John Mitchell

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Mitchell
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

John Eric Paul Mitchell

Data i miejsce urodzenia

23 marca 1964
Hawera

Wzrost

190 cm

Masa ciała

108 kg

Rugby union
Pozycja

rwacz, wiązacz

Kariera juniorska
Lata Zespół
Francis Douglas Memorial College
Waikato
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
Fraser Tech Rugby Club
1985–1994 Waikato (NPC) 134 (286)
Garryowen Football Club
1996–1997 Sale Sharks
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1993  Nowa Zelandia 0 (0)
Kariera trenerska
Lata Zespół
Fraser Tech Rugby Club
1995–1996  Irlandia (as.)
1996–1999 Sale Sharks
1997–2000  Anglia (as.)
1999–2000 Wasps
2000 Waikato (rez.)
2001 Chiefs
2001–2003  Nowa Zelandia
2003–2005 Waikato
2005–2010 Western Force
2010–2012 Golden Lions
2011–2012 Lions
2012 Sale Sharks
2013–2014 UKZN Rugby Club
2016–  Stany Zjednoczone
Multimedia w Wikimedia Commons

John Mitchell (ur. 23 marca 1964 w Hawera) – nowozelandzki rugbysta grający w trzeciej linii młyna, zwycięzca National Provincial Championship, reprezentant kraju, następnie trener, zdobywca Currie Cup i brązowy medalista Pucharu Świata 2003.

Zawodnik[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do Francis Douglas Memorial College, gdzie występował w szkolnych drużynach rugby union i koszykówki. W tej drugiej powoływany był w latach 1981–1983 do narodowych reprezentacji szkół średnich oraz juniorów, zdecydował się jednak skoncentrować na rugby[1][2]. W 1983 roku związał się z Fraser Tech Rugby Club, z którym trzykrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union[3]. Wkrótce został kapitanem zespołu juniorów Waikato, zaś w seniorskiej drużynie zadebiutował w roku 1985 i w kolejnych dziesięciu sezonach zaliczył 134 występy[1][4][5]. Jako kapitan doprowadził region do triumfu w National Provincial Championship w 1992 oraz do zdobycia Ranfurly Shield rok później[1][6]. Na poziomie klubowym grał także w Europie w zespołach Garryowen Football Club[7][8] oraz Sale Sharks[9].

W 1993 roku otrzymał powołanie do nowozelandzkiej reprezentacji na tournée do Europy. Nie wystąpił w żadnym testmeczu, zagrał jednak w sześciu meczach All Blacks z regionalnymi zespołami, trzykrotnie jako kapitan, zdobywając dwa przyłożenia. W roku następnym został mianowany kapitanem drużyny podczas szkoleniowej wyprawy do Argentyny[1].

Trzykrotnie zagrał dla Barbarians[10], a w 1995 roku wystąpił w zespole Classic All Blacks[2].

Trener[edytuj | edytuj kod]

Karierę trenerską zaczynał w Fraser Tech Rugby Club, z którym dwukrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union[2][3]. Kolejne jej etapy miały miejsce na Wyspach Brytyjskich. Z Sale Sharks, z którym związany był początkowo jako grający trener, potem jedynie w roli szkoleniowca, dotarł do finału Anglo-Welsh Cup[3], prowadził następnie Wasps[11]. Był odpowiedzialnym za formację młyna asystentem prowadzącego irlandzką reprezentację Murraya Kidda[12][13][14], następnie w tej samej roli znajdował się w latach 1997–2000 w sztabie szkoleniowym Clive’a Woodwarda, a Anglicy w tym czasie zdobyli Triple Crown w 1998 oraz Puchar Sześciu Narodów 2000[3][15].

Po tym turnieju odrzucił propozycję przedłużenia kontraktu, powrócił do Nowej Zelandii i objął funkcję dyrektora do spraw rozwoju i trenera zespołu rezerw Waikato[11][16][2][17]. Już w październiku tego roku podpisał dwuletni kontrakt z występującym w rozgrywkach Super 12 zespołem Chiefs[18][19]. Doprowadził go do szóstego miejsca w sezonie 2001, po czym zgłosił swoją kandydaturę w konkursie na szkoleniowca All Blacks, a będąc wybrany spośród dwudziestu dwóch kandydatów w październiku 2001 roku zastąpił na stanowisku Wayne’a Smitha[1][20][21]. W czasie dwuletniej kadencji zdobył Bledisloe Cup i dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Trzech Narodów[3], jednak kluczowa dla jego losów była porażka w półfinale Pucharu Świata 2003 z Wallabies[22]. Pomimo zdobycia brązowego medalu musiał ponownie ubiegać się o tę posadę[23], otrzymał ją jednak Graham Henry[1][24].

