Khuông Việt
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1011 |
| Szkoła | |
| Linia przekazu Dharmy zen |
|
| Nauczyciel | |
| Następca | |
| Zakon | |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne |
Khuông Việt Thái Sư (Wielki Mistrz, Który Przynosi Porządek do Viet) |
Khuông Việt (ur. 933, zm. 1011) – wietnamski mistrz thiền ze szkoły vô ngôn Thông. Znany wcześniej jako Chân Lưu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z Cát Lợi. Jego rodzinne nazwisko to Ngô. Był potomkiem Ngô Thuậna Đế. Był okazałym mężczyzną o nieograniczonej uważności. Jako chłopiec studiował konfucjanizm, ale gdy dorósł zwrócił się w stronę buddyzmu. Razem z kolegą ze szkoły udał się do mistrza thiền Vâna Phonga i przyjął ordynację mnisią w świątyni Khai Quốc. Od tej pory poświęcił się studiowaniu tekstów buddyjskich oraz zgłębiał istotę nauk thiền.
Gdy miał ok. czterdziestu lat, sława o nim dotarła na dwór królewski. Cesarz Đinh Tiên Hoàng (pan. 968-979) zaprosił go na audiencję. Mistrz zrobił tak dobre wrażenie, że cesarz nadał mu tytuł Głównego Dyrektora Mnichów (wiet. Tăng Thống). Wkrótce potem otrzymał także tytuł Khuông Việt Thái Sư (Wielki Mistrz, Który Przynosi Porządek do Viet). Mógł to być rok 971. Kolejny cesarz - Lê Đại Hành (pan. 980-1005) - uhonorował mistrza jeszcze bardziej, czyniąc z niego uczestnika wszystkich spraw dworskich i militarnych.
W tym okresie mistrz często odwiedzał górę Vệ Linh w prefekturze Bình Lỗ[1]. Chciał tam wybudować swoją pustelnię i tam zamieszkać. Pewnej nocy miał sen, w którym pojawił się Wajśrawana. Ów Niebiański Król zlecił mu misję obrony granic i szerzenia buddyzmu. Potem z wielkiego drzewa, które znalazł podczas górskiej wędrówki wyrzeźbił podobiznę Vaiśravany.
W 981 r. chińska armia Songów dokonała inwazji na Wietnam. Cesarz Lê Đại Hành, który znał sen mistrza, polecił mu modlić się przed figurą Wajśrawany w celu uratowania państwa. Armię chińską ogarnął strach i wycofała się do rzeki Ninh w Bảo Hựu. Powstały dzikie fale unoszone przez wiatr i pojawiły się smoki skaczące i stające dęba. Chińska armia wycofała się w nieładzie[2].
W 987 r. z misją pokojową udał się do Wietnamu poseł Songów - Li Jue. Cesarz wietnamski polecił mistrzowi Khuôngowi przebrać się w dworskie szaty i działać jako minister[3]. Negocjacje przebiegły pomyślnie, na pożegnanie mistrz Khuông Việt napisał dla posła wiersz "Vương Lang Qui" ("Królewski emisariusz wraca do domu").
W jakiś czas potem mistrz Khuông Việt zrezygnował z urzędu, zasłaniając się wiekiem i słabym zdrowiem, i powrócił do swojego rodzinnego rejonu, gdzie wybudował klasztor Phật Đà na górze Du Hí w Cát Lợi w dystrykcie Thường Lạc[4]. Objął w nim pozycję opata i miał wielu uczniów.
Pewnego dnia zaawansowany uczeń Đa Bảo spytał go: "Co jest początkiem i końcem studiowania Drogi?" Khuông Việt powiedział: "Od początku do końca, nie ma niczego we wspaniałej pustce. Kiedy możesz zrozumieć Takość (sans. Tathata), wszystko ma tę samą naturę." Đa Bảo spytał: "Jak ją można zachować?" Khuông Việt powiedział: "Nie ma tam miejsca dla ciebie, aby zabrać się za pracę." Đa Bảo powiedział: "Mistrzu, powiedziałeś wszystko." Khuông Việt powiedział: "Jak to rozumiesz?" Đa Bảo krzyknął.
Piętnastego dnia drugiego miesiąca drugiego roku okresu Thuận Thiên dynastii Lý, czyli w 1011 r., tuż przed swoją śmiercią, Khuông Việt powiedział wiersz do Đa Bảo:
|
Po skończeniu wiersza, złożył dłonie i zmarł w pozycji lotosu[5].
Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
- 33/6. Huineng (638-713)
- 34/7. Nanyue Huairang (677-744) szkoła hongzhou
- 35/8. Mazu Daoyi (707-788)
- 36/9. Baizhang Huaihai (720-814)
- 37/10/1. Vô Ngôn Thông (759-826) Wietnam - szkoła vô ngôn thông
- 38/11/2. Cảm Thành (zm. 860)
- 39/12/3. Thiện Hội (zm. 900)
- 40/13/4. Vân Phong (zm. 956)
- 41/14/5. Khuông Việt (933-1011)
- 42/15/6. Đa Bảo (zm. po 1028)
- 43/16/7. Định Hương (zm. 1051)
- 44/17/8. Viên Chiếu (999-1090)
- 45/18/9. Thông Biện (zm. 1134)
- 46/19/10. Biện Tâi (bd)
- 46/19/10. Đạo Huệ (zm. 1173)
- 45/18/9. Thông Biện (zm. 1134)
- 44/17/8. Cứu Chỉ
- 44/17/8. Bảo Tính (zm. 1034)
- 44/17/8. Minh Tâm (zm. 1034)
- 44/17/8. Viên Chiếu (999-1090)
- 43/16/7. Thiền Lão
- 43/16/7. Định Hương (zm. 1051)
- 42/15/6. Đa Bảo (zm. po 1028)
- 41/14/5. Khuông Việt (933-1011)
- 40/13/4. Vân Phong (zm. 956)
- 39/12/3. Thiện Hội (zm. 900)
- 38/11/2. Cảm Thành (zm. 860)
- 37/10/1. Vô Ngôn Thông (759-826) Wietnam - szkoła vô ngôn thông
- 34/7. Nanyue Huairang (677-744) szkoła hongzhou
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Obecnie jest to rejon Phù Lỗ
- ↑ Cuong Tu Nguyen. Zen in Medieval Vietnam. A Study and Translation of the 'Thiền Uyển Tập Anh'. Str. 112
- ↑ Dokładniej jako giang lệnh (chiń. jiangling) - "urzędnik rzeczny"
- ↑ Obecnie jest to dystrykt Tình Gia w prowincji Thanh Hoá
- ↑ Oryginalny tekst Thiền Uyển Tập Anh informuje, że mistrz miał wtedy pięćdziesiąt dwa lata. Jednak inne źródła mówią o siedemdziesięciu dziewięciu latach, co wydaje się być bardziej prawdopodobne
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cuong Tu Nguyen. Zen in Medieval Vietnam. A Study and Translation of the 'Thiền Uyển Tập Anh'. University of Hawai'i Press, Honolulu. 1997. Str. 481. ISBN 0-8248-1948-9