Język ukraiński

Українська мова
Klasyfikacja genetyczna
	{{{klasyfikacja}}}
Status oficjalny
Organ regulujący	Narodowa Akademia Nauk Ukrainy; ?↗; ?↗; ?↗
UNESCO	1 bezpieczny↗
Ethnologue	1 narodowy↗
Kody języka
ISO 639-1	uk
ISO 639-2	ukr
ISO 639-3	ukr
IETF	uk
Glottolog	ukra1253
Ethnologue	ukr
GOST 7.75–97	укр 720
WALS	ukr
SIL	UKR
	Występowanie
	; Dialekty północne Dialekty południowo-wschodnie Dialekty południowo-zachodnie
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku ukraińskim
	Słownik języka ukraińskiego; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 3 kwi 2018, była oparta na tej wersji.

Język ukraiński (ukr. українська мова, ukrajinśka mowa) – język należący do grupy języków wschodniosłowiańskich. Posługuje się nim ponad 37 mln ludzi, głównie na Ukrainie, gdzie ma status języka urzędowego. Używany jest również przez Ukraińców w Rosji, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Mołdawii, Polsce i na Białorusi. Współczesny alfabet ukraiński stanowi odmianę cyrylicy, a obecna ortografia ustalona została zasadniczo na początku XX wieku.

Wyróżnia się 3 zespoły dialektów:

północne (gwary wschodniopoleskie, środkowopoleskie, zachodniopoleskie, podlaskie);
południowo-wschodnie (gwary: środkowonaddnieprzańskie, słobożańskie, stepowe);
południowo-zachodnie (gwary: bojkowskie, łemkowskie, huculskie, podolskie, wołyńskie, zakarpackie, naddniestrzańskie, nadsańskie, pokuckie, bukowińskie).

Gwara łemkowska (rusińska), którą posługują się Łemkowie, jest traktowana przez wielu użytkowników oraz niektórych językoznawców jako odrębny język (p. język rusiński).

Historia

Najdawniejsze ślady języka ukraińskiego pojawiają się już w XII–XIII wieku w tekstach rusko-cerkiewno-słowiańskich, pisanych w zachodniej części południowej Rusi na obszarze halicko-wołyńskim. Na przełomie XIII–XIV w. podstawowe cechy fonetyki ukraińskiej były już ukształtowane.

Współczesny język literacki powstał na przełomie XVIII i XIX w. Prawdziwy przełom nastąpił wraz z publikacją Eneidy Iwana Kotlarewskiego w 1798 r. Wprowadził on do literatury ukraińskiej czysty język ludowy swego macierzystego dialektu połtawskiego. Duży wpływ na stabilizację nowego języka literackiego wywarł również jego dramat Natałka Połtawka. Duży udział w tym procesie miała również twórczość wybitnego poety ukraińskiego, Tarasa Szewczenki, który oparł swój język na macierzystym dialekcie Kijowszczyzny. Wielki poeta uwzględnił też inne dialekty, a nawet stare elementy języka pisanego wraz z cerkwizmami. Tak więc ukraiński język literacki oparł się na dialekcie połtawsko-kijowskim, który już w XVII w. stał się jednym z najważniejszych dialektów ukraińskich, a jego cechy rozszerzyły się na pozostałe dialekty.

Slawista Josef Dobrovský uznał w swoich pracach, że język ukraiński nie jest językiem samodzielnym, i zaliczył go wraz z białoruskim do rosyjskiej grupy językowej. Wywołało to sprzeciw uczonych ukraińskich, m.in. Iwana Mohylnyckiego, którzy opierając się na tezie Jerneja Kopitara z 1816 dowodzili samodzielności języka ukraińskiego, i jego odrębności od polskiego czy rosyjskiego, przyjmując również jego tezę, że język literacki powinien rozwijać się na bazie języka ludowego. Pogląd o samodzielności języka ukraińskiego ugruntował ostatecznie Pavel Jozef Šafárik w 1842 w swojej pracy „Slovanský národopis”.

