Jan Balliol

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z John Balliol)
Jan Balliol
Ilustracja
ilustracja herbu
Król Szkocji
Okres

od 17 listopada 1292
do 10 lipca 1296

Koronacja

30 listopada 1292

Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia

ok. 1248
Barnard Castle

Data śmierci

ok. 25 listopada 1314

Ojciec

Jan, 5. baron Balliol

Matka

Devorguilli Balliol

Żona

Izabela de Warenne
od 1281

Dzieci

Edward,
Alinore,
Anna,
Agness Maud,
Henryk

Jan Balliol wraz z żoną

Jan Balliol, znany również jako: Jan de Balliol (ur. ok. 1248, zm. ok. 25 listopada 1314) – od 1292 do abdykacji w 1296 roku król Szkocji.

Urodził się w Barnard Castle, jako syn Devorguilli Balliol (zm. 1290), córki Alana, piątego lorda Galloway (zm. 1234). Jego ojcem był Jan, piąty baron Balliol i lord Barnard Castle (zm. 1269). W 1281 roku ożenił się z Izabelą de Warenne, córką Jana de Warenne, siódmego earla Surrey, i Alicji de Lusignan. Jej dziadkami od strony matki byli: Hugo X de Lusignan i Izabela d’Angoulême (wdowa po królu AngliiJanie bez Ziemi). Para miała syna (i prawdopodobnie 4 innych dzieci):

  • Edwarda Balliola, króla Szkocji (zm. 1364),
  • księżniczkę Alinore Balliol,
  • księżniczkę Annę Balliol,
  • księżniczkę Agness Maud Balliol,
  • księcia Henryka Balliola (zm. 16 grudnia 1332, w bitwie pod Annan).

Król Szkocji[edytuj | edytuj kod]

Jako pra-prawnuk króla Dawida I (od strony matki), po bezpotomnej śmierci królowej Małgorzaty, zgłosił swoje pretensje do tronu Szkocji, w Berwick-upon-Tweed, 3 sierpnia 1291. Jego największym rywalem był wtedy Robert Bruce, piąty lord Annandale i dziadek późniejszego króla – Roberta I Bruce’a. Szkoci przegłosowali jego kandydaturę, w wielkiej sali zamku Berwick, 17 listopada 1292 roku. 30 listopada w Scone został uroczyście koronowany na króla Szkocji. Ufundował wtedy Balliol College na Uniwersytecie w Oksfordzie, jedną z pierwszych szkół w Oksfordzie.

Jednakże król AngliiEdward I również rościł sobie prawa do korony szkockiej, wobec czego dokonał najazdu na Szkocję, rozpoczynając tym samym pierwszą szkocką wojnę o niepodległość. Szkoci zostali pokonani w bitwie pod Dunbar, 27 kwietnia 1296 roku, a Jan abdykował w zamku w Montrose, 10 lipca tego roku. Anglicy wywieźli go do Anglii i zamknęli w Tower of London.

Dalsze życie[edytuj | edytuj kod]

Dzięki wstawiennictwu papieża Bonifacego VIII, Anglicy latem 1301 roku wypuścili go i pozwolili wyjechać pod warunkiem, że będzie żył na ziemiach papieskich. Osiadł z rodziną w Pikardii, w rodzinnych ziemiach swoich przodków, gdzie mieszkał do końca swojego życia.

Zmarł w 1314, w baronacie Hélicourt we Francji. Jego syn, Edward, odziedziczył po nim pretensje do tronu Szkocji, których nie omieszkał zgłosić.