Kazimierz Trzeciak

Kazimierz Trzeciak

Mirosław

Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1901 Wilno
Data i miejsce śmierci	31 grudnia 1981 Sianów
Tytuł naukowy	doktor medycyny
Alma Mater	Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie
Odznaczenia

Kazimierz Trzeciak ps. „Mirosław” (ur. 4 lutego 1901 w Wilnie, zm. 31 grudnia 1981 w Sianowie) – polski lekarz, doktor medycyny, absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, oficer 6 pułku piechoty Legionów, żołnierz Armii Krajowej, jeniec wojenny, długoletni mieszkaniec Sianowa, honorowy obywatel Gminy i Miasta Sianów.

Życiorys

Kazimierz Trzeciak urodził się 4 lutego 1901 roku w Wilnie jako czwarte dziecko Władysława Trzeciaka i Pauliny z domu Dobrowolska. Gdy miał dziesięć lat – umarła mu matka. Ojciec w niedługim czasie po tym ożenił się ponownie. Początkowo naukę pobierał w domu rodzinnym. Następnie uczęszczał do gimnazjum w Wilnie. Będąc uczniem VI klasy zgłosił się ochotniczo do Samoobrony Wileńskiej (1918–19), do oddziału kawalerii braci Dąbrowskich. Brał udział we wszystkich walkach tego oddziału, a potem w walkach 13 pułku Ułanów Wileńskich.

Okres międzywojenny

Podczas ofensywy bolszewickiej na Polskę w 1920 roku został ranny w rejonie Łomży i dostał się do niewoli sowieckiej. Po kilku dniach uciekł z niej i przedostał się do Wilna. Po zajęciu Wilna przez gen. Lucjana Żeligowskiego, dołączył do macierzystego 13 pułku Ułanów Wileńskich. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował naukę.

W dniu 17 czerwca 1931 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie uzyskując tytuł doktora medycyny ogólnej. Po ukończeniu studiów został powołany do wojska, gdzie ukończył półroczny kurs w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie uzyskując stopień oficerski podporucznika. W latach 1931–1932 odbył jednoroczną praktykę szpitalną w miejskich szpitalach w Wilnie – św. Jakuba, „Sawicz” i Zakaźnym. W dniu 8 czerwca 1932 roku uzyskał uprawnienia pozwalające na prowadzenie samodzielnej praktyki lekarskiej. Swoją praktykę zawodową rozpoczął na stanowisku lekarza gminnego w Mejszagole, powiat trocki.

II wojna światowa

25 sierpnia 1939 roku, w stopniu podporucznika, został zmobilizowany do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie i wyznaczony na stanowisko lekarza II batalionu. 1 września razem z jednostką przemieścił się transportem kolejowym na front. W dniach 4–6 września nastąpił postój we wsi Psary pod Pułtuskiem, gdzie Kazimierz pracował jako opatrunkowy w trakcie bitwy o tę miejscowość. W dniu 6 września nastąpił odwrót w kierunku na Wyszków. Po przejściu przez Bug kompania sanitarna zabrała około 50 rannych i transportem konnym udała się do szpitala w Mińsku Mazowieckim. W dniu 13 września dotarł do Warszawy, gdzie został wyznaczony na komisarza w Szpitalu Starozakonnych. Po kapitulacji Warszawy powrócił do Wilna.

Od marca 1943 do czerwca 1944 pracował jako lekarz w Sztabie Rejonu AK. Od czerwca 1944 do lipca 1944 w czasie operacji Ostra Brama brał udział w wyzwalaniu Wilna – działał jako lekarz pod pseudonimem „Mirosław”. Był szefem czołówki sanitarnej w 2 Wileńskiej Brygadzie AK dowodzonej przez kpt. Wiktora Koryckiego ps. „Kaziuk”. W dniu 17 lipca 1944 roku we wsi Rakańce wraz z innymi żołnierzami 2 Brygady AK został zatrzymany przez oddziały NKWD (zaplecza 3 Frontu Białoruskiego) i tegoż samego dnia po południu przekroczył w kolumnie wziętych do niewoli żołnierzy oddziału „Kaziuka” bramę obozu przejściowego w Miednikach Królewskich. Po niespełna dwóch tygodniach oficerów AK z w/w miejsca internowania wywieziono do obozu w Riazaniu, następnie do obozu w Diagilewie. Tam jako więzień wraz z innymi polskimi lekarzami działał w obozowym szpitalu, udzielając pomocy przebywającym w obozie chorym. Z obozu w Riazaniu został zwolniony w październiku 1947 i powrócił do Wilna, gdzie nie zastał swoich bliskich, którzy zostali repatriowani w 1946 roku na tzw. „Ziemie Odzyskane” do Gorzowa Wielkopolskiego i Koszalina.

Okres powojenny

9 grudnia 1947 roku opuścił dawne Kresy Wschodnie przekraczając nową granicę Polski, poprzez Białą Podlaską dotarł do Koszalina. W Koszalinie zatrzymał się u swojego najstarszego brata Wacława, który pracował tutaj jako sędzia w Sądzie Grodzkim. Z początkiem 1948 roku został skierowany do pracy w Sianowie, gdzie od podstaw organizował opiekę zdrowotną mieszkańców z terenu o promieniu ponad 11 kilometrów i 8 tysięcy mieszkańców. Po niedługim czasie mieszkańcy gminy Sianów mogli korzystać z Ośrodka Zdrowia obejmującego izbę porodową, gabinet stomatologiczny, punkt szczepień, laboratorium analityczne, gabinet radiologiczny i poradnię dziecięcą. Był również lekarzem zakładowym Zakładów Przemysłu Zapałczanego w Sianowie. Przez następne lata Ośrodek Zdrowia w Sianowie pod kierownictwem Kazimierza Trzeciaka się rozwijał, przybywało specjalistyczne wyposażenie oraz kadra lekarska. Kazimierz Trzeciak był aktywny zawodowo do ostatnich swoich dni. Zmarł 31 grudnia 1981 roku wieku 80 lat. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Sianowie.

W uznaniu zasług dla rozwoju służby zdrowia na terenie Gminy i Miasta Sianowa oraz w działalności społecznej Rada Miejska Sianowa w dniu 12 czerwca 2014 roku nadała pośmiertnie Kazimierzowi oraz jego żonie Leokadii honorowe obywatelstwo Gminy i Miasta Sianów.

Życie prywatne

Kazimierz Trzeciak ożenił się z Leokadią z domu Zielińska, która również pracowała jako pielęgniarka w sianowskim Ośrodku Zdrowia. Kazimierz i Leokadia doczekali się syna Mirosława.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Złoty Krzyż Zasługi (1970)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”(1969)
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1965)
• Odznaka „Za zasługi w rozwoju województwa koszalińskiego” (1967)
• Odznaka Grunwaldzka (1970)
• Honorowy Obywatel Gminy i Miasta Sianów – pośmiertnie