Joe DiMaggio
zapolowy | |||||
Pełne imię i nazwisko |
Joseph Paul DiMaggio | ||||
---|---|---|---|---|---|
Pseudonim |
Joltin Joe, The Yankee Clipper | ||||
Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1914 | ||||
Data i miejsce śmierci | |||||
Odbijał |
prawą | ||||
Rzucał |
prawą | ||||
Debiut |
3 maja 1936 | ||||
Ostatni występ |
30 września 1951 | ||||
Statystyki | |||||
Średnia uderzeń |
0,325 | ||||
Home runy |
361 | ||||
Uderzenia |
2214 | ||||
RBI |
1537 | ||||
Kariera klubowa | |||||
| |||||
Kariera menedżerska | |||||
{{{kariera menedżerska}}}
| |||||
Baseball Hall of Fame | |||||
Rok wprowadzenia |
1955 | ||||
Głosów |
88,8% (3. głosowanie) | ||||
Metoda elekcji | |||||
Strona internetowa |
Joseph Paul DiMaggio wł. Giuseppe Paolo DiMaggio Jr (ur. 25 listopada 1914, zm. 8 marca 1999) – amerykański baseballista, zawodnik zespołu New York Yankees.
Zawodową karierę rozpoczął w 1932 roku w zespole niższej ligi San Francisco Seals. W pierwszym sezonie występował na pozycji łącznika, w trzech kolejnych na pozycji zapolowego[1]. W Major League Baseball zadebiutował 3 maja 1936 w drużynie New York Yankees. W debiutanckim sezonie zdobył 29 home runów, a jego średnia uderzeń wyniosła 0,323; w tym samym sezonie i trzech kolejnych Yankees wygrali World Series[2]. W 1939 roku DiMaggio został wybrany MVP American League. Dwa lata później ustanowił rekord 56 kolejnych meczów, w którym przynajmniej raz zaliczył uderzenie i po raz drugi został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem[2].
Kariera DiMaggio została przerwana na trzy lata podczas II wojny światowej, na której służył w Siłach Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych. Do zawodowego baseballu powrócił w 1946, rok później został po raz trzeci wybrany MVP. Przed zakończeniem kariery w 1951, z drużyną New York Yankees zwyciężył w World Series jeszcze sześć razy[2].
W noweli Ernesta Hemingwaya Stary człowiek i morze był wspominany przez głównego bohatera Santiago jako "wielki DiMaggio"[3]. Jego nazwisko jest wymienione w piosence Vogue Madonny z albumu I'm Breathless[4], w utworze Mrs. Robinson duetu Simon & Garfunkel[5], We Didn't Start The Fire Billy'ego Joela oraz Joe DiMaggio's Glove zespołu Asia. Tom Waits wspomina DiMaggio w refrenie piosenki A sight for sore eyes z albumu Foreign Affairs[6].
Był drugim mężem Marilyn Monroe (od 14 stycznia do 27 października 1954)[7].
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
3× MVP American League | 1939, 1941, 1947 | [8] |
13× All-Star | 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1941, 1942, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951 |
[9] |
9× zwycięzca w World Series | 1936, 1937, 1938, 1939, 1941, 1947, 1949, 1950, 1951 |
[10] |
Major League Baseball All-Century Team | [11] | |
Baseball Hall of Fame | od 1955 | [12] |
# 5 zastrzeżony przez Yankees | 1952 | [13] |
Przypisy
- ↑ Joe DiMaggio. milb.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ a b c Joe DiMaggio Biography. biography.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Hemingway's Prize-Winning Works Reflected Preoccupation With Life and Death. nytimes.com. [dostęp 24 czerwca 2016]. (ang.).
- ↑ Madonna Lyrics - Vogue. azlyrics.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Paul Simon Lyrics - Mrs. Robinson. azlyrics.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Tom Waits Lyrics - A Sight For Sore Eyes. oldielyrics.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Marilyn Monroe marries Joe DiMaggio. history.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Most Valuable Player MVP Awards & Cy Young Awards Winners. baseball-reference.com. [dostęp 26 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ Joe DiMaggio Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 20 lipca 2013]. (ang.).
- ↑ Baseball-Reference Playoff and World Series Index. baseball-reference.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ All Century Team. baseball-almanac.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).
- ↑ DiMaggio, Joe. baseballhall.org. [dostęp 20 lipca 2013]. (ang.).
- ↑ Yankees Retired Numbers. yankees.com. [dostęp 27 sierpnia 2012]. (ang.).