Jodek miedzi(I)

Jodek miedzi(I)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	jodek miedzi(I)
	Inne nazwy i oznaczenia
	jodek miedziawy
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	CuI
Masa molowa	190,45 g/mol
Wygląd	biały proszek
	Identyfikacja
Numer CAS	7681-65-4
PubChem	6432705
Właściwości
	Gęstość
	5,62 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	b. słabo rozpuszczalny
	w innych rozpuszczalnikach
	kwas solny, NH3aq
Temperatura topnienia	591 °C
Temperatura wrzenia	~1290 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Zwroty H	H302, H315, H319, H335, H400
Zwroty P	P261, P273, P305+P351+P338
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Szkodliwy; (Xn)	Groźny dla; środowiska; (N)
Zwroty R	R22, R36/37/38, R50/53
Zwroty S	S22, S24/25, S26, S61
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła	0 2 1
	Podobne związki
Inne aniony	CuF, CuBr, CuCl
Inne kationy	AgI, AuI
Podobne związki	Cu2S
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jodek miedzi(I) – nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu jodowodorowego i miedzi na stopniu utlenienia I.

Jodek miedzi(I) otrzymuje się poprzez zmieszanie wodnych roztworów soli miedzi(II) (np. siarczanu miedzi) i jodku sodu lub potasu:

Cu²⁺ + 2I⁻ → CuI₂

Powstały jodek miedzi(II) (CuI₂) ulega natychmiastowej reakcji dysproporcjonowania na nierozpuszczalny jodek miedzi(I) i jod^[3].

2 CuI₂ → 2 CuI↓ + I₂

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-61, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
↑ Jodek miedzi(I) (nr 215554) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-05-17]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ A.F. Holleman, E. Wiberg: Inorganic Chemistry. San Diego: Academic Press, 2001, s. 1256. ISBN 978-0-12-352651-9.

1. Litowców	LiI NaI KI RbI CsI
2. Berylowców	BeI 2 MgI 2 CaI 2 SrI 2 BaI 2 RaI 2
3. Skandowców	ScI 3 YI 3 LaI 3 AcI 3
4. Tytanowców	TiI 2 TiI 3 TiI 4 ZrI 2 ZrI 3 ZrI 4 ZrOI 2 HfI 4 HfOI 2
5. Wanadowców	VI 2 VI 3 VI 4 VOI VOI 2 VOI 3 NbI 3 NbI 5 NbOI 3 TaI 5
6. Chromowców	CrI 2 CrI 3 MoI 2 (Mo 3I 6) MoI 3 MoI 4 MoI 5 WI 2 WI 4 WI 5 WI 6
7. Manganowców	MnI 2 MnI 3 TcI ReI 3 ReI 5
8. Żelazowców	FeI 2 FeI 3 (Fe 2I 6) Fe 2I 5 RuI 3 RuI 4 OsI 2 OsI 3 OsI 4
9. Kobaltowców	CoI 2 CoI 3 RhI 3 IrI 2 IrI 3 IrI 4
10. Niklowców	NiI 2 PdI 2 PtI 2 PtI 3 PtI 4
11. Miedziowców	CuI (Cu 2I 2) CuI 2 Cu(OH)I AgI AuI AuI 3 (Au 2I 6)
12. Cynkowców	ZnI 2 Zn(OH)I 2 CdI 2 Cd(OH)I 2 Hg 2I 2 HgI 2
13. Borowców	BI 3 AlI 3 GaI 2 GaI 3 InI InI 2 InI 3 TlI TlI 3
14. Węglowców	CI 4 SiI 4 GeI 2 GeI 4 GeOI 2 SnI 2 SnI 4 Sn 2OI 2 SnOI 2 PbI 2 Pb(OH)I PbI 4
15. Azotowców	NI 3 NH 4I NOI PI 2 PI 3 POI 3 PI 5 AsI 2 (As 2I 4) AsI 3 AsI 5 SbI 3 SbI 5 BiI 3 BiI 2 BrOI
16. Tlenowców	S 2I 2 SI 2 SI 4 SOI 2 SO 2I 2 Se 2I 2 SeI 4 SeO 2I 2 TeI 2 TeI 4 PoI 2 PoI 4
17. Fluorowców	BrI