Kōhō Kennichi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kōhō Kennichi
高峰顯日
Ilustracja
Kōhō Kennichi
Data i miejsce urodzenia

1241
Kioto?

Data śmierci

1316

Szkoła

rinzai

Linia przekazu
Dharmy zen

Mi’an Xianjie

Nauczyciel

Wuxue Zuyuan

Następca

Musō Soseki

Zakon

zen

Sanmon (główna brama) klasztoru Ungan

Kōhō Kennichi (ur. 1241, zm. 1316; jap. 高峰顯日) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, poeta zen.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem cesarza Go-Sagi (後嵯峨, pan. 1242-1246). Początkowo studiował buddyzm szkoły tendai. Potem praktykował zen u Enniego Ben’ena oraz u chińskiego mistrza chan działającego w Japonii Wuana Puninga (11971276). Następnie został uczniem chińskiego mistrza Wuxuego Zuyuana (12261286), którego wpływową linię przekazu nazywa się bukkō-ha[a]. Kōhō został jego spadkobiercą[1].

Kōhō, który miał tendencję do ascetyzmu i mimo pochodzenia, do separowania się od wszelkiej władzy, przekształcił w 1283 roku odległy klasztor Ungan[b](雲岸寺) w Nasu, należący do frakcji shugendō szkoły tendai, w klasztor zen. Był niewątpliwie mistrzem, który jest odpowiedzialny za rozwój zenu synkretycznego, bowiem mieszał praktyki ezoteryczne z praktykami zen, jednak przyczynił się do popularyzacji zenu we wschodnich prowincjach Japonii[1].

Przebywał w tym klasztorze ponad 30 lat. Jego sława rosła i miał 3000 uczniów. Jego najsłynniejszym uczniem był Musō Soseki (1275-1351), który specjalnie odbył daleką podróż do Ungan-ji, żeby zostać jego uczniem. Jednak okazało się, że mistrz Kōhō udał się do Kamakury. Spotkali się w tym mieście w 1303 roku, w klasztorze Manju, którego mistrz Kōhō był opatem.

W 1305 roku, po osiągnięciu wielkiego oświecenia przez Musō w maju podczas pobytu w Usubie spotkali się ponownie i mistrz Kōhō potwierdził jego oświecenie certyfikatem (jap. inka) oraz wyznaczył go na swojego następcę[2].

Kōhō został także opatem Kenchō-ji, po mistrzu Wuxue Zuyuanie. Jednak jego bazą był zawsze klasztor Ungan.

Przed śmiercią napisał wiersz:

Odejście siedząc lub stojąc jest tym samym.
Wszystko, co zostawię za mną
Jest stertą kości.
W pustej przestrzeni kręcę się i wzbijam,
I zniżam się z grzmotem pioruna
Do morza.

Mistrz zen Kōhō Kennichi zmarł 20 dnia 10 miesiąca 1316 roku. Otrzymał tytuł Bukkoku Kokushi.

Wiersz[edytuj | edytuj kod]

Białe chmury
Na szczytach gór
Wskazują połowę drogi do krytej słomą chatki
O której myślałem, że jest zbyt ciasna
Nawet dla mnie

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Nazwa powstała od pośmiertnego tytułu, który otrzymał - Bukkō zenji (Mistrz zen Światła Buddy)
  2. Opatem tego klasztoru był mistrz zen i poeta Butchō Kashō (仏頂和尚), nauczyciel słynnego poety Bashō Matsuo. Klasztor położony jest w Ōtawara, Prefektura Tochigi, 36°51'7.12"N 140°12'35.22"E

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 35
  2. Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 158

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.