Kazimierz Świtała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Świtała
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1923
Rakoniewice

Data i miejsce śmierci

6 marca 2011
Warszawa

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 15 lipca 1968
do 13 lutego 1971

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Mieczysław Moczar

Następca

Franciszek Szlachcic

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Order Czerwonego Sztandaru Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Kazimierz Czesław Świtała (ur. 21 kwietnia 1923 w Rakoniewicach, zm. 6 marca 2011 w Warszawie) – polski prawnik i polityk. Minister spraw wewnętrznych w latach 1968–1971, członek KC PZPR (1968–1971), szef Kancelarii Sejmu (1972–1986).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wacława i Marii[1]. W sierpniu 1944 wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 37 Pułku Artylerii, następnie skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii przy 2 Armii WP[2]. Ukończył ją pod koniec 1944 w stopniu podporucznika. Brał udział w walkach 2 Armii WP, jako dowódca plutonu ogniowego i oficer łącznikowy sztabu artylerii. Zdemobilizowany został w 1946 w stopniu porucznika[2].

W 1951 ukończył studia prawnicze w Wyższej Szkole Prawniczej w Warszawie, a następnie na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując dyplom magistra praw.

Od 1951 był sędzią Sądu Powiatowego i Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu oraz Wojewódzkim Kierownikiem Szkolenia Ideologiczno-Zawodowego (od 1952). W latach 1955–1958 prezesem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach. Od 1958 był wiceprezesem Sądu Wojewódzkiego dla miasta stołecznego Warszawy, a następnie prezesem Sądu Wojewódzkiego dla województwa warszawskiego. W latach 1960–1961 dyrektor Departamentu Nadzoru Sądowego w Ministerstwie Sprawiedliwości, w 1961 prezes Sądu Wojewódzkiego dla miasta stołecznego Warszawy, a w latach 1961–1965 zastępca Prokuratora Generalnego. W latach 1965–1967 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1967 był wiceministrem spraw wewnętrznych (jednym z zastępców gen. Mieczysława Moczara), a od 15 lipca 1968 do 13 lutego 1971 był ministrem tegoż resortu w czwartym rządzie Józefa Cyrankiewicza oraz rządzie Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza. Jako minister spraw wewnętrznych nie odgrywał decydującej roli w kierowaniu resortem (a w szczególności pionem bezpieczeństwa), gdyż nie wywodził się z aparatu bezpieczeństwa.

W grudniu 1970 uczestniczył w naradzie w gabinecie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki, podczas której podjęto decyzję o użyciu broni wobec protestujących na Wybrzeżu. Po wydarzeniach grudniowych 1970 został usunięty ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych i przeniesiony na stanowisko szefa Kancelarii Sejmu, które sprawował w latach 1972–1986.

W marcu 1948 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2], a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był członkiem egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej PZPR przy Wyższej Szkole Prawniczej im. Teodora Duracza (do 1949) i przy Sądzie Wojewódzkim w Poznaniu, a także I sekretarzem POP przy Sądach Poznańskich (1952–1954), w latach 1968–1971 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR.

Grób Kazimierza Świtały na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Członek Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w latach 1979–1990 członek prezydium Zarządu Głównego ZBoWiD[3], od 1985 przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej ZG ZBoWiD. Od 1951 był także członkiem Związku Prawników Polskich (od 1968 wiceprezes). Wieloletni prezes Towarzystwa Polska – Turcja.

W 1995 oskarżony o sprawstwo kierownicze masakry robotniczej na Wybrzeżu w 1970. Ze względu na zły stan zdrowia został wyłączony z postępowania sądowego w tej sprawie.

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Urszulą Marią z domu Stróżyk (1926–2004). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B35-2-5)[4].

Odznaczenia (wybrane)[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-04].
  2. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-04].
  3. Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację – wierni Polsce Ludowej [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 104, 6 maja 1985, s. 1–2.
  4. Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2020-05-15].
  5. Lista odznaczonych [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 166, 22–23 lipca 1978, s. 2.
  6. M.P. z 1955 r. nr 115, poz. 1480.
  7. M.P. z 1955 r. nr 50, poz. 493.
  8. W Warszawie trwa posiedzenie Biura FIR [w:] „Dziennik Polski”, 11 września 1986, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Z. Branach, Pierwszy grudzień Jaruzelskiego, Wydawnictwo Cetera, 1998
  • Dzieje Sejmu Polskiego (opracowanie zbiorowe), Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1997
  • W. Jaruzelski, Przeciwko bezprawiu, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2004
  • Kto jest kim w Polsce 1984. Informator encyklopedyczny, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, str. 985
  • H. Kula, Grudzień 1970: „oficjalny” i rzeczywisty, Wydawnictwo L&L, 2006
  • Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1996
  • T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
  • P. Pytlakowski, Republika MSW, Wydawnictwo Andy Grafik, 1991
  • B. Seidler, Kto kazał strzelać: Grudzień ’70, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa 1991
  • Tajne dokumenty Biura Politycznego. Grudzień 1970, Wyd. „Aneks”, Londyn 1991
  • A. Walicki, Polskie zmagania z wolnością: widziane z boku, Biblioteka „Kuźnicy”, Universitas, 2000
  • „Za Wolność i Lud”, 1985, nr 21 (1118), str. 5
  • VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7–8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979
  • VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985