Karakara jasnogłowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karakara jasnogłowa
Milvago chimachima[1]
(Vieillot, 1816)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

sokołowe

Rodzina

sokołowate

Podrodzina

sokoły

Plemię

Polyborini

Rodzaj

Milvago
von Spix, 1824

Gatunek

karakara jasnogłowa

Synonimy
  • Polyborus chimachima Vieillot, 1816[2]
Podgatunki
  • M. c. cordata Bangs & T. E. Penard, 1918
  • M. c. chimachima (Vieillot, 1816)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Karakara jasnogłowa[4], skrzeczka jasnogłowa[potrzebny przypis], trębacz jasnogłowy[5] (Milvago chimachima) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Karakara jasnogłowa występuje w zależności od podgatunku[6][2]:

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 40–45 cm, rozpiętość skrzydeł 74–95 cm; masa ciała samców 277–335 g, samic 307–364 g[7]. Samice podobne do samców, ale nieco większe i cięższe[7].

Mały, jasny dziób. Tułów kremowy, tylko brew brązowoczarna. Skrzydła brązowe, z jasnymi plamami na zewnętrznych lotkach I rzędu. Kuper jasny; ogon prążkowany, z przepaską przy końcu. Młode kreskowane na głowie i spodzie ciała.

Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Zwykle spotykany samotnie lub w parach; chodzi po ziemi albo przesiaduje na eksponowanych stanowiskach. Przeszukuje teren podczas wolnego, spokojnego lotu, chwilami szybuje. Pospolity na terenach otwartych i w pobliżu dużych rzek na nizinach i średnich wysokościach.

Status[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje karakarę jasnogłową za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2019 roku organizacja Partners in Flight szacowała, że liczebność światowej populacji mieści się w przedziale 5–50 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za wzrostowy[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Milvago chimachima, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Yellow-headed Caracara (Milvago chimachima). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. (ang.).
  3. a b Milvago chimachima, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Polyborini Bonaparte, 1838 (wersja: 2019-04-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-01].
  5. P. Mielczarek, W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 52, 1999. ISSN 0550-0842. 
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Seriemas, falcons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-01]. (ang.).
  7. a b Bierregaard, R. O., G. M. Kirwan, P. F. D. Boesman & J. S. Marks: Yellow-headed Caracara (Milvago chimachima). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Birds of the World. Ithaca, NY, USA: Cornell Lab of Ornithology, 2020. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]