Karate po polsku
Gatunek |
sensacyjny, dramat kryminalny |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery | |
Kraj produkcji | |
Język |
polski |
Czas trwania |
88 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Wytwórnia |
Karate po polsku – polski film z 1983 w reżyserii Wojciecha Wójcika
Obsada
- Edward Żentara – Piotr R.
- Michał Anioł – Michał Szczerbic
- Dorota Kamińska – Dorota, żona Piotra
- Zbigniew Buczkowski – Roman Ścipura
- Jerzy Trela – „Kapitan”, stryj Romana, były partyzant AK
- Piotr Grabowski – „Gruby”
- Zdzisław Rychter – „Duda”
- Stanisław Pąk – „Szwagier”
- Zbigniew Ptak – chłopak pomagający szajce Romana
- Halina Buyno-Łoza – Leżanowa, gospodyni proboszcza
- Bernard Ładysz – proboszcz
- Arnold Pujsza – wikary
- Franciszek Trzeciak – sierżant MO
- Monika Braun – dziewczyna upokorzona przez Romana przy autobusie
- Barbara Chmielewska – kelnerka w barze
Opis fabuły
Akcja filmu dzieje się latem 1978 roku. Główny bohater filmu Piotr jest mistrzem wschodnich sztuk walki i zarazem artystą plastykiem. Wraz z przyjacielem Michałem przybywa z Warszawy do mazurskiej wsi (realnie jest to miejscowość Stare Juchy), by namalować fresk w pobliskiej świątyni (stanowi ją Kaplica Najświętszej Marii Panny w Studzienicznej). Wkrótce dołącza do nich też dziewczyna Piotra, Dorota.
Praca połączona z pobytem wakacyjną porą w turystycznym regionie wydaje się być sielankowymi okolicznościami, jednak przybysze od początku popadają w konflikt z miejscową szajką kłusowników i chuliganów, którym przewodzi Roman. Żadna ze stron nie zamierza ustąpić w zaognionej sytuacji, a pierwszoplanowe role odgrywają: herszt bandy, Roman, mający za sobą pobyt w zakładzie karnym oraz nieugięty i pryncypialny Piotr, kierujący się zasadami i umiejętnościami wyniesionymi ze sztuk walk. Poboczną, aczkolwiek istotną rolę w rozwoju akcji odgrywa tajemnicza postać „Kapitana”, będącego stryjem Romana, który był komendantem w rejonie Augustowa podczas II wojny światowej, a po niej walczył jako leśny w partyzantce antykomunistycznej. Jego brat, a ojciec Romana, także był partyzantem, lecz zmarł w więzieniu komunistycznym, zaś w tym czasie na matce Romana partyzanci wykonali wyrok śmierci jako karę za kontakty z miejscowym szefem UBP. Wobec tego stryj wychowywał Romana, a ten po wyjeździe do Warszawy wszedł na drogę przestępczą, wskutek czego odsiadywał wyroki 1,5 roku i 3 lat więzienia. W czasie akcji filmu „Kapitan” wiedzie marny żywot próbując jednocześnie pomóc Romanowi i odwieść go ze złej drogi przestępstw i chuligaństwa. W związku z agresją bandy Romana wymierzoną w stronę przybyłych przyjaciół-malarzy, napięcie pomiędzy stronami narasta (w międzyczasie banda zatapia w jeziorze auto przyjaciół - wraz z nim tonie pies Bobo) i prowadzi niechybnie do ostatecznej rozgrywki w dniu planowanego odjazdu przyjaciół z miasteczka. W finalnej scenie najpierw „Kapitan” wymusza na Romanie uwolnienie Piotra (usiłując powstrzymać obu rywali przed zgubną konfrontacją), po czym Piotr zabija Romana ciosem karate, a w rewanżu zdający sobie z tego sprawę „Kapitan” zabija Piotra strzałem z broni palnej.
Niemal cała fabuła filmu przedstawia okres, w którym akcja rozgrywa się na Mazurach. Wyjątkiem od tego jest pierwsza scena, w której Dorota śpiąc z Michałem w łóżku, budzi się w nocy z koszmaru. W ich pokoju na ścianie widnieje duża podobizna Piotra, zaś obok jego zdjęcie z czarną szarfą. Scenę należy uznać za czas następczy po właściwiej akcji filmu oraz przyjąć, że po śmierci Piotra, Michał i Dorota zostali parą.
Ciekawostki
- Podczas realizacji film nosił roboczy tytuł Drzazgi. Ostatecznie tuż przed premierą ze względów marketingowych zmieniono go na Karate po polsku (nastała wówczas duża popularność filmów o sztukach walki w Polsce)[1].
- W opisach filmu Dorota bywa określana jako dziewczyna Piotra, lecz w rozmowie z gospodynią Leżanową, Michał określą ją jako żonę Piotra.
- W scenie odpustu wykorzystano utwór „Zabawa w stylu folk” Krzysztofa Krawczyka[2].
- W scenie biesiady nad jeziorem Roman śpiewa balladę, będącą tłumaczeniem rosyjskiej piosenki więziennej „Taganka”.
Plenery
- Studzieniczna (część administracyjna Augustowa)
- Stare Juchy – m.in. posterunek milicji obywatelskiej (informuje o tym autentyczna tablica na budynku), bar „Palinocka”
Nagrody
- 1986: Edward Żentara – Złoty Ekran (przyznawany przez pismo „Ekran”)
- 1983: Wojciech Wójcik – San Sebastian (MFF), nagroda FIPRESCI
- 1987: Edward Żentara – Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego
Przypisy
- ↑ Karate po polsku (1982) - Ciekawostki - Filmweb [online], www.filmweb.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
- ↑ http://teksty.net/Krzysztof-Krawczyk-Zabawa-w-stylu-folk
Linki zewnętrzne
- Karate po polsku w bazie Filmweb
- Karate po polsku w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Karate po polsku w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”