Kijowiec (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kijowiec
wieś
Ilustracja
Kościół św. Jana Chrzciciela w Kijowcu
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

koniński

Gmina

Ślesin

Liczba ludności (2011)

569[2]

Strefa numeracyjna

63[3]

Kod pocztowy

62-561[4]

Tablice rejestracyjne

PKN[5]

SIMC

0296911[6]

Położenie na mapie gminy Ślesin
Mapa konturowa gminy Ślesin, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Położenie na mapie powiatu konińskiego
Mapa konturowa powiatu konińskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kijowiec”
Ziemia52°25′26″N 18°18′33″E/52,423889 18,309167[1]

Kijowiecwieś sołecka w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Ślesin[2][7].

Geografia[edytuj | edytuj kod]

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Kijowiec jest zlokalizowany w północnej części gminy Ślesin[2]. Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków obręb ewidencyjny Kijowca graniczy z obrębami: Czartówek na północnym zachodzie, Celinowo na północnym wschodzie i wschodzie, Kijowskie Nowiny na południowym wschodzie, Szyszyn na południu oraz Marianowo i Kobylanki na zachodzie[8][a].

W podziale kraju na regiony fizycznogeograficzne miejscowość jest położona na obszarze mezoregionu Pojezierze Żnińsko-Mogileńskie[9], będącego częścią makroregionu Pojezierze Wielkopolskie[10]. Mezoregion ten wyodrębnili Solon i inni w 2018[10], wcześniej zaś – zgodnie z regionalizacją Kondrackiego – był częścią Pojezierza Gnieźnieskiego, sklasyfikowanego jako wysoczyzna młodoglacjalna, przeważnie z jeziorami[11][12].

Leży przy drodze krajowej nr 25[13].

Integralne części wsi Kijowiec[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Kijowiec[7]
SIMC Nazwa Rodzaj
0296928 Kijowiec-Szyszynek część wsi
0296934 Ściany część wsi

Struktura użytkowania gruntów[edytuj | edytuj kod]

Kijowiec jest wsią o przewadze gruntów ornych. Struktura użytkowania gruntów w obrębie ewidencyjnym tejże jednostki osadniczej (według Planu Odnowy Miejscowości Kijowiec na lata 2012–2019) przedstawia się następująco[2]:

Sposób użytkowania Powierzchnia [ha] Udział % w ogólnej powierzchni obrębu
Tereny zabudowy mieszkaniowej 10,4940 2,6
Tereny zabudowy inne 0,6199 0,2
Pastwiska trwałe 2,8866 0,7
Grunty orne 357,2705 89,5
Sady 6,0183 1,5
Nieużytki 8,3501 2,1
Drogi 7,8757 2,0
Rowy 0,8300 0,2
Użytek ekologiczny 4,3600 1,1
Tereny różne 0,5000 0,1
Razem 399,2051 100

Historia[edytuj | edytuj kod]

W okresie dwudziestolecia międzywojennego gromada Kijowiec (jako jednostka pomocnicza) wchodziła w skład gminy Skulska Wieś w granicach powołanego w 1919 powiatu słupeckiego w województwie łódzkim[14]. Wraz ze zniesieniem powiatu słupeckiego 1 kwietnia 1932 gmina znalazła się w granicach powiatu konińskiego w tymże województwie[15]. 1 kwietnia 1938 cały powiat koniński (tj. wraz z gminą Skulska Wieś) przeniesiono z województwa łódzkiego do województwa poznańskiego[16].

Po zakończeniu II wojny światowej wieś zachowała przynależność administracyjną sprzed 1939. W 1954 w wyniku reformy administracyjnej, wprowadzającej gromady w miejsce gmin, utworzono gromadę Kijowiec z siedzibą gromadzkiej rady narodowej w Kijowcu. W granicach tejże jednostki znalazły się tereny dotychczasowych gromad: Celinowo, Gawrony, Kijowiec, Kijowskie Nowiny i Kobylanki ze zniesionej gminy Skulska Wieś[17].

Gromadę Kijowiec zniesiono 1 stycznia 1960, a jej obszar włączono do gromady Ślesin[18]. 1 stycznia 1973 w powiecie konińskim utworzono gminę Ślesin[19]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego[20][21].

W 1935 z inicjatywy hrabiego Mittelstaedta we wsi utworzono Ochotniczą Straż Pożarną. We wczesnych latach powojennych mieszkańcy podjęli się budowy remizy strażackiej, jednak jej wznoszenie przerwano. Nowy obiekt powstał w latach 90. XX wieku. W 1993 oddano do użytkowania budynek świetlicy wiejskiej[2].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do gminnej ewidencji zabytków z terenu wsi wpisane są dwór gliniono-murowany z drugiej połowy XIX wieku, przebudowany następnie około 1940 – według stanu na 2012 w ruinie, gliniano-murowany dom nr 22 z 1923, gliniano-murowany dom nr 42 z 1937, a także archeologiczne stanowisko kultury neolitycznej[13].

