Józef Scipio del Campo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Scipio del Campo
Herb
Scypio
Rodzina

Scipio del Campo

Data i miejsce śmierci

przed 9 czerwca 1743
Szczuczyn

Żona

Weronika Firlej
Teresa Barbara Radziwiłłówna

Dzieci

Ignacy Scipio del Campo

Odznaczenia
Order Orła Białego

Józef Scipio del Campo herbu własnego (zm. przed 9 czerwca 1743) – marszałek nadworny litewski od 1739, poseł na sejmy, starosta lidzki w latach 1720–1743.

W 1717 został wybrany na deputata powiatu lidzkiego do Trybunału Litewskiego. W jesieni 1720 ojciec ustąpił mu starostwo lidzkie. Poseł na sejm 1722 roku z powiatu lidzkiego[1]. W 1724 posłował na sejm z województwa smoleńskiego. W 1728 ożenił się z Weroniką z Firlejów, córką Andrzeja, kasztelana kamieńskiego. Małżeństwo to zdecydowanie wzmocniło pozycję Józefa, zwłaszcza gdy jego żona po śmierci brata Jakuba w 1730 odziedziczyła jako ostatnia z rodu znaczne posiadłości, w województwie lubelskim. Wówczas też wszedł Józef Scipio del Campo w posiadanie starostwa mukarowskiego w województwie podolskie po Firlejach. Brał udział w sejmach w 1729, 1730 i 1732. Poseł województwa inflanckiego na sejm nadzwyczajny 1733 roku[2]. Wybrano go na rotmistrza powiatu lidzkiego na elekcję. Na sejmie elekcyjnym jako poseł województwa smoleńskiego oddał głos na Stanisława Leszczyńskiego. Jako deputat z Wielkiego Księstwa Litewskiego podpisał pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego w 1733 roku[3]. Wiosną 1736 zaczął starać się o funkcję poselską z sejmiku lidzkiego na sejm pacyfikacyjny. 29 sierpnia 1739 został marszałkiem nadwornym koronnym. Awans zbiegł się z ponownym ożenkiem w 1740 z Teresą Barbarą Radziwiłłówną, córką wojewody nowogródzkiego Mikołaja Faustyna.

4 sierpnia 1742 w Dreźnie został kawalerem Orderu Orła Białego[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Teka Gabryela Junoszy Podoskiego t. II Poznań 1855, s. 207.
  2. Teka Gabryela Junoszy Podoskiego, t. IV, Poznań 1856, s. 311.
  3. Porządek na Seymie Walnym elekcyi między Warszawą a Wolą dnia 25 Sierpnia roku Pańskiego 1733 postanowiony, s. 44.
  4. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008” Warszawa 2008.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]