W latach 50. XIX wieku ukraiński ruch narodowy znajdował się pod patronatem hierarchii unickiej, która pragnęła przeciwstawić się ekspansji języka polskiego. Nie mogąc przeciwstawić mu języka ludowego, którego nie uważano za dostatecznie wyrobiony, wybrano język staro-cerkiewno-słowiański. Jednak próby te poniosły fiasko. Dlatego też część tzw. starorusinów zaczęła optować za wprowadzeniem języka rosyjskiego jako języka wspólnego, „różnie tylko przez Wielkorusów i Małorusów wymawianego”. Jego najbardziej znanym orędownikiem był publicysta Bohdan Didycki, który posługiwał się mieszanką rosyjskiego i ukraińskiego z dodatkiem słów polskich i niemieckich, nazywaną przez przeciwników jazyczije (pol. języczysko = żargon). W cerkwi ugrupowanie to starało się usuwać z liturgii wszystkie naleciałości łacińskie. Opór ten dodatkowo spowodowały usiłowania namiestnika Agenora Gołuchowskiego w latach 1849–1859 wprowadzenia do języka ukraińskiego alfabetu łacińskiego (wojna ortograficzna). Dopiero interwencja rządu w Wiedniu zakończyła te spory – dekretem ministra dworu cesarskiego z 24 marca 1861 r. zagwarantowano Rusinom w Galicji i na Bukowinie swobodę rozwoju ich mowy i literatury tak, jak sami uznają za odpowiednie^[2].

30 maja 1876 car Aleksander II Romanow podczas pobytu w Bad Ems wydał akt prawny, tzw. Ukaz emski, zabraniający drukowania książek w języku ukraińskim, a także używania nazwy „Ukraina”.

Procesy historyczne

Język ukraiński powstał z języka prasłowiańskiego. Należy do grupy wschodniej, ponieważ:

Występuje w nim pełnogłos, tj. formy typu ToroT, TereT z psłow. TorT, TerT: ukr. борода „broda”, берег „brzeg”, psłow. borda, bergъ.
Psłow. TolT, TelT zmieniły się zwykle w ToloT: ukr. молоко „mleko”, голова „głowa”; psłow. *melko, *golva.
Psłow. samogłoski nosowe (ǫ, ę) przeszły w u, a (ja): ukr. дуб „dąb”, зуб „ząb”, п'ять „pięć”; psłow. *dǫbъ, *zǫbъ, *pętь.
Nagłosowe e- przeszło w o-: ukr. oзepo „jezioro”, oлeнь „jeleń”, ociнь „jesień”, oдин „jeden”; psłow. *ezero, *elenь, *esenь, *edinъ. Ta przedhistoryczna zmiana była żywa jeszcze w XI–XII w., o czym świadczą wykazujące ją pożyczki ze staronordyckiego i z greckiego.
Psłow. połączenia tj/kt', dj rozwinęły się w č, ž: ukr. свічка „świeca”, ніч „noc”, межа „granica”; psłow. *světja, *noktь, *medja.

Procesy odróżniające ukraiński od innych języków wschodniosłowiańskich:

Prasłowiańskie ъj, ьj dało w ukraińskim yj, ij: ukr. мию, шия, cлiпий, зoлoтий; psłow. *mъjǫ, *šьja, *slěpъjь, *zoltъjь.
Rozwój psłow. ě w i: ukr. сніг „śnieg”, гнiздo „gniazdo”, ciнo „siano”, мipa „miara”; psłow. *sněgъ, *gnězdo, *sěno, *měra.
Ikawizm – zmiana psłow. e i o w i w sylabach zamkniętych: ukr. лiд „lód”, кaмiнь „kamień”, вiз „wóz”, кiнь „koń”; psłow. *ledъ, *kemene, *vozъ, *końь.
Spłynięcie prasłowiańskich y i i w jedną samogłoskę pośrednią między polskim y i e, np. липa „lipa”, милo „mydło”, дим „dym”; psłow. *lipa, *mydlo, *dymъ.
Stwardnienie spółgłosek przed e różnego pochodzenia, a także przed prasłowiańskim i (które wskutek tego spłynęło się z y), np. нece (wym. nese), дeнь (wym. deń), тихo (wym. tycho).

