Kamienica „Pod Trzema Gwiazdami” w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Pod Trzema Gwiazdami
Symbol zabytku nr rej. A-165 z 7 grudnia 1965[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

Rynek Główny 32

Ukończenie budowy

XV, XVI-XVII, 1736, 1881-1901

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Trzema Gwiazdami”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Trzema Gwiazdami”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Trzema Gwiazdami”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Pod Trzema Gwiazdami”
Ziemia50°03′45″N 19°56′11″E/50,062500 19,936389

Kamienica Pod Trzema Gwiazdami – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie przy Rynku Głównym 32, na Starym Mieście.

Budynek składa się z dwóch kamienic: południowej zwanej Kamienicą Wolfklajanowską i północnej zwanej Kamienicą Sznukowską. Zostały one rozdzielone najprawdopodobniej pod koniec średniowiecza i ponownie połączone w wieku XVIII. Południowa kamienica była własnością rodzin kupieckich, m.in. Wolfa Kleina (jego inicjały oraz data 1570 znajdują się na plakiecie w kluczu sklepienia sieni). Pod koniec XVI wieku dobudowano trzecie piętro. W drugiej ćwiartce XVII wieku dokonano wczesnobarokowej modernizacji – pojawił się portal w fasadzie, obramienia okien pierwszego piętra w elewacji tylnej. W drugiej połowie XVII wieku właściciel Puckowei lub Remerowei przyłączyli budynek przy ulicy Szewskiej 3. Kamienica północna w XVI i na początku XVII wieku była własnością Cyrusów, do połowy XVII wieku należała do kupieckiej rodziny Sznuków, a następnie do rajcy Jana Romanowicza, później do burmistrza Andrzeja Cieniowica. W latach 1699-1734 kamienica należała do szlacheckiej familii Ożarowskich.

Scalenie obu części nastąpiło w latach 40. XVIII wieku z inicjatywy ławnika Facchinetti'ego. W końcu XVIII wieku Bonawentura Winkler – podkomorzy halicki adaptował kamienicę na swoją rezydencję. W pierwszej ćwierci XIX wieku nastąpiła modernizacja klasycystyczna dla rodziny Szulców.

W latach 1985-1995 przeprowadzono generalny remont, podczas którego zaadaptowano kamienicę na potrzeby Banku Pekao S.A.: dobudowano czwarte piętro i ściśle powiązano z budynkiem narożnym Rynku Głównego 31.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]