Karabin przeciwpancerny PzB38
 Panzerbüchse 39 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Gustloff-Werke |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
1938 – ? |
| Wyprodukowano |
ok. 39 232 egz. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój |
7,92 × 94 mm |
| Wymiary | |
| Długość |
1615 mm (PzB 38) |
| Długość lufy |
1085 mm |
| Masa | |
| broni |
16,2 kg (PzB 38) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
1210 m/s |
| Przebijalność pancerza |
25 mm z odległości 100 m |
Panzerbüchse 38, PzB 38 – niemiecki półautomatyczny karabin przeciwpancerny opracowany przez B. Brauera i produkowany w zakładach Gustloff-Werke w Suhl.
Była to jednostrzałowa broń z ruchomą lufą. W momencie oddania strzału lufa cofała się o około 9 cm, co powodowało otwarcie zamka i wyrzucenie z niego pustej łuski. Lufa zostawała w tej pozycji aż do ponownego załadowania broni i powracała do pozycji wyjściowej po ręcznym zwolnieniu jej. Ten raczej skomplikowany mechanizm był bardzo podatny na zacięcia w warunkach polowych.
Według Überblick Rüststand des Heeres (spisie wyposażenia wojskowego) z września 1939 roku liczba tych karabinów na stanie armii wynosiła 62 sztuki. We wspomnianym dokumencie zaznaczono, że w najbliższych miesiącach zaplanowano zwiększenie produkcji tej broni do 150 sztuk miesięcznie.[1]
W latach 1939–1940 wyprodukowano łącznie 1408 karabinów PzB 38.
Panzerbüchse 39[edytuj | edytuj kod]
PzB 38 był używany, ale nie stał się standardową bronią przeciwpancerną Wehrmachtu. Uproszczono więc jego konstrukcję, zachowując zamek klinowy, ale otwierany był on teraz przez złamanie chwytu pistoletowego. Podobnie jak poprzednia wersja, PzB 39 miał składaną kolbę dla ułatwienia transportu; wyposażono je też w pojemniki na amunicję montowane po obu stronach zamka[2]. PzB 39 był produkowany w latach 1940-41, łącznie wyprodukowano 39232 sztuki tej broni.
Po analizie polskiej amunicji do polskiego kb ppanc wz. 35 ("Ur"), zastosowano do niemieckich karabinów amunicję z rdzeniem wolframowym, w miejsce dotychczas używanego stalowego, co poprawiło ich zdolność przebijania pancerza[2].
Granatbüchse Modell 39[edytuj | edytuj kod]
Począwszy od 1942 PzB 38 i PzB 39 zostały wycofane z czynnej służby, gdyż ze względu na coraz grubsze pancerze czołgów nie stanowiły już skutecznej broni przeciwpancernej.
Zostały one przebudowane na granatniki do wystrzeliwania granatów nasadkowych Granatbüchse Modell 39 (GrB 39) – ich lufa została skrócona do 610 mm i na jej końcu umieszczono garłacz (niem. Schießbecher), stosowany także do karabinów K98[3].
Granat miał kaliber 30 mm; amunicja obejmowała odłamkowe granaty przeciwpiechotne (Gewehrsprenggranate), oraz granaty przeciwpancerne małe (Gewehrpanzergranate) i duże (Große Gewehrpanzergranate). Efektywny zasięg do celów nieruchomych wynosił około 125 m, a do ruchomych - ok. 70 m. Do wystrzeliwania granatów używano specjalnych nabojów o rozmiarach identycznych ze zwykłą amunicją do PzB 39, ale z drewnianym pociskiem[3].
Zdjęcia[edytuj | edytuj kod]
-
PzB 39 w akcji, wyraźnie widać ładownice z boku broni, 21 czerwca 1941 -
PzB 39, Rosja, sierpień 1941 -
Rosja, czerwiec 1942 -
Żołnierze z GrB 39, Włochy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939–1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 53. ISBN 978-83-8151-551-1.
- ↑ a b Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998, s. 209. ISBN 0-7607-1022-8.
- ↑ a b 7.92 mm Granatbüchse 39 (Gr. B. 39): Grenade-Launching Rifle. [w:] Catalog of Enemy Ordnance [on-line]. U.S. Office of Chief of Ordnance, 2010-03-30. [dostęp 2011-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-06)]. (ang.).