Carlos de Borbón
 |
Ten artykuł od 2016-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |
.svg)
| |
| |
| Karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii | |
| Okres |
od 3 października 1868 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Legitymistyczny pretendent do tronu Francji | |
| Okres |
od 21 listopada 1887 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Blanka, Jakub, Elwira, Beatrycze, Alicja |
Karol, książę Madrytu, właśc. Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este (ur. 30 marca 1848, zm. 18 lipca 1909) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Karol VII i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XI, syn Don Juana, hrabiego Montizón, i Marii Bertycze Habsburg-Este, córki Franciszka IV Habsburg-Este.
Karol urodził się w Lublanie, stolicy Krainy, w obecnej Słowenii. Był pierwszym synem pretendenta Jana (III) Burbona i jego żony arcyksiężniczki Marii Beatrycze Habsburg-Este. Jako dziecko mieszkał krótko w Londynie, gdzie też urodził się jego młodszy brat – Alfons Karol. Cała rodzina Karola od strony ojca oraz jego matka mieli poglądy konserwatywne; jedynie Jan (III) był liberałem i zostawił Marię Beatrycze. Matka Karola wróciła do rodzinnej Modeny i tam sama wychowywała dwóch synów. Za ich edukację odpowiadał jej brat – Franciszek V, książę Modeny, który miał również ogromny wpływ na całe wychowanie siostrzeńców. Karol w dorosłym życiu zasłynął jako konserwatysta, co odróżniało go od ojca. 3 października 1868 w Paryżu Jan (III) podpisał akt abdykacji, a Karol został pretendentem do tronu Hiszpanii. Jan (III) pozostał aktywnym zwolennikiem swojego syna i nieustannie zabiegał o „odzyskanie” tronu Hiszpanii. Kiedy zmarł w 1887, Karol został też pretendentem do tronu Francji.
Karol zorganizował i poprowadził trzecią wojnę karlistowską. W latach 1872–1876 jego władza rozciągała się na prawie cały Półwysep Iberyjski.
Małżeństwa i potomstwo
4 lutego 1867, we Frohsdorf w Austrii Karol ożenił się z księżniczką Małgorzatą Burbon-Parmeńską, córką Karola III, księcia Parmy i jego żony – Ludwiki d’Artois. Para miała 5 dzieci:
- Blankę de Castilla Marię de la Concepción Teresę Burbon (7 września 1868-25 października 1949), żonę Leopolda Salwatora Habsburga (1868-1931), syna Karola Salwatora,
- Jakuba Burbona (27 czerwca 1870-2 października 1931), księcia Andegawenii i Madrytu,
- Elwirę Marię Teresę Burbon (28 lipca 1871-9 grudnia 1929), matkę trojga dzieci ze związku z malarzem Filippo Folchi (nosiły nazwisko Burbon),
- Marię Beatrycze Teresę Szarlottę Burbon (21 marca 1874-1 listopada 1961), żonę Fabrizio Massimo (1868-1944), księcia Roviano. Po śmierci brata Jakuba w 1931 Beatrycze odziedziczyła zamek Frohsdorf,
- Marię Alicję Ildefonsę Małgorzatę Burbon (29 czerwca 1876-20 stycznia 1975), żonę księcia Fryderyka de Schönburg-Waldenburg (1872-1910), potem generała Lino del Prete (1877-1956).
W styczniu 1893 Małgorzata zmarła, a ten rok później Karol postanowił ożenić się ponownie. Razem ze swoją matka wybrał dwie kandydatki: księżniczkę Teresę z Liechtensteinu (córkę księcia Alfreda z Liechtensteinu) i księżniczkę Marię Bertę de Rohan (jedyną córkę księcia Alana de Rohan-Guémené i jego żony hrabiny Gabrielle de Waldstein). Karol osobiście poznał obie panie i wybrał drugą z nich.
28 kwietnia 1894 w prywatnej kaplicy w Pradze ożenił się z Bertą de Rohan (1860-1945). Ślubu udzielił im kardynał Franz von Schönborn. Berta chciała zdominować męża, co uczyniło jej małżeństwo z Karolem niepopularne wśród karlistów.
Karol zmarł w Varese, w Lombardii, w 1909. Został pochowany w Bazylice di San Giusto w Trieście. Jego jedyny syn odziedziczył po nim pretensje do tronów Hiszpanii i Francji jako Jakub III.
|