W grudniu 2003 roku został trenerem Waikato z umową obowiązującą przez trzy lata[25][26]. W National Provincial Championship 2004 poprowadził zespół do półfinałów[3], jednak na początku roku 2005 poprosił o wcześniejsze zwolnienie[27]. W lutym tego roku został szkoleniowcem tworzącego się zespołu Western Force[28], a kontrakt w roku 2007 został przedłużony do końca sezonu 2011[29]. Pod koniec grudnia 2008 roku został częściowo zawieszony w obowiązkach z uwagi na skargi zawodników i sztabu szkoleniowego[30][31], na początku stycznia 2008 został jednak przywrócony do pracy w pełnym wymiarze[32].

W czerwcu 2010 roku ogłoszono, iż podczas posezonowej przerwy w rozgrywkach Super 14 wraz z Carlosem Spencerem i Johanem Ackermannem poprowadzi w Currie Cup południowoafrykański zespół Golden Lions[33][34][35]. We wrześniu tego roku podpisał jednak z nim trzyletni kontrakt[36][37], za zgodą Force opuszczając klub, z którym podczas pięcioletniej kadencji nie udało się awansować do fazy play-off.[38]. W roku 2011 w Super Rugby poprowadził Lions, zaś z Golden Lions zwyciężył w Currie Cup[39], co dało mu wyróżnienie dla najlepszego trenera roku w RPA[40]. Podobnie jak w Australii, również w RPA zawodnicy wysunęli skargi na jego zachowanie i ich traktowanie[41], przez co w czerwcu 2012 roku związek zawiesił trenera w obowiązkach na czas zbadania sprawy[42]. W listopadzie zarzuty zostały oddalone i Mitchell powrócił do pracy[43][44], kilka dni później zrezygnował pozostając związany z zespołami w roli konsultanta[45][46]. Pod koniec listopada 2012 roku dołączył do sztabu szkoleniowego Sale Sharks[47], po miesiącu opuścił jednak zespół podając powody osobiste[48].

We wrześniu 2013 roku został głównym trenerem drużyny rugby z University of KwaZulu-Natal[49]. Dotarł z nią do finału uniwersyteckich rozgrywek, po czym zrezygnował z prowadzenia zespołu[50]. Prowadził następnie konsultacje i warsztaty dla trenerów[51]. Pod koniec roku 2015 był przymierzany do roli szkoleniowca Stormers po odejściu Eddiego Jonesa[52], na początku stycznia 2016 roku został jednak ogłoszony nowym selekcjonerem reprezentacji USA[53][54].

Varia[edytuj | edytuj kod]

