Jerzy Narbutt

Jerzy Narbutt

Data i miejsce urodzenia	12 października 1925 Warszawa
Data i miejsce śmierci	30 maja 2011 Warszawa
Zawód, zajęcie	poeta, prozaik, felietonista
Odznaczenia

Grób poety, prozaika i felietonisty Jerzego Narbutta na cmentarzu Wolskim w Warszawie

Grób poety, prozaika i felietonisty Jerzego Narbutta na cmentarzu Wolskim w Warszawie

Jerzy Stanisław Narbutt (ur. 12 października 1925 w Warszawie, zm. 30 maja 2011 w Warszawie) – polski poeta, prozaik i felietonista.

Życiorys

Jego rodzicami byli Antoni Narbutt, dziennikarz – do wybuchu pierwszej wojny światowej, redaktor naczelny „Tygodnika Wileńskiego” – i Stanisława z Glińskich. Dziad pisarza Ferdynand Narbutt był uczestnikiem powstania styczniowego i walczył w oddziale swojego kuzyna Ludwika Narbutta.

Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego na seminarium doktorskim u prof. Władysława Tatarkiewicza. Debiutował jako prozaik w 1957 na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Współpracownik prasy katolickiej – z wyjątkiem paxowskiej. W grudniu 1975 roku był sygnatariuszem protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59). W latach 1975–1980 objęty zakazem druku, współpracował z prasą II obiegu. Publikował w emigracyjnym tygodniku „Wiadomości”. Autorem słów pieśni „Solidarni” (Solidarni, nasz jest ten dzień...), która – z muzyką Stanisława Markowskiego – stała się oficjalnym hymnem „Solidarności”.

Jerzy Narbutt zmarł 30 maja 2011 r. w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wolskim (kw. 9-3-21).

Twórczość

Był autorem powieści Ostatnia twarz portretu, kilku zbiorów opowiadań, paru tomów wierszy, licznych artykułów i esejów, wydawanych na łamach Ładu i tygodnika „Solidarność”.

• Debiut i inne opowiadania
• Znowu zakwitnie listopad
• List nie wysłany pocztą (1975)
• Ostatnia twarz portretu
• Sól ziemi (1980)
• Nasz jest ten dzień (1981)
• Szkice historyczne (1984)
• Druga twarz portretu (1982)

• 

  Grób Jerzego Narbutta na Cmentarzu Wolskim w Warszawie, 2023 r.

  Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej (1983)
• Uciec z wieży Babel (Arcana, Kraków 1999)
• Awantury polemiczne (2000)
• Od Kraszewskiego do Parnickiego (2000)
• Spory o słowa, spory o rzeczy (2001)
• Dwa bunty (2003)
• Wyrzucony na brzeg życia (2005)

Odznaczenia

W 2004 został uhonorowany Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy.

Postanowieniem z 14 czerwca 2006 roku prezydent Lech Kaczyński „za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa i wolnych mediów w Polsce, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w pracy w „Tygodniku Solidarność"” odznaczył Jerzego Narbutta Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Bibliografia

• "Jerzego Narbutta życie służebne", Krzysztof Masłoń, Rzeczpospolita 23-02-2008
• "Wielki zamilczany", Jerzy Biernacki, Gazeta Wolni i Solidarni 03-11-2006
• Lesław Marian Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11593-9.brak strony w książce
• Ruman, Jan M.: Narbutt Jerzy (1925–2011), „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej, 2011 nr 5-6 s.184,fot.
• Marczak, Wojciech: Jerzego Narbutta portret własny, cz.1 "Debata" 2012, nr 5(57), s. 10-13; cz. II - "Debata" 2012, nr 6(58), s. 12-15, cz. III - "Debata" 2012, nr 7(59), s. 14-17