Języki izolujące

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Język izolujący)

Języki izolującejęzyki, w których o funkcji gramatycznej i składniowej wyrazu nie decydują końcówki fleksyjne, jak w językach fleksyjnych, ani monofunkcyjne afiksy, jak w językach aglutynacyjnych, lecz głównie pozycja danego wyrazu w zdaniu. W językach izolujących większość pojedynczych morfemów może pełnić funkcję samodzielnych wyrazów. Istotną cechą języków izolujących jest nieodmienność wyrazów[1].

Języki takie trudno znaleźć w czystej postaci, choć najczęściej jako typowy przykład podaje się klasyczny język chiński[2], gdyż współczesny standardowy język mandaryński ma już pewne cechy języków aglutynacyjnych. Innymi przykładami są: wietnamski[1], tajski[2], joruba i wiele języków Sudanu[2], Polinezji oraz atlantyckiego wybrzeża Ameryki Południowej[2]. W większości są one językami prozodycznymi, intonacyjnymi, w których rozbudowany jest system cech dystynktywnych sylaby. Sylaby pełnią funkcję morfemów semantycznych i syntaktycznych. Mają charakter bezwyrazowy, przy ich opisie termin „wyraz” jest zbędny, chociaż bywa używany w znaczeniu „morfem” lub „człon syntaktyczny”[2]. Nie można w ich przypadku mówić o morfologii w tradycyjnym znaczeniu tego słowa[1].

Również francuski i angielski są w dużym stopniu izolujące[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Mistrík 1993 ↓, s. 199.
  2. a b c d e f Milewski 2004 ↓, s. 176.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]