Józef Walenty Budynowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Józef Jan Budynowicz)
Firmowe logo.
Fortepian J. Budynowicz

Józef Walenty Budynowicz[1] (ur. 7 lutego 1816 w Warszawie[2], zm. 4 sierpnia 1886 w Warszawie[3]) – polski fortepianmistrz, majster cechowy, podstarszy (1864-1878) i starszy cechowy (1878-1886)[4]. Od 1840 do 1886 prowadził wytwórnię fortepianów i pianin w Warszawie przy ulicy Długiej 557, od około 1884 roku przy ulicy Leszno 8. Na warszawskiej wystawie w 1845 przedstawił fortepian palisandrowy, inkrustowany, 7-oktawowy z mechaniką angielską systemu Breitkopfa i Härtla, z osadą młotków wzmocnionych blachą mosiężną. Brzmienie i sprawność instrumentów Budynowicza oceniano bardzo wysoko. Jako pierwszy w kraju zastosował w fortepianie metalową ramę odlewaną (odlew na podstawie jego modelu wykonała fabryka Braci Evans)[5] uzyskując na nią patent 15\27 VIII 1847.

W 1849 r. Budynowicz zatrudniał 8 pracowników przy rocznej produkcji wartości 2.100 rubli, 1857 – 17 pracowników. Czwartą część produkcji eksportowano do Rosji. Była to wówczas druga co do wielkości, po Krallu i Seidlerze, warszawska firma o ugruntowanej już opinii.

Na wystawie warszawskiej w 1857 eksponowała fortepian palisandrowy z mechaniką wiedeńską. W 1870 zatrudniała 12 pracowników przy produkcji 45 instrumentów rocznie. Łącznie fabryka wyprodukowała około 5000 instrumentów. Zachowało się do dzisiaj wiele fortepianów w zbiorach prywatnych, niestety często są one w stanie nienadającym się do gry. Jedyny bardzo dobrze utrzymany fortepian Budynowicza w stanie koncertowym znajduje się w rękach prywatnych.

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w kwaterze 11-5-19/20.

Numery seryjne produkcji[edytuj | edytuj kod]

  • ok. 1847 - 50 r. - 211
  • ok. 1885 r. - 4699

Nagrania[edytuj | edytuj kod]

Mechanizm staroniemiecki z fortepianu marki J. Budynowicz z 1850 r.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. B. Vogel podaje imiona Józef Jan (ew. ojciec Józef syn Jan)
  2. Metryka chrztu z parafii rzymskokatolickiej pw. św. Andrzeja z 11 lutego 1816. [dostęp 2011-12-30]. (łac.).
  3. Akta Stanu Cywilnego parafii rzymskokatolickiej pw. Narodzenia NMP w Warszawie, rok 1886, księga zgonów, nr 731
  4. Na podstawie książki Beniamina Vogla Fortepian polski, Warszawa 1995
  5. "Kurjer Warszawski", 1847, nr 75, s. 2

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]