Karol Rojek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Rojek
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1909
Zatory

Data i miejsce śmierci

20 maja 1973
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier mechanik

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Karol Rojek (ur. 4 listopada 1909 w Zatorach, powiat Pułtusk, zm. 20 maja 1973 w Warszawie) – ekonomista polski, inżynier mechanik, specjalista transportu, urzędnik państwowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Józefa, robotnika, i Heleny z Żeglińskich. Jego brat Józef, lotnik, zginął w czasie II wojny światowej zestrzelony nad Atlantykiem. Ukończył w 1928 Gimnazjum im. Staszica w Warszawie[1][2]. W latach 1928–1935 studiował ekonomię w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie; otrzymał wyróżnienie za pracę Wodniarskie procedery zarobkowe na terenie Warszawy. Pracował w polskim oddziale YMCA, działał w Związkach Sportowych Warszawy. W latach 1932–1933 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 45. lokatą w korpusie oficerów rezerwy aeronautyki[3]. Posiadał przydział w rezerwie do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie.

W 1939 został zmobilizowany i w czasie kampanii wrześniowej walczył pod dowództwem generała Franciszka Kleeberga. Był ranny pod Kockiem. Nie trafił do niewoli niemieckiej i w okresie okupacji pracował w hurtowym handlu warzywami; działał jednocześnie w konspiracji, m.in. organizacji wywiadowczej „Muszkieterowie”. Kilkakrotnie był zatrzymywany przez Gestapo.

Po wojnie został zmobilizowany do 15 Zapasowego Pułku Lotniczego w Radomiu; wkrótce zwolniony z wojska, został skierowany do pracy w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, gdzie był m.in. wicedyrektorem Biura Organizacji Dostaw. Pracował następnie w rządowej administracji transportowej, zajmował stanowiska wicedyrektora Departamentu Komunikacji i Łączności w Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, wicedyrektora Departamentu Transportu w Ministerstwie Budownictwa Przemysłowego, dyrektora Departamentu Transportu, Mechanizacji i Energetyki w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, radcy tego ministerstwa. Kierował transportem na takich wielkich budowach, jak Huta Lenina w Krakowie, Huta im. Bolesława Bieruta, Stadion Dziesięciolecia w Warszawie. W 1956 uzyskał dyplom inżyniera mechanika na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.

W latach 1950–1955 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Transport” (później „Transport i Spedycja”), przez wiele lat wchodził w skład redakcji miesięcznika „Motoryzacja”. Ogłosił ponad 100 artykułów i kilka podręczników dotyczących mechanizacji, eksploatacji i naprawy pojazdów oraz ekonomiki transportu budowlanego, m.in. O usprawnieniu transportu w budownictwie (1952), Mechanizacja przeładunków materiałów sypkich (1964), Roboty ładunkowe (1960), Roboty ładunkowe. Zarys organizacyjno-ekonomiczny (1967), Roboty ładunkowe. Podstawy ekonomiki (1973). Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Transportu Samochodowego, od 1960 członkiem Rady Motoryzacyjnej przy Radzie Ministrów. Był laureatem nagród resortowych.

Z poślubioną w 1935 Marią z Koelichenów (1909–1991), filologiem i publicystką, miał syna Tomasza, matematyka.

Zmarł w Warszawie, pochowany na warszawskim cmentarzu ewangelicko-augsburskim (sektor AlF-1-76)[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
  2. ↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-12].
  3. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 127.
  4. ↑ śp. Karol Rojek
  5. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 155 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
  6. ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1425 - na wniosek Ministra Budownictwa Przemysłowego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 507. ISBN 83-06-01691-2.
  • Stanisław Marian Brzozowski, Karol Rojek, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Karol_Rojek&oldid=71754684”