Jewgienij Iwanowski

Jewgienij Iwanowski
Евге́ний Ивано́вский
	generał armii
Data i miejsce urodzenia	7 marca 1918 ; Czareja, gubernia witebska
Data i miejsce śmierci	22 listopada 1991 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1936–1989
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, dowódca Białoruskiego Okręgu Wojskowego, dowódca Wojsk Lądowych ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę; wojna zimowa; bitwa stalingradzka; bitwa o Dniepr;
	Odznaczenia
	;

Jewgienij Filippowicz Iwanowski (ros. Евге́ний Фили́ппович Ивано́вский, ur. 7 marca 1918 we wsi Czareja w guberni witebskiej, zm. 22 listopada 1991 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, Bohater Związku Radzieckiego (1985).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rosyjskiej rodzinie chłopskiej, która w 1925 przeniosła się do Krasnego Łymanu, gdzie ojciec pracował na kolei. Do 1935 uczył się w szkole średniej, potem do 1936 studiował w Kijowie i równocześnie był dyżurnym technikiem w radiowęźle na stacji kolejowej. Od 1936 w Armii Czerwonej, do 1938 słuchacz wojskowej szkoły broni pancernej w Saratowie, następnie dowódca kompanii pancernej w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, 1939 uczestnik agresji ZSRR na Polskę. XII 1939 - III 1940 uczestnik agresji ZSRR na Finlandię w stopniu starszego porucznika, gdzie wyróżnił się podczas walk na Przesmyku Karelskim, za co został odznaczony. IX 1940 - X 1941 słuchacz Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej, następnie na froncie II wojny światowej. Walczył w bitwie pod Moskwą jako szef sztabu i następnie dowódca 27. batalionu czołgów 82 Dywizji Strzeleckiej, pod Stalingradem jako szef wydziału 2 Korpusu Pancernego (V 1942 mianowany majorem, a IX 1942 podpułkownikiem), na Froncie Briańskim, w bitwie pod Kurskiem i o Dniepr jako szef wydziału operacyjnego 2 Korpusu Pancernego, następnie w walkach na Ukrainie i w Polsce jako szef wydziału operacyjnego 8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i dowódca 62 gwardyjskiego ciężkiego pułku czołgów. Podczas operacji wschodniopruskiej i pomorskiej wyróżnił się podczas szturmu na Starogard Gdański i Gdynię.

Po wojnie dowódca pułku czołgów, od 1946 szef wydziału sztabu armii, od 1952 zastępca dowódcy wojsk pancernych i zmechanizowanych ds. artylerii samobieżnej Białoruskiego Okręgu Wojskowego, od 1953 szef sztabu, a od 1954 dowódca dywizji pancernej w Białoruskim Okręgu Wojskowym. 8 VIII 1955 mianowany generałem majorem wojsk pancernych. 1958 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa, po czym został I zastępcą szefa sztabu Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Od 1961 dowódca armii, od 1956 I zastępca dowódcy, a od 1968 dowódca wojsk Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Od 27 IV 1962 generał porucznik, a od 25 X 1967 generał pułkownik. VII 1972 - XII 1980 dowódca Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. 3 XI 1972 mianowany generałem armii. Od XII 1980 dowódca wojsk Białoruskiego Okręgu Wojskowego. 21 II 1985 „za męstwo i odwagę przejawiane w walce z niemiecko-faszystowskim najeźdźcą w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, umiejętne dowodzenia wojskami w okresie powojennym, poprawienie ich gotowości bojowej” został uhonorowany tytułem Bohatera ZSRR. Od II 1985 głównodowodzący Wojsk Lądowych ZSRR - zastępca ministra obrony ZSRR, od 1989 w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. 1971-1989 członek KC KPZR. Pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera ZSRR (1985)
Order Lenina (trzykrotnie)
Order Rewolucji Październikowej (5 marca 1988)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 1940, 20 lutego 1943, 4 sierpnia 1944 i 20 września 1944)
Order Kutuzowa I klasy (4 listopada 1981)
Order Suworowa III klasy (14 lutego 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 28 października 1943 i 11 marca 1985)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (31 lipca 1943)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie, m.in. 1940)
Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy
Medal „Za zasługi bojowe”
Medal 100-lecia urodzin Lenina
Medal „Za obronę Moskwy”
Medal „Za obronę Stalingradu”
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za zdobycie Królewca”
Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal „Za rozwój dziewiczych ziem”
Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Order Karola Marksa (NRD, 1980)
Order Scharnhorsta (NRD)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (PRL, 6 października 1973)
Order Zasługi Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL, 12 kwietnia 1985)
Krzyż Walecznych (PRL)
Złoty Medal Braterstwa Broni (NRD)
Medal Za umacnianie braterstwa broni I klasy (Czechosłowacja)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]