa Ludwika z Wyleżyńskich h. Trzaska (1926–2004), była sanitariuszką podczas powstania warszawskiego.

Został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 163-3-21,22)[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bolesław Andrzej Hagmajer [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-03-17].
  2. ↑ Wojciech Muszyński, Ruch Narodowo-Radykalny, [w:] Zygmunt Przetakiewicz, Od ONR-u do PAX-u, wyd. 2 popr. i zm., Wydawnictwo Prasy Lokalnej, Warszawa 2010, s. 178.
  3. ↑ Wojciech Muszyński, Konfederacja Narodu, [w:] Encyklopedia „Białych Plam”, t. 9, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2002, s. 304.
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: HAGMAJEROWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  5. ↑ a b c d e f Powstańcze Biogramy. Jerzy Hagmajer [online], 1944.pl [dostęp 2023-03-17].
  6. ↑ M.P. z 1956 r. nr 13, poz. 166 („w związku z 10-leciem ruchu społecznie postępowego katolików polskich”).
  7. ↑ a b Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  8. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481 („w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy społecznej”).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Hagmajer&oldid=71762519”