Cyrylica ukraińska

Źródło: Encyklopedia PWN^[3]
Litera	Transliteracja	Transkrypcja
А а	A a	a
Б б	B b	b
В в	V v	w
Г г	H h	h
Ґ ґ	G g	g
Д д	D d	d
Е е	E e	e
Є є	Ye ye	je, ie, e
Ж ж	Zh zh	ż
З з	Z z	z
И и	Y y	y
I i	I i	i
Ї ї	Yi yi	ji, i
Й й	Y y	j
К к	K k	k
Л л	L l	l ^{1), 2)}, ł
М м	M m	m
Н н	N n	n
О о	O o	o
П п	P p	p
Р р	R r	r
С с	S s	s
Т т	T t	t
У у	U u	u
Ф ф	F f	f
Х х	Kh kh	ch
Ц ц	C c	c
Ч ч	Ch ch	cz
Ш ш	Sh sh	sz
Щ щ	Shch shch	szcz
Ь ь	'	́ (znak zmiękczenia)¹⁾
Ю ю	Yu yu	ju, iu, u
Я я	Ya ya	ja, ia, a
’	’	pomija się

¹⁾ Transkrypcja niektórych liter w połączeniu ze znakiem zmiękczenia:
жь – ź, ль – l, шь – ś, чь – ć

²⁾ Odpowiednio:

na początku wyrazów, po samogłoskach i po apostrofie;
po większości spółgłosek;
po л (oddawanym wtedy jako l).

Apostrof pisze się przed я, ю, є, ї^[4]:

po spółgłoskach wargowych б, п, в, м, ф, chyba że przed nimi znajduje się należąca do tematu spółgłoska inna niż р:
- б’ю, п’ять, у здоров’ї, м’ясо, Стеф’юк
  - мавпячий
- торф’яний
- зв’язок
po р, z wyjątkiem ря, рю, рє wymawianych jak /r ʲ a/, /r ʲ u/, /r ʲ ɛ/:
- бур’ян
  - буряк
po przedrostkach (również w wyrazach obcych):
- без’язикий, від’їзд, з’єднаний, ад’юнкт
- ale z nazwami własnymi używa się dywizu: пів-Європи
po б, п, в, м, ф, г, к, х, ж, ч, ш, р w wyrazach obcych, jeżeli я, ю nie oznaczają zmiękczenia:
- б’єф, Іх’ямас
  - бязь, Мюллер

Apostrofu nie pisze się przed йо: Воробйов.

Pokrewieństwo i zapożyczenia

Język ukraiński ze względów geograficznych i historycznych wykazuje naturalne podobieństwo do innych języków wschodniosłowiańskich: większe — do białoruskiego i mniejsze — rosyjskiego.

Słownictwo ukraińskie wykazuje duży i stary wpływ języka polskiego. Najstarsza warstwa zapożyczeń pochodzi z okresu przed unią lubelską i dotyczy terminologii administracyjnej i technicznej — przy czym w niewielkiej liczbie były to wyrazy czysto polskie, a głównie zapożyczenia z czeskiego, niemieckiego i łaciny. Dopiero w drugim okresie (1570–1720) rzeczywiste polonizmy przenikają w dużej ilości do wszystkich dziedzin języka literackiego i potocznego. Trzeci okres dużych wpływów polskich, zasadniczo ograniczony do Galicji, to wiek XIX i początek XX w., zwłaszcza okres polskiej dominacji politycznej po uzyskaniu autonomii w roku 1861.

W pierwszym i trzecim okresie silny był jednocześnie wpływ języka niemieckiego. Za pośrednictwem języka czeskiego i polskiego lub bezpośrednio do ukraińskiego trafiły wówczas takie słowa, jak дах ‛dach’ (niem. Dach), ратуша ‛ratusz’ (niem. Rathaus), зрада ‛zdrada’ (czes. zrada, kalka niem. Verrat), друк ‛druk’ (niem. Druck), двірець ‛dworzec’ (kalka niem. [Bahn]hof). Na wschodzie w XIX i XX w. zapożyczenia trafiały również poprzez rosyjski (Rosja była wówczas pod silnym wpływem kultury niemieckiej), np. рюкзак ‛plecak’ (niem. Rucksack) wobec zachodniego наплiчник (z pol.), a ze wschodu poszerzyły się stopniowo na całą Ukrainę.

Podobieństwa z językiem czeskim mają trojaką genezę. Po pierwsze, są to słowa zapożyczone poprzez polski, np. пан ‛pan’ (czes. pán), костел ‛kościół’ (czes. kostel). Po drugie, wspólne rysy słownikowe i gramatyczne wynikające z częściowego oparcia obu odrodzonych w XIX w. języków literackich na języku cerkiewnosłowiańskim, np. закон ‛prawo’ (czes. zákon). Po trzecie, terminologia utworzona w podobny sposób w czasach austro-węgierskich, np. літак ‛samolot’ (czes. letadlo). Niekiedy występują też podobieństwa gramatyczno-frazeologiczne, np. konstrukcja мав би дати ‛powinien dać’ (czes. měl by dát) czy archaiczna forma celownika na -y: по-чеськи ‛po czesku’ (słow. po česky).

