Karabin Gew43

Gewehr 43

Państwo	{{{państwo}}}
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1943
Wyprodukowano	>400 000 egz.
Dane techniczne
Kaliber	7,92 mm
Nabój	7,92 × 57 mm Mauser
Magazynek	pudełkowy, 10 nab.
Wymiary
Długość	1117 mm
Inne
Prędkość pocz. pocisku	745 m/s

{{Broń palna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | masa wyposażenia = | commons = | długość lufy = | przebijalność pancerza = | zasięg skuteczny = | masa broni = | długość linii celowniczej = | produkcja seryjna = | alt grafiki = | masa lufy = | zasięg maksymalny = | szybkostrzelność teoretyczna = | zasada działania = | masa podstawy = | masa karabinu właściwego = | zasilanie = | użytkownicy = | siła spustu = | liczba luf = | państwo = | opis grafiki = | taśma nabojowa = | masa pocisku = | szybkostrzelność praktyczna = | platformy strzeleckie = | odmiany broni = Nieznane pola: "produkcja_seryjna", "masa_kb_właściwego", "galeria_commons", "masa_wyp_dod", "dł_linii_cel", "zasięg_max", "opis", "kraj", "szybk_prakt", "taśma", "masabroń", "długość_lufy", "masa_podstawy", "szybk_teoret", "siła_spustu", "przeb_panc", "masa_lufy" oraz "zasięg_skuteczny". Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Gewehr 43 lub Karabiner 43 (G43/K43) – niemiecki karabin samopowtarzalny z okresu II wojny światowej kalibru 7,92 × 57 mm.

Historia konstrukcji

Pod koniec lat trzydziestych XX wieku podstawowym karabinem Wehrmachtu był powtarzalny karabin Kar98k. Planowano zastąpienie go karabinem samopowtarzalnym. Zadanie skonstruowania nowej broni powierzono firmom Walther i Mauser.

Karabiny tych firm Gew41(M) i Gew41(W) działały na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych z wylotu lufy. Różniły się sposobem ryglowania: karabin firmy Mauser był ryglowany przez obrót zamka, a Walther ryglami rozchylnymi.

Początkowo produkowano oba typy karabinów Gew41, ale wysoka zawodność karabinu Gew41(M) sprawiła, że jego produkcję wstrzymano. Produkcję Gew41(W) kontynuowano, ale nadal próbowano udoskonalić jego konstrukcję.

Po niemieckim ataku na ZSRR w 1941 w ręce niemieckie dostały się duże ilości radzieckiej broni. Szczególnie duże zainteresowanie wzbudził karabin samopowtarzalny SWT. Podobnie jak Gew41(W) działał on na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, ale odprowadzane były one przez boczny otwór lufy. Niemcy odrzucili taki układ, ponieważ uważali, że odprowadzanie gazów z lufy przed opuszczeniem jej przez pocisk znacząco zmniejszy jego prędkość początkową. Testy karabinów radzieckich wykazały, że obniżenie prędkości wylotowej jest znikome.

Efektem testów SWT było powstanie karabinu łączącego konstrukcję Gew41(W) z mechanizmem gazowym SWT. Drugim zapożyczeniem z SWT było zastosowanie wymiennych magazynków (Gew41(W) miał magazynek stały, ładowany przy pomocy łódek). Jednocześnie przekonstruowano część mechanizmów karabinu dzięki czemu stało się możliwe szersze zastosowanie przy produkcji technologii tłoczenia, a w rezultacie obniżenie czaso– i materiałochłonności produkcji karabinu.

W październiku 1943 nowy karabin został przyjęty do uzbrojenia jako Gewehr 43 (Gew43). W 1944 zmieniono nazwę na Karabiner 43 (Kar43). Do końca wojny wyprodukowano ponad 400 000 karabinów Gew43/Kar43, w tym 53 000 wyposażonych w celowniki optyczne Zielfernrohr 43 (ZF 4) o powiększeniu 4x. Po wojnie wersja z celownikiem optycznym była używana przez armię Czechosłowacji.

Opis techniczny

Karabin Kar43 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o krótkim skoku, zamek ryglowany ryglami rozchylnymi. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 10 naboi. Przyrządy celownicze składały się z muszki i celownika krzywiznowego (ze szczerbiną). Kolba połączona z łożem, drewniana. Na lufie można było montować garłacz (Schiessbecher) lub tłumik dźwięku (Schalldämpfer).

Zobacz też

• Karabin M1 Garand

Linki zewnętrzne

• Gewehr43.com (ang.)