Jerzy Romanow (1863–1919)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Michajłowicz Romanow
Георгий Михайлович Романов
Ilustracja
Herb
wielki książę
Dynastia

Romanowowie

Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1863
Bieły Klucz k. Tyfilisu

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1919
Petersburg

Ojciec

Michał Romanow

Matka

Olga Fiodorowna (Cecylia Augusta Badeńska)

Żona

Maria Gieorgiewna (Maria Grecka i Duńska)

Dzieci

Nina, Ksenia

Rodzeństwo

Mikołaj, Anastazja, Michał, Aleksander, Sergiusz, Aleksy

Odznaczenia
Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność” Medal na Pamiątkę Koronacji Aleksandra III Medal na Pamiątkę Panowania Aleksandra III Medal na Pamiątkę Koronacji Mikołaja II Medal Czerwonego Krzyża „Na pamiątkę wojny rosyjsko-japońskiej” Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Order Korony Wendyjskiej (Meklemburgia) Krzyż Wielki Orderu Korony Wirtemberskiej Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Order Ludwika (Hesja) Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana Order Lwa Zeryngeńskiego (Badenia) Krzyż Wielki Orderu Daniły I (Czarnogóra) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Srebrny Orderu Zbawiciela (Grecja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Order Słonia (Dania) Order Domowy i Zasługi Księcia Piotra Fryderyka Ludwika (Oldenburg) Krzyż Wielki Orderu Osmana (Imperium Osmańskie) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Królewskiego Wiktoriańskiego (GCVO) Order Chryzantemy (Japonia)

Jerzy Michajłowicz Romanow (ros. Георгий Михайлович Романов; ur. 30 lipca?/11 sierpnia 1863 w Biełym Kluczu k. Tyfilisu, 30 stycznia 1919 w Piotrogrodzie) – wielki książę rosyjski, wojskowy, numizmatyk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był wnukiem cesarza Mikołaja I, trzecim synem (czwartym dzieckiem) wielkiego księcia Michała Mikołajewicza i jego żony Olgi Fiodorowny (Cecylii Augusty Badeńskiej), córki Leopolda Badeńskiego. 30 kwietnia 1900 roku poślubił na Korfu kuzynkę Marię Grecką i Duńską, córkę Jerzego I Greckiego i Olgi Konstantynowny. Maria w Rosji nazywana była Marią Gieorgijewną. Mieli dwie córki:

Był generałem-adiutantem armii rosyjskiej, pozostawał przy sztabie naczelnego dowództwa. Od 1897 roku był kierownikiem Muzeum Rosyjskiego w Petersburgu. Wchodził w skład rady Rosyjskiego Muzeum Etnograficznego, zasłużył się w jego rozwoju gromadząc środki na działalność i przekazując osobiście zebrane podczas podróży eksponaty. Jest również założycielem działu numizmatycznego w Muzeum Rosyjskim, któremu podarował bogaty zbiór zebranych przez siebie numizmatów. Był autorem pracy Русские монеты XVIII и XIX вв. Był członkiem Rosyjskiej Akademii Nauk (od 1898). W rodzinie znany był także jako utalentowany rysownik.

W 1918 roku został aresztowany i po pewnym czasie wraz z bratem Mikołajem Michajłowiczem i dwoma kuzynami osadzony w piotrogrodzkim więzieniu. O ich uwolnienie zabiegali co odważniejsi członkowie rosyjskiej inteligencji (prezydent Rosyjskiej Akademii Nauk Aleksander Karpiński, Maksym Gorki oraz znani petersburscy lekarze). Gorki uzyskał nawet od Lenina wydanie obłudnego nakazu zwolnienia zatrzymanych, lecz osadzonych wcale nie zamierzano uwolnić. 30 stycznia (pojawiają się i inne daty, w tym 24 stycznia i 28 stycznia) wszyscy zostali pośpiesznie rozstrzelani przez bolszewików twierdzy Pietropawłowskiej tak, aby nakaz nie zdążył wejść w życie.

Został zrehabilitowany w 1999 roku.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wielcy książęta – synowie i wnukowie cesarzy uzyskiwali go podczas chrztu
  2. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 55

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Aleksander Michajłowicz Romanow, Byłem Wielkim Księciem. Koniec dynastii, Białystok 2004.