Kabus ibn Sa’id

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Kabus ibn-Said)
Kabus ibn Sa’id
Ilustracja
podpis
Sułtan Omanu
Okres

od 23 lipca 1970
do 10 stycznia 2020

Poprzednik

Sa’id ibn Tajmur

Następca

Hajsam ibn Tarik Al Sa’id

Sułtan Maskatu
Okres

od 23 lipca 1970
do 10 stycznia 2020

Poprzednik

Sa’id ibn Tajmur

Następca

Hajsam ibn Tarik Al Sa’id

Dane biograficzne
Dynastia

Al Busa’id

Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1940
Salala

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 2020
Maskat

Ojciec

Sa’id ibn Tajmur

Matka

Mazun bint Ahmad

Odznaczenia
Wielki Mistrz Wojskowego Orderu Omanu Wielki Mistrz Cywilnego Orderu Omanu Wielki Mistrz Orderu Sułtana Kabusa (Oman) Łańcuch Orderu Króla Abdulaziza al Sauda (Arabia Saudyjska) Krzyż Wielki I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Łańcuch Orderu Al-Khalifa (Bahrajn) Order Domowy Korony Brunei Wielka Wstęga Orderu Nilu (Egipt) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) Order Gwiazdy I klasy (Indonezja) Order Pahlawiego (Iran) Medal 2500-lecia Imperium Perskiego Order Chryzantemy (Japonia) Łańcuch Orderu Al-Husajna Ibn Alego (Jordania) Łańcuch Orderu Niepodległości (Katar) Order Zasługi Stopnia Specjalnego (Liban) Order Korony Królestwa – DMN (Malezja) Krzyż Wielki Klasy Specjalnej Orderu Zasługi RFN Nishan-e-Pakistan Krzyż Wielki Orderu Dobrej Nadziei (RPA) Order Temasek I klasy (Singapur) Wielka Wstęga Orderu Umajjadów (Syria) Łańcuch Orderu Niepodległości (Tunezja) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Honorowy Rycerz Krzyża Wielkiego Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (Wielka Brytania) Królewski Łańcuch Wiktorii (Wielka Brytania) Order Świętego Jana Jerozolimskiego (Wielka Brytania) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem (1951-2001) Order Federacji I klasy (Zjednoczone Emiraty Arabskie)

Kabus ibn Sa’id (ur. 18 listopada 1940[1] w Salali, zm. 10 stycznia 2020[2] w Maskacie) – sułtan Omanu w latach 19702020 i jedyny syn sułtana Sa’ida ibn Tajmura.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1958 roku rozpoczął naukę w szkole Bury St Edmunds, a od 1960 roku kontynuował naukę w Royal Military Academy Sandhurst. Od 1962 roku służył w stopniu podporucznika w brytyjskiej Armii Renu w Minden w Niemczech, a następnie w towarzystwie brytyjskiego majora, Lesliego Chaunceya, odbył trzymiesięczną podróż dookoła świata.

Został sułtanem po dokonaniu zamachu stanu i obaleniu swojego ojca Sa’ida w 1970 roku. Był też sułtanem stolicy kraju – Maskatu, premierem kraju i ministrem kilku resortów. Jako władca w przeciwieństwie do swego ojca reformował kraj i był uznawany za twórcę jego potęgi[3][4]. Zmarł w nocy z 10 na 11 stycznia 2020. W związku z jego śmiercią w Omanie ogłoszono trzydniową żałobę narodową z zamkniętym sektorem publicznym i prywatnym a także z flagami opuszczonymi przez czterdzieści dni[5][6]. Trzydniową żałobę narodową ogłoszono również w krajach Bliskiego Wschodu m.in. w Kuwejcie[7], Arabii Saudyjskiej[8], Katarze[9], Zjednoczonych Emiratach Arabskich[10], Bahrajnie[11], Libanie[12] i Egipcie[13]. Jednodniową żałobę ogłoszono w Indiach[14] i Bangladeszu[15].

Według niektórych źródeł był homoseksualistą, co miałoby powodować stosunkowo liberalną jak na kraj arabski politykę wobec osób LGBT+[16].

Stopnie wojskowe[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Al Sa’id, Qaboos (1940–) – Personal history, Biographical highlights, Personal chronology, Influences and contributions, The world’s perspective, Legacy. Encyclopedia.jrank.org. [dostęp 2014-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-24)].
  2. The Sultan of Oman, Qaboos bin Said al Said, has died, state media says [online], Sky News [dostęp 2020-01-11] (ang.).
  3. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-01-04].
  4. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-01-04].
  5. [1]
  6. [2]
  7. [3]
  8. [4]
  9. [5]
  10. [6]
  11. [7]
  12. [8]
  13. [9]
  14. [10]
  15. [11]
  16. Agata Romaniuk, Z miłości?To współczuję., 15 maja 2019.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]