Julio Ramón Ribeyro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julio Ramón Ribeyro

Julio Ramón Ribeyro (ur. 31 sierpnia 1929 w Limie, zm. 4 grudnia 1994 w Limie) – peruwiański pisarz (tworzący w języku hiszpańskim).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w mieszczańskiej rodzinie. Ukończył studia na wydziale literatury i prawa na Pontificia Universidad Católica del Perú. W 1952 po raz pierwszy wyjechał do Europy i do 1958 mieszkał m.in. we Francji, Hiszpanii, Belgii czy Włoszech. Pracował w różnych zawodach, m.in. jako nauczyciel czy robotnik w fabryce. W 1960 osiadł w Paryżu. Był dziennikarzem Agence France Presse, w następnych latach pełnił funkcję ambasadora UNESCO.

Publikował opowiadania, powieści, eseje. Debiutował zbiorem opowiadań Los gallinazos sin plumas. Był tłumaczony na wiele języków, w tym polski – w 1973 została opublikowana jego debiutancka powieść Kronika z San Gabriel. Książkę Ribeyro zaczął pisać w 1955, ukazała się w 1960. Jest to częściowo autobiograficzna opowieść o życiu na peruwiańskiej hacjendzie w ostatnich latach II wojny światowej.

Twórczość (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • Los gallinazos sin plumas (1954)
  • Relatos santacrucinos (1954)
  • Cuentos de circunstancias (1958)
  • Kronika z San Gabriel (Crónica de San Gabriel 1960)
  • Las botellas y los hombres (1964)
  • Tres historias sublevantes (1964)
  • Los geniecillos dominicales (1965)
  • Los cautivos (1972)
  • El próximo mes me nivelo (1972)
  • Santiago, el Pajarero (1975)
  • La palabra del mudo (1973-77)
  • Prosas apátridas (1975-78)
  • Cambio de guardia (1976)
  • Silvio en El Rosedal (1977)
  • Atusparia (1981)
  • Sólo para fumadores (1987)
  • La tentación del fracaso (1987)
  • Dichos de Luder (1989)
  • La tentación del fracaso (1992-1995)