Poprzez niemiecki, czeski i polski trafiały też do ukraińskiego zapożyczenia z łaciny, np. каплиця ‛kaplica’ (z łac. capella).

Dzięki zapożyczeniom ze wszystkich tych źródeł język ukraiński w warstwie słownikowej jest stosunkowo bliski językom zachodniosłowiańskim.

Z epoki kozackiej i ożywionych kontaktów z Chanatem Krymskim pochodzą zapożyczenia z języka tureckiego, jak np. майдан ‛plac’ (tur. meydan). Niektóre z nich zostały zapożyczone dalej do języka polskiego, np. базар ‛targ, bazar’ (tur. pazar).

Po ugodzie perejasławskiej w 1654 r. w języku ukraińskim, szczególnie na wschodzie, pojawiają się wpływy języka rosyjskiego. Rzeczywiste zapożyczenia z nowożytnego języka należy jednak odróżnić od naturalnych cech wspólnych pochodzących z czasów staroruskich. Zapożyczenia te widoczne są przede wszystkim w słownictwie związanym z administracją i postępem cywilizacyjnym. Podział ziem ukraińskich między Rosję i Austro-Węgry spowodował wówczas rozejście się dialektów zachodnich i wschodnich, co widać w takich słowach jak zach. потяг ‛pociąg’ (kalka niem. Zug i czes. vlak) i wsch. поїзд (z ros. поезд), zach. двірець (z niem. przez pol.) i wsch. вокзал (z ros.), zach. заля (niem. Saal przez pol. sala) i wsch. зал (przez ros.) Największa jednak liczba zapożyczeń z języka rosyjskiego pochodzi z czasów ZSRR i związana jest z planową rusyfikacją. Duża część tych zapożyczeń uznawana jest za zanieczyszczenia i niewykazywana w słownikach, jakkolwiek nadal posługuje się nimi znaczna część rozmówców. Są to np. takie słowa jak віддихати ‛odpoczywać’ (ros. отдыхать, poprawnie wyłącznie відпочивати), мусор ‛śmieci’ (popr. сміття), машина ‛samochód’ (popr. авто). Do zanieczyszczeń gramatyczno-frazeologicznych należy np. użycie konstrukcji по + celownik. Typowy przykład to powszechny zwrot по заказу (popr. за замовленням lub на замовлення ‛na zamówienie’), który zawiera aż 3 błędy:

przyimek по w języku ukraińskim nie ma takiego znaczenia;
w poprawnych konstrukcjach по łączy się nie z celownikiem (jak w rosyjskim), lecz z miejscownikiem (z wyjątkiem znaczenia po jakiemu, jak w językach zachodniosłowiańskich);
rzeczownik заказ w języku ukraińskim nie występuje ani w znaczeniu rosyjskim, ani polskim.

W XIX i XX w. przez rosyjski napłynęło do ukraińskiego wiele zapożyczeń z francuskiego, np. форс-мажор ‛siła wyższa’ (z fr. force majeure).

Stosunkowo niewielkie jest pokrewieństwo ukraińskiego z językami południowosłowiańskimi. Jest ono jednak wyraźnie większe niż w przypadku wszystkich innych języków Słowiańszczyzny północnej. Można tu wskazać unikalne podobieństwa:

słownikowe, np. держава ‛państwo’ (chorw. država, bułg. държава), борошно ‛mąka’ (chorw. brašno, bułg. брашно), мережа ‛sieć’ (chorw. mreža, pol. mereżka jest zapożyczeniem z ukraińskiego), січень ‛styczeń’ (chorw. siječanj) i nowsze залізниця ‛kolej’ (chorw. željeznica, ale też słowacki železnice);
gramatyczne, np. czas przyszły prosty tworzony przez dodanie końcówki czasownika posiłkowego do bezokolicznika: писатиму < писати йму ‛będę pisał’, dosł. wezmę pisać (chorw. pisat ću/ću pisati < pisati hoću, dosł. chcę pisać).

Fonetyka

Fonetyka języka ukraińskiego znacząco różni się zarówno od polskiej, jak i rosyjskiej.

