Kefaloforia
Kefaloforia, głowonoszenie – w ikonografii hagiograficznej motyw, ukazujący męczennika trzymającego w rękach własną ściętą głowę, także cud świętych noszenia własnej głowy po śmierci przez dekapitację[1]. W hagiografii był to popularny motyw wskazywania przez świętego miejsca, gdzie chce być pochowany. Motyw ten podkreślał też chwałę męczennika i jego zwycięstwo nad poganami[2].
Przykłady[edytuj | edytuj kod]
- Dionizy (biskup Paryża)[2][3]
- Feliks i Regula[4]
- Lucjan z Beauvais[5]
- Jan Włodzimierz[6]
- Justus z Beauvais[7]
- Łazarz I Hrebeljanović[7]
- Natalena (Lena) z Pamiers[8]
- Nikazy z Reims[7]
- Merkury Smoleński[9]
- Solangia[10]
- Wojciech Sławnikowic (święty męczennik)[2]
- Waleria z Limoges[11]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 97.
- ↑ a b c Starnawska 2005 ↓, s. 227.
- ↑ Maria Działo, Sakralne Dziedzictwo Małopolski [online], sdm.upjp2.edu.pl [dostęp 2023-06-29].
- ↑ Feliks [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Redakcja Ku Świętości, Lucjan z Beauvais [online], 5 kwietnia 2021 [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 99.
- ↑ a b c Dziadul 2015 ↓, s. 100.
- ↑ Natalena [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Dziadul 2015 ↓, s. 98.
- ↑ Solangia (Solongia) [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29] (pol.).
- ↑ Waleria [online], DEON.pl [dostęp 2023-06-29] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 2: D-G. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 39. ISBN 83-7097-374-4.
- Paweł Dziadul, Cud kefaloforii i jego prawosławno-słowiańskie konteksty, „Studia Slavica”, XIX/1, 2015.
- Maria Starnawska: Relikwie jako fundament ideowy wspólnoty w tradycji polskich przekazów średniowiecznych. (św. św. Wojciech, Florian, Stanisław, Drzewo Krzyża Świętego na Łyścu. W: Sacrum. Obraz i funkcja w społeczeństwie średniowiecznym. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2005. ISBN 83-235-0071-1.