Julian, czyli życie poety
Muzyka | |
---|---|
Libretto |
Gustave Charpentier |
Liczba aktów |
4 |
Prapremiera |
Julian lub życia poety ((fr.) Julien, ou la Vie du Poète) – opera Gustave’a Charpentiera – czteroaktowy poemat liryczny do własnego libretta kompozytora. Prapremiera w Opéra-Comique 4 czerwca 1913.
Recepcja[edytuj | edytuj kod]
„Julian, czyli życie poety” stanowi kontynuację losów i wątków z poprzedniej opery – „Luizy”. Utrzymany jest w poetyce ekspresjonistycznych dramatów wędrówki, w których akcja posiada kolisty charakter i punkt wyjścia stanowi zarazem punkt dojścia. Wątki autobiograficzne (Charpentier przebywał w Rzymie jako laureat Prix de Rome) z autotematycznymi i eschatologicznymi, gościniec stanowi metaforę życia, a Luiza, ideał wiecznej kobiecości, materializujący się w swych kolejnych wcieleniach, na koniec w osobie prostytutki, co być może stanowi dopowiedzenie losów bohaterki z poprzedniej opery, która niepomna ostrzeżeń rodziców, podążyła za głosem serca.
Osoby[edytuj | edytuj kod]
- Julian – tenor
- Luiza/Piękno/Bezdomna kobieta/Dziewczyna/Staruszka – sopran
- Ofiarnik/Chłop/Cudotwórca – baryton
- Malarz – baryton
- Dzwonnik – tenor
- Akolita – bas
- Student – tenor
- Mieszczanka – sopran
- Głos z otchłani/Oficer – tenor
Treść[edytuj | edytuj kod]
Miejsce i czas akcji: Rzym, fantastyczne krainy wyobraźni, Słowacja, Bretania i Paryż współcześnie do okresu powstania oraz w marzeniach i wspomnieniach.
Prolog: „W zapale”[edytuj | edytuj kod]
Julian, jako laureat Nagrody Rzymskiej, przybywa na stypendium do Villi Medici w Rzymie.
Akt I: „W krainie marzeń”[edytuj | edytuj kod]
Julian, jako artysta zdobywa Świętą Górę, przemierza Dolinę Potępionych w poszukiwaniu Świątyni Piękna jako artystycznego ideału.
Akt II[edytuj | edytuj kod]
Julian w słowackiej wiosce przeżywa załamanie twórcze.
Akt III: „Niemoc”[edytuj | edytuj kod]
Przemierzając bretońskie pustkowie dociera na skraj cmentarza, gdzie stawia sobie pytania o sens życia.
Akt IV: „Upojenie”[edytuj | edytuj kod]
W swej wędrówce Julian wraca do punktu wyjścia, do Paryża, gdzie na placu Blanche na Montmartrze lupanar jawi mu się Świątynią Piękna, której poszukiwał przez całe życie, a która być może stanowiła jedynie niedościgłą iluzję.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lesław Czapliński „Pod dachami Paryża: z życia cyganerii i gryzetek” (o „Julianie, czyli życiu poety” Gustave’a Charpentiera) w: „W kręgu operowych mitów” Kraków 2003