Spółgłoski

System spółgłoskowy najbliższy jest słowackiemu z pewnymi cechami wspólnymi z polskim lub czeskim, jest on natomiast dość odległy od rosyjskiego. Jego cechy charakterystyczne to:

istnienie odrębnych głosek [ɟ] (miękkie [d]) i [ʥ] (miękkie [ʣ]) oraz [c] (miękkie [t]) i [ʨ] (miękkie [ʦ]) — wyjątkowe wśród języków słowiańskich;
istnienie rzadkiej głoski [r ʲ] (miękkie [r]) – w opozycji do języków zachodniosłowiańskich, a jednocześnie stwardnienie [r ʲ] do [r] przed spółgłoską i na końcu wyrazu — w opozycji do rosyjskiego;
wymowa prasłowiańskiego [v] nie jako głoski szczelinowej wargowo-zębowej, jak w większości języków słowiańskich, ale jako głoski dwuwargowej [β] lub wargowo-zębowej półotwartej [ʋ] — wyjątkowa wśród języków słowiańskich;
jednoczesne istnienie głosek [ɡ] i [ɦ], przy czym w wyrazach rodzimych na miejscu prasłowiańskiego [ɡ] występuje [ɦ] — jak w językach czeskim i słowackim, a w opozycji do polskiego i rosyjskiego, w których zasadniczo występuje wyłącznie [ɡ];
istnienie wszystkich 4 wariantów wymowy prasłowiańskiego [l] (podczas gdy w pozostałych językach słowiańskich występują zwykle tylko wybrane dwa): twardego [ɫ], miękkiego [ʎ], średniego [l] i półsamogłoskowego [w];
przejście miękkich [p ʲ], [b ʲ], [f ʲ], [v ʲ], [m ʲ] w twarde [p], [b], [f], [v], [m] lub (przed samogłoską) w dwugłoski [p j], [b j], [f j], [v j], [m j];
przejście [ɫ] na końcu wyrazu i przed spółgłoską w [w] — podobne zjawisko zaszło w słowackim, niektórych dialektach czeskiego i słoweńskim;
zasadniczo twarda wymowa [ʧ] i [ʃ ʧ] jak w języku polskim — w opozycji do miękkiej wymowy rosyjskiej;
istnienie obok głosek twardych [ʃ], [ʧ], [ʒ], [ʤ] ich miękkich wariantów [ʃ ʲ], [ʧ ʲ], [ʒ ʲ], [ʤ ʲ] (ale wyłącznie jako alofonów — przed [i], przed spółgłoskami miękkimi, w wyniku asymilacji z następującym [j]) — nie występujących w języku rosyjskim, a w polskim wyłącznie w najnowszych zapożyczeniach;
istnienie długich spółgłosek miękkich — cecha wyjątkowa;
wymiana spółgłosek [ʋ]/[w] i [j] z samogłoskami [u] i [i], w zależności od położenia w obrębie zgłoski, zgodnie z regułą łatwiejszej wymowy (samogłoskowa w nagłosie, spółgłoskowa w pozostałych przypadkach);
najmniejsza wśród języków słowiańskich tendencja do ubezdźwięczniania (w języku literackim całkowity brak, dialekty na skrajnym zachodzie i skrajnym wschodzie wykazują ograniczone ubezdźwięcznianie);
przechodzenie miękkości na poprzedzającą spółgłoskę, choć nie tak daleko posunięte, jak w polskim i białoruskim;
wymowa połączeń z i, j typu ziścić, stacja jak po polsku — w opozycji do wymowy rosyjskiej, w której zarówno spółgłoska, jak i i/j ulegają charakterystycznemu stwardnieniu.

Samogłoski

System samogłoskowy jest bardziej zbliżony do polskiego, jednak niektóre cechy są wspólne z językiem czeskim lub rosyjskim. Do najważniejszych cech można zaliczyć:

