KAI KT-1
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
12 grudnia 1991 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik turbośmigłowy Pratt & Whitney Canada PT6A-62 |
| Moc |
708 kW (950 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,59 m |
| Długość |
10,26 m |
| Wysokość |
3,68 m |
| Powierzchnia nośna |
16,01 m² |
| Masa | |
| Własna |
1910 kg |
| Startowa |
2540 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
574 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
16,2 m/min |
| Pułap praktyczny |
11 580 m |
| Zasięg |
1333 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Korea Południowa, Turcja, Indonezja, Peru | |
KAI KT-1 Woongbi (Woong Bee) (kor. KT-1 웅비) – południowokoreański samolot szkolno-treningowy wyprodukowany przez konsorcjum Korea Aerospace Industries. Jest to pierwszy, zaprojektowany i zbudowany w Korei samolot.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Od początku lat 70. ubiegłego wieku lotnictwo Korei Południowej używało do szkolenia swojego personelu latającego samolotów Cessna T-37 Tweet i Cessna T-41 Mescalero. Konieczność zastąpienia starzejącego się parku szkolnych maszyn zaowocowała w lutym 1988 roku podjęciem decyzji o budowie całkowicie własnego samolotu tego typu. Rozpoczęty program otrzymał oficjalną nazwę Korean Indigenous Trainer. Zadanie zaprojektowania nowej maszyny i wybudowania prototypu powierzono firmie Daewoo, którą wspomagać miały między innymi Korean Air i Samsung. Wymagano aby nowy samolot był zdolny do lotu z prędkością rzędu 593 km/h podczas nurkowania, charakteryzować się zasięgiem 1668 km oraz posiadać możliwość dostosowania do przenoszenia lekkiego uzbrojenia. W czerwcu 1991 roku rozpoczęto budowę pierwszego prototypu oznaczonego jako KTX-1 Yeo-myung (Yeo Myung - brzask). Konstrukcje samolotu koreańscy projektanci oparli o szwajcarskie Pilatus PC-7 i PC-9. Maszynę ukończono w listopadzie 1991 roku a 12 grudnia tego samego roku dokonano jej oblotu. Pierwszy prototyp napędzany był silnikiem Pratt & Whitney Canada PT6A-25A. W lutym 1992 roku do swojego dziewiczego lotu wzbił się kolejny prototyp ale tym razem z mocniejszym silnikiem PT6A-60A. Na kolejnych samolotach badano zastosowanie silników PT6A-62A oraz AlliedSignal TPE331. W 1995 roku maszynę oficjalnie nazwano Woongbi (Woong Bee). W 1998 roku zakończono testy wszystkich samolotów a rok później, Korea Aerospace Industries, firma powstała w wyniku konsolidacji koreańskich przedsiębiorstw lotniczych, podpisała z południowokoreańskim rządem umowę o dostarczeniu siłom powietrznym pierwszych 85 maszyn z opcją na kolejne 20 sztuk. Pierwszy samolot dostarczono w 2000 roku a dwa lata później ostatni z zamówionych 85 egzemplarzy. Koreańskie maszyny wchodzą w skład czterech dywizjonów zgrupowanych w 3. Skrzydle Szkolno-Treningowym. Samoloty wykorzystywane są do trwającego 9 miesięcy szkolenia podstawowego, obejmującego około 90 godzin w powietrzu[1].
W celu zastąpienia używanych do podstawowego i zaawansowanego szkolenia maszyn Beechcraft T-34 Mentor, w 2003 roku siedem samolotów zakupiła Indonezja. Dostarczono jest pomiędzy majem a listopadem 2003 roku[2]. Dwa lata później w 2005 roku, kolejne pięć. Na początku drugiej dekady XXI wieku Indonezja zakupiła następne pięć KT-1B dzięki czemu 5 kwietnia 2018 roku wycofano ostatnie pozostające w służbie Beechcraft T-34. 8 listopada 2018 roku Indonezja i KAI podpisały umowę zakupu kolejnych trzech KT-1B. Samoloty miały uzupełnić utracone w wypadkach maszyny. Pierwsza uległ katastrofie 24 czerwca 2010 roku a kolejne dwa 15 marca 2015 roku kiedy to KT-1B zderzyły się ze sobą w powietrzu podczas pokazów lotniczych. 7 grudnia 2020 roku zniszczeniu uległ następny indonezyjski KT-1B. Zamówione w listopadzie 2018 roku trzy samoloty dostarczono w grudniu 2021 roku[2].