  • Pochodził ze sportowej rodziny, rodzice Eric i Pauline uprawiali koszykówkę, zaś brat Paul grał na pozycji młynarza w zespole Chiefs. Był żonaty z Kay, z którą miał dwójkę dzieci, Daryla i Ciarę[2].
  • Otrzymał Master of Business Administration w zarządzaniu sportem z Uniwersytetu Leicester[3].
  • W 2010 roku został we własnym mieszkaniu ugodzony nożem, gdy uznał włamywacza za czyniącego żarty współlokatora[55].
  • W 2014 roku ukazał się jego autobiografia Mitch: The Real Story napisana przy współpracy z Gavinem Richem (ISBN 978-1-77022-617-3).
  • Był komentatorem/ekspertem stacji SuperSport[56][51][57].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f John Mitchell. stats.allblacks.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-24)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Passion keeps John Mitchell firing. nzherald.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g John Mitchell – Biography. westernforce.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)]. (ang.).
  4. ↑ Waikato Players. mooloo.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-07)]. (ang.).
  5. ↑ Centurions. mooloo.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-07)]. (ang.).
  6. ↑ History > Timeline > 1990-99. mooloo.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-21)]. (ang.).
  7. ↑ Mitchell plan to put steel back into All Blacks. theguardian.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-10)]. (ang.).
  8. ↑ Heat goes on All Black front row. nzherald.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  9. ↑ John Mitchell. archive.ercrugby.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  10. ↑ Player Archive - J. E. P. Mitchell. barbarianfc.co.uk. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  11. ↑ a b Mitchell to return to Waikato. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  12. ↑ Kiwi John Mitchell backs Schmidt for World Cup success. independent.ie. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  13. ↑ Eagles pose a towering threat to Irish. independent.co.uk. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  14. ↑ Three share the greatest burden in pressure game. heraldscotland.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-27)]. (ang.).
  15. ↑ Crucial summit for English rugby. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  16. ↑ Mitchell turns down England's offer. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  17. ↑ Woodward offered extended contract. telegraph.co.uk @ web.archive.org. [dostęp 2015-01-25]. (ang.).
  18. ↑ Mitchell confirmed as Chiefs coach. news24.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  19. ↑ John Mitchell to coach Waikato Chiefs. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  20. ↑ All Blacks hand over coaching reins to Mitchell. telegraph.co.uk. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-05)]. (ang.).
  21. ↑ Mitchell lands All Blacks hot seat. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  22. ↑ Wallabies stun All Blacks. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  23. ↑ Mitchell must re-apply for position. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  24. ↑ Henry lands dream position. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  25. ↑ Mitchell joins Waikato. news.bbc.co.uk. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-12-24)]. (ang.).
  26. ↑ Mitchell signs Waikato deal. espnscrum.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  27. ↑ Wasps to make late play for Mitchell. theguardian.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-17)]. (ang.).
  28. ↑ John Mitchell to coach WA Super 14 side. westernforce.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)]. (ang.).
  29. ↑ Mitchell keeps the Force for a further four years. westernforce.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  30. ↑ Western Force puts John Mitchell under microscope. theaustralian.com.au. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  31. ↑ Clarification statement – John Mitchell. westernforce.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  32. ↑ Mitchell back in charge. www1.skysports.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)]. (ang.).
  33. ↑ Ex-All Blacks steer Lions' Currie Cup bid. stuff.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  34. ↑ Mitchell to coach Lions, and Toshiba, and the Force. smh.com.au. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-08)]. (ang.).
  35. ↑ Mitchell signs up with Lions. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  36. ↑ Golden Lions finally get their man. timeslive.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  37. ↑ Force farewell Mitchell. westernforce.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  38. ↑ Mitchell leaves Force early. smh.com.au. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)]. (ang.).
  39. ↑ Lions are the 2011 Currie Cup champions. sarugby.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  40. ↑ Schalk Burger named SARU Player of the Year. sarugby.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  41. ↑ Players could sink Mitchell. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-05)]. (ang.).
  42. ↑ Lions suspend coach Mitchell. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  43. ↑ Mitchell back as Lions coach. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  44. ↑ John Mitchell back as Lions coach. 3news.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  45. ↑ Mitchell quits as Lions coach. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  46. ↑ ‘It was every man for himself’. sarugbymag.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-10)]. (ang.).
  47. ↑ John Mitchell Back With Sale Sharks. salesharks.com. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-08)]. (ang.).
  48. ↑ Former All Blacks coach John Mitchell quits job at English club sale after a month. foxsports.com.au. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  49. ↑ John Mitchell Appointment as UKZN Rugby Head Coach. ukzn.ac.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-05)]. (ang.).
  50. ↑ Impi have to box clever. varsitycup.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-13)]. (ang.).
  51. ↑ a b Get to Know New Head Coach John Mitchell. usarugby.org. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  52. ↑ Mitchell set for Stormers' job. allblacks.com. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-29)]. (ang.).
  53. ↑ Former All Blacks Head Coach John Mitchell hired as USA Rugby Men’s Eagles Head Coach. usarugby.org. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  54. ↑ Former All Blacks coach John Mitchell takes charge of US Eagles. stuff.co.nz. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-04)]. (ang.).
  55. ↑ Ex-All Blacks coach John Mitchell stabbed. stuff.co.nz. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-25)]. (ang.).
  56. ↑ NZ to ‘jam’ a win, says Mitchell. sport24.co.za. [dostęp 2015-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
  57. ↑ It’s all about who holds nerve. supersport.com. [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-07)]. (ang.).
Skład reprezentacji Nowej Zelandii na Pucharze Świata 2003
Młyn
Atak
Trener

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Mitchell&oldid=71678228”