brak iloczasu — jak w polskim i rosyjskim, a w przeciwieństwie do czeskiego i słowackiego;
zanik samogłosek nosowych, które przeszły w [u] lub [a] — podobnie jak w rosyjskim, białoruskim i słowackim;
utrata właściwości zmiękczającej poprzednią spółgłoskę przez prasłowiańskie [ɛ] i [i] z jednoczesnym przejściem [i] w [ɪ] — praktycznie identyczne zjawisko zaszło w czeskim, w odróżnieniu od polskiego, białoruskiego, rosyjskiego i słowackiego;
podobnie jak w czeskim, zlanie się prasłowiańskich [i] i [ɨ] w jedną, specyficzną dla tych języków samogłoskę pośrednią [ɪ];
pojawienie się nowego [i], głównie z prasłowiańskich głosek ě (jać) i ē (długie e) oraz nowo powstałych długich ē i ō;
wymiana głosek [ɔ]:[i], nieco podobna do polskiej i czeskiej [ɔ]:[u], chociaż występująca według odmiennej reguły ([ɔ] w sylabach otwartych, [i] w sylabach zamkniętych);
analogiczna wymiana [ɛ]:[i];
występowanie [ɪ] na początku wyrazu — niemożliwe w polskim i rosyjskim;
modyfikacja barwy samogłosek pod wpływem akcentu, np. końcowe akcentowane [ɪ] zbliża się do [ɛ], akcentowane [ɔ] zbliża się do [w o], z kolei w sylabach przedakcentowych samogłoski mają tendencję do redukcji do [ə]^{[potrzebny przypis]};
brak jednak akania — jak w językach zachodniosłowiańskich, a w opozycji do pozostałych wschodniosłowiańskich.

Akcent

W języku ukraińskim występuje akcent swobodny. Zasadniczo można wyróżnić:

akcent na przedrostku wyrazu,
akcent na konkretnej sylabie z tematu wyrazu (liczonej od jego początku),
akcent na pierwszej sylabie końcówki,
akcent na ostatniej sylabie wyrazu.

W porównaniu z innymi językami słowiańskimi z akcentem swobodnym (rosyjskim, serbsko-chorwackim) akcent ukraiński wykazuje dużą stałość morfologiczną, tzn. rzadko zmienia się w różnych formach tego samego wyrazu oraz w różnych wyrazach z tej samej rodziny. Zmiany akcentu są zwykle przewidywalne i odbywają się najczęściej według jednego z następujących schematów:

Wiele rzeczowników 1- i 2-sylabowych przenosi akcent z tematu na końcówkę i odwrotnie przy zmianie liczby z pojedynczej na mnogą.
Niektóre rzeczowniki 1- i 2-sylabowe rodzaju męskiego z akcentem na ostatniej sylabie w wołaczu przenoszą akcent na pierwszą sylabę.
Spora liczba 2-sylabowych przymiotników ma akcent na końcówce, podczas gdy odpowiadający im przysłówek na temacie.
Nieliczne 2-sylabowe przymiotniki różnią się akcentem z odpowiadającymi im rzeczownikami.
Część czasowników ma w bezokoliczniku i pierwszej osobie liczby pojedynczej (czasem również w trybie rozkazującym) akcent na końcówce, a w pozostałych formach przesuwa się on na temat.
Zaimki osobowe i wskazujące przenoszą akcent z ostatniej sylaby na pierwszą, kiedy są poprzedzone przyimkiem.

Należy zwrócić uwagę, że akcent w analogicznych słowach ukraińskich i rosyjskich dość często różni się lub wykazuje inny typ zmienności.

Gramatyka

W języku ukraińskim występują 4 czasy:

teraźniejszy (теперішній): читає;
przeszły (минулий): читав;
przyszły prosty (простий майбутній): читатиме;
przyszły złożony (складний майбутній): буде читати.

Wszystkie czasowniki mają dwa aspekty — dokonany (доконаний) і niedokonany (недоконаний).

Czas zaprzeszły w języku ukraińskim, podobnie jak w języku polskim, jest w zasadzie nieużywany. Obecnie jego użycie jest uważane przez językoznawców za archaizm. W języku potocznym nie jest używany praktycznie w ogóle. Pojawić się może jedynie w języku literackim.

Mowa

Jak się masz? Co słychać?
Ukraiński: Як справи? / Що чу(ва)ти? / Як ма(є)шся?
Transkrypcja: Jak sprawy? / Szczo czu(wa)ty? / Jak ma(je)szsia?
Dzień dobry
Ukraiński: Добрий день / Дoбpого paнку (używane o poranku) / Добридень (mniej oficjalne) / Добриранок (mniej oficjalne, używane o poranku)
Transkrypcja: Dobryj deń / Dobroho ranku / Dobrydeń / Dobryranok
Cześć
Ukraiński: Привіт! (używane na powitanie) / Бувай!, Проща(ва)й! (używane na pożegnanie)
Transkrypcja: Prywit! / Buwaj!, Proszcza(wa)j!
Dziękuję bardzo
Ukraiński: Дуже дякую
Transkrypcja: Duże diakuju
Wszystkiego najlepszego
Ukraiński: Всього найкращого / Всього найліпшого
Transkrypcja: Wsioho najkraszczoho / Wsioho najlipszoho