Józef Piątkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Piątkowski
Data urodzenia

ok. 1860

Data śmierci

nieznana

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
Kamienica przy ulicy Stepana Bandery 31 (Leona Sapiehy), Lwów

Józef Piątkowski (ur. 1874, zm. po 1939[1]) – polski architekt związany twórczością ze Lwowem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tworzył we Lwowie od początku XX wieku do I wojny światowej. Projektowane przez niego budynki cechuje dekoracyjność, powstawały w stylu modernizmu i historyzującego neoempire. W 1895 odznaczony austriackim Krzyżem Komandorskim Orderu Franciszka Józefa[2]

Dorobek architektoniczny[edytuj | edytuj kod]

  • Kamienica mieszkalna przy ulicy Mykoły Woronego 9 (Henryka Sienkiewicza) w stylu secesji, do 1939 mieścił się w niej konsulat brytyjski /1907/;
  • Kamienice w stylu orientalnej secesji zbudowane dla Józefa Keniga przy ulicy Stepana Bandery 31 (Leona Sapiehy), współautor Władysław Hertmann /1907/;
  • Dom Towarzystwa Sportowego „Sokół II” na ulicy Jurija Fedkowycza 32 (Wojciecha Kętrzyńskiego) /1908/;
  • „Domus Recollectum” oo. Jezuitów przy ulicy Maksyma Żeleźniaka 11 (Dunin Borkowskich) /1908/;
  • Kamienica Bromilskich przy ulicy Generała Czuprynki 49 (Andrzeja Potockiego) /1909-1910/;
  • Dom polityka i działacza społecznego Jurija Mudraka przy ulicy Stepana Rudnickiego 15 (Grochowska) /1909/;
  • Modernistyczny gmach Giełda Towarowa M. Połutraka przy ulicy Gródeckiej 2, współautor Stanisław Plichal /1910-1913/;
  • Secesyjna kamienica z płaskorzeźbami Zygmunta Kurczyńskiego przy ulicy Gródeckiej 67 /1913/;
  • Kamienica przy ulicy Kniazia Romana 34 (Stefana Batorego) współautor Stanisław Ulejski /1912/;
  • Kamienica mieszkalna i kupieckie gimnazjum żydowskie przy ulicy Modesta Menczynskego 8 (Hugo Kołłątaja) /1912-1914/;
  • Kamienica użytkowa w stylu modernizowanego baroku z kinem „Marysieńka” (obecnie teatr) przy placu Generała Petra Hryhorienki 5 (Franciszka Smolki), brama tej kamienicy była wejściem do pasażu Grünerów /1912/.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Бірюльов Ю. О., Мистецтво львівської сецесії, Lwów: Центр Європи, 2005, s. 168, ISBN 966-7022-44-7.
  2. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 164

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Rąkowski, „LWÓW. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej” część IV. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków 2008, ISBN 978-83-89188-70-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]