Karol Morawski (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Morawski
Ilustracja
generał major
Data i miejsce urodzenia

1767
Zausz

Data i miejsce śmierci

18 października 1841
Duszkowo

Przebieg służby
Lata służby

17891812

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Księstwa Warszawskiego

Główne wojny i bitwy

wojny napoleońskie

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Order Lwa Palatyńskiego Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Obojga Sycylii (Neapol)

Karol Morawski herbu Dąbrowa (ur. 1767 w Zauszu na Wileńszczyźnie, zm. 18 października 1841 w majątku Duszkowo, województwo mińskie) – generał brygady Księstwa Warszawskiego, generał major wojsk rosyjskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Ignacego Feliksa Morawskiego i Teofilii Konstancji Radziwiłł córki Michała Radziwiłła[1]. Od wczesnej młodości oficer wojsk litewskich, w 1789 pułkownik i dowódca pułku, w 1792 bronił Rzeczypospolitej przed interwencją rosyjską i odznaczył się w bitwie pod Brześciem Litewskim.

Po zwycięstwie targowiczan opuścił służbę. Działał w Wilnie w spisku insurekcyjnym. Wyznaczony przez T. Kościuszkę na przyszłego Naczelnego Wodza wojsk litewskich. W 1794 w drodze do objęcia tej funkcji schwytany przez Rosjan i zesłany na Syberię. Uwolniony w 1796 przez cara Pawła. Od 1797 w służbie rosyjskiej w stopniu generała. Dosłużył się godności szambelana cara Aleksandra I. W 1812 w stopniu rosyjskiego generała majora wszedł do Armii Księstwa Warszawskiego i jako oficer przybocznego sztabu Napoleona I wziął udział w kolejnych kampaniach napoleońskich. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[2].

Po upadku Napoleona I powrócił na Litwę. Nie był represjonowany, gospodarował na swoich dobrach.

Odznaczony Orderem św. Stanisława (1790), Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (1792)[3][4], bawarskim Orderem Lwa Palatyńskiego (ok. 1790), francuskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Legii Honorowej (1814), neapolitańskim Krzyżem Kawalerskim Orderu Obojga Sycylii (1814)[3],

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
  2. Akcesy do konfederacji warszawskiej rządu i obywatelki Wielkiego Księstwa Litewskiego, podał Euzebiusz Łopaciński, w: Ateneum Wileńskie, r. XI, Wilno 1936, s. 355.
  3. a b Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa 2018, s. 148
  4. Krzysztof Filipow, Order Virtuti Militari 1792-1945, Warszawa 1990, s. 19.