30 sierpnia 2007 roku Korea podpisała umowę na sprzedaż 40 egzemplarzy KT-1 Tureckim Siłom Powietrznym z opcją na kolejne piętnaście sztuk[3]. W listopadzie 2012 roku Peru podpisało umowę na 20 sztuk (w tym 10 KA-1), z czego 16 miało być zmontowanych na miejscu w zakładach Servicio de Mantenimiento del Perú (SEMAN Perú). Pierwsza z maszyn przeznaczonych dla Peru oblatana została 19 lutego 2014 roku[4]. Pierwsze dwa zbudowane w Korei samoloty zostały oficjalnie przekazane Peruwiańczykom 21 października 2014 roku[5]. Ostatnia z zamówionych maszyn, została oficjalnie odebrana 7 kwietnia 2017 roku. Ceremonia miała bardzo uroczysty przebieg, uczestniczył w niej między innymi prezydent kraju Pedro Pablo Kuczynski, minister obrony Jorge Nieto Montesinos oraz generał Javier Ramírez Guillén, dowódca sił powietrznych[6]. 15 lipca 2016 roku zakłady KAI podpisały umowę z rządem Senegalu na sprzedaż do tego kraju czterech maszyn KT-1[7]. Pierwsze dwie z zamówionych maszyn, oznaczonych jako KA-1S, zostały dostarczone do kraju przeznaczenia na początku kwietnia 2020 roku. Senegalscy piloci samolotów oraz obsługa naziemna przeszła odpowiednie przeszkolenie w obsłudze i serwisowaniu maszyn na terenie Korei Południowej, w ramach jednostki szkoleniowej koreańskich sił powietrznych[8].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
KT-1 jest dwumiejscowym, wolnonośnym, całkowcie metalowym dolnopłatem. Napędzanym pojedynczym silnikiem turbośmigłowym. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. Dwumiejscowa (w układzie tandem), ciśnieniowa kabina, układ sterowniczy zdwojony. Usterzenie klasyczne z dwudźwigarowymi statecznikami. Jednodźwigarowy płat o profilu NACA 63-128 (mod), lekkim wzniosie (4,5°) zaopatrzony w szczelinowe lotki i krokodylowe klapy. Podwozie chowane, trójzespołowe z przednim podparciem, przednie do wnęki w kadłubie, główne do wnęk w skrzydłach samolotu.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
- KTX-1 Yeo-myung - sześć samolotów prototypowych.
- KA-1 - wersja szkolno treningowa przystosowana do bliskiego wsparcia. Samoloty posiadają pięć węzłów do podwieszania zewnętrznego uzbrojenia. Po dwa na każdym z płatów i jeden podkadłubowy. Samolot może być uzbrojony w zasobniki z karabinami maszynowymi, wyrzutnie niekierowanych rakiet lub kierowane pociski rakietowe klasy powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder.
- KT-1B - oznaczenie eksportowej wersji samolotu przeznaczonej dla Indonezji.
- KT-1C - zmodernizowana wersja eksportowa, przystosowana do przenoszenia uzbrojenia, niekierowanych bomb, wyrzutni niekierowanych rakiet, flar oraz zasobnika celowniczego.
- KT-1T - oznaczenie eksportowej wersji samolotu przeznaczonej dla Turcji.
- KT-1P - oznaczenie eksportowej wersji samolotu przeznaczonej dla Peru.
- KA-1S - oznaczenie eksportowej wersji samolotu przeznaczonej dla Senegalu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński, Siły Powietrzne Republiki Korei, „Lotnictwo Aviation International”, nr 6 (2019), s. 24–35, ISSN 2450-1298
- ↑ a b Leszek A. Wieliczko, Modernizacja lotnictwa wojskowego Indonezji, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 10 (2023), s. 46–57, ISSN 1230-1655
- ↑ Turkey to Buy 15 more KT-1 Ts, „Air Forces Monthly”, nr 6 (2015), s. 10, ISSN 0955-7091
- ↑ Maiden Flight of Peruvian Air Force's Firs KAI KT-1P, „Air Forces Monthly”, nr 4 (2014), s. 15, ISSN 0955-7091
- ↑ Peruvian KT-1P Programme Making Progress, „Air Forces Monthly”, nr 4 (2015), s. 19, ISSN 0955-7091
- ↑ Final KT-1P delivered to Peru, „Air Forces Monthly”, nr 6 (2017), s. 21, ISSN 0955-7091
- ↑ Senegal kupuje koreańskie KT-1, „Lotnictwo”, nr 9 (2016), s. 6, ISSN 1732-5323
- ↑ Dave Allport, First Two KA-1S arrive in Senegal, „Air Forces Monthly”, nr 7 (2020), s. 23, ISSN 0955-7091
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Makowski,Daewoo KTX-1 Yeo Myung, "Skrzydlata Polska", nr 3 (2000), s. 63-64, ISSN 0137-866X.