Kamienica przy alei Mickiewicza 9 w Bydgoszczy
53°07′53″N 18°00′41″E/53,131389 18,011389 nr rej. A/453/1 z 28 sierpnia 1985[1]
| |
 Widok od Al. Adama Mickiewicza | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
5 |
| Rozpoczęcie budowy |
1905 |
| Ukończenie budowy |
1906 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
| 53°07′53″N 18°00′41″E/53,131389 18,011389
| |
Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy – zabytkowa kamienica w Bydgoszczy.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Budynek stoi w północnej pierzei Al. Mickiewicza, nieopodal skrzyżowania w z ul. 20 stycznia 1920 r.
Historia i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Kamienicę wzniesiono według projektu bydgoskiego architekta Rudolfa Kerna, jako siedzibę Bydgoskiego Konserwatorium Muzycznego (niem. Bromberger Konservatorium der Musik) – pierwszej prywatnej szkoły muzycznej na terenie Bydgoszczy[2]. Szkoła ta powstała w 1904 roku z inicjatywy Arnolda Schattschneidera i mieściła się pierwotnie przy ulicy Gdańskiej (niem. Danzigerstrasse 158). Zajmowany przez szkołę budynek okazał się z czasem zbyt mały i podjęto decyzję o budowie nowego gmachu, właśnie przy alei Mickiewicza. Budowę rozpoczęto w grudniu 1905 roku, a w październiku 1906 roku odbył się już koncert inauguracyjny w nowej siedzibie szkoły[2].
Budynek został wzniesiony w stylu secesji berlińskiej, z zastosowaniem bogatych form dekoracyjnych. Fasada została zrytmizowana przez piony i poziomy wyodrębniające poszczególne jej części. Znacznie zróżnicowano rozwiązania konstrukcyjne balkonów. Mimo tego, iż tworzą jeden układ, każdy z nich został zamknięty inaczej opracowaną balustradą. Wejście główne było podwójne: jedno z nich prowadziło na klatkę schodową do sal konserwatorium, drugie do prywatnych pomieszczeń właściciela całej kamienicy i jednocześnie dyrektora szkoły[2].
Wnętrze kamienicy w części konserwatorium mieściło szereg klas szkolnych i instrumentalnych, bibliotekę i obszerną salę koncertową. Wystrój sali utrzymano w stylu neobarokowym, charakterystycznym dla wnętrz reprezentacyjnych[2].
W sali koncertowej organizowano koncerty symfoniczne, wieczory kameralne, koncerty uczniów i comiesięczne koncerty abonamentowe. W innych, mniejszych salach, znajdowały się klasy fortepianu, skrzypiec, wiolonczeli oraz śpiewu chóralnego. Uczyli w nich pedagodzy kształceni w Wiedniu, Dreźnie, Ratyzbonie, Pradze, Rzymie, Moskwie i Warszawie, tak Niemcy, jak i Polacy (po I wojnie światowej)[2]. Większość absolwentów zatrudniana była po zakończonej edukacji w orkiestrze teatralnej Towarzystwo Sceny Niemieckiej (niem. Verein Deutsche Bühne). Jej kapelmistrzem był drugi dyrektor konserwatorium (od 1914 roku) Wilhelm von Winterfeld. W 1921 roku przeniósł on szkołę do nowej siedziby przy ul. Gdańskiej 54. W związku z tym, wnętrze kamienicy przebudowano, a sale wykładowe i salę koncertową zamieniono na mieszkania[2].
W okresie powojennym, w końcu lat 40. XX w. stłuczono tynki i dekoracyjne sztukaterie. Zachowały się tylko te dekoracje, które były stopione z licem ciągłego muru fasady[2].
W latach 2002–2004 wykonano generalny remont fasady budynku.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Fasada -
Secesyjne zdobienia -
Łukowy szczyt -
Płaskorzeźby
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2014-03-01].
- ↑ a b c d e f g Majchrzak Agnieszka: Bydgoskie Konserwatorium Muzyczne. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 1. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1996
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Majchrzak Agnieszka: Bydgoskie Konserwatorium Muzyczne. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 1. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1996