Grobowce kultury pucharów lejkowatych[edytuj | edytuj kod]

W Kijowcu odkryto bezkomorowy grobowiec typu kujawskiego kultury pucharów lejkowatych, wchodzący w skład tzw. „kleczewskiej enklawy grobowców kujawskich”. Na powierzchni kijowskiego grobowca znaleziono fragment flaszy z kryzą, co pozwala domniemywać, że powstał on w fazie wióreckiej kultury pucharów lejkowatych. Nie można zaś mówić o pewności, gdyż brak dowodów na to, że naczynie rzeczywiście jest związane z obiektem. Oprócz części flaszy zinwentaryzowano dwadzieścia kawałków innej ceramiki, a także jeden odłupek krzemienny. Grobowiec jest mocno zniwelowany. Jeszcze badania z początku trzeciego tysiąclecia wskazywały, że nasyp – jak i rzędy podkładek – są słabo zarysowane w terenie, według inwentaryzacji z 2016 elementów tych nie udało już się wyodrębnić. Cmentarzysko zostało usytuowane na wyróżniającym się z otoczenia wzniesieniu o północnej ekspozycji. Znajduje się w obszarze Archeologicznego Zdjęcia Polski 52-41/71[22][23].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

W 1998 we wsi mieszkało 429 osób (według stanu faktycznego zamieszkiwania), z czego 227 stanowili mężczyźni (52,91%), 202 kobiety (47,09%). W podziale struktury wiekowej na dziesięciolecia najliczniej reprezentowany był przedział wiekowy 0–9 – 100 osób. Najmniej – 30 osób – liczył przedział wiekowy 50–59, przy czym osoby powyżej 60 lat ujęto w jeden przedział liczący 60 osób. Było 111 gospodarstw domowych, z czego 8 stanowiły gospodarstwa jednoosobowe, 21 – dwuosobowe, 48 – trzy- lub czteroosobowe i 34 co najmniej pięcioosobowe. 26 gospodarstw funkcjonowało jako wieloosobowe co najmniej dwurodzinne. Wykształcenie wyższe zdobyło troje mieszkańców wsi, średnie – 36[24].

W 2009 wieś liczyła 610 mieszkańców – 323 mężczyzn (52,95%) oraz 287 kobiet (47,05%). W wieku przedprodukcyjnym było 21,6% osób, w wieku produkcyjnym – 63,1%, w wieku poprodukcyjnym – 15,2%[24]. Na 31 grudnia 2011 zamieszkiwało ją 569 osób – 299 mężczyzn (52,55%) oraz 270 kobiet (47,45%). Udział mieszkańców do 18 roku życia wynosił 21%, powyżej 65 – 13%[2].

Infrastruktura[edytuj | edytuj kod]

Przez wieś przebiega droga krajowa nr 25[13], a także cztery drogi gminne: 444060P (granica z gminą Skulsk w Wandowie – Kijowiec – Kijowskie Nowiny – droga powiatowa nr 3188P), 451012P (Kijowiec – granica z gminą Skulsk w Nowej Rudzie), 458006P (droga powiatowa nr 3186P – Marianowo – Kijowiec – Szyszyn – droga gminna nr 458009P), 458007P (droga gminna nr 451012P – Kijowiec – droga gminna nr 458006P)[25].

W miejscowości funkcjonuje jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej[13]. Od pierwszej połowy lat 90. XX wieku działa świetlica wiejska. Do dyspozycji mieszkańców jest również boisko sportowe[2].

Oświata[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z Uchwałą nr 263/XXVIII/17 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie dostosowania sieci szkół podstawowych i gimnazjów do nowego ustroju szkolnego Kijowiec, co się tyczy edukacji na poziomie podstawowym, znajduje się w granicach obwodu Szkoły Podstawowej im. Adama Mickiewicza w Szyszyńskich Holendrach[26]. Do 31 sierpnia 2019 edukacja na poziomie gimnazjalnym, w granicach przypisanego do wsi obwodu, odbywała się w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Ślesinie[26].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. na podstawie danych Państwowego Rejestru Granic, w: Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej, op. cit.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 53282
  2. a b c d e f g Plan Odnowy Miejscowości Kijowiec na lata 2012–2019. Załącznik do uchwały nr 165/XVIII/12 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 7 maja 2012 roku, Rada Miejska Gminy Ślesin, 2012 (pol.).
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 30 października 2013 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telekomunikacyjnych, w których świadczone są publicznie dostępne usługi telefoniczne. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1281)
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., styczeń 2019, s. 472 [zarchiwizowane 2019-01-14].
  5. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2355)
  6. Rejestr TERYT. Przeglądanie. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2020-04-14]. (pol.).
  7. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  8. Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej.. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2020-04-15].
  9. Geoserwis Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2020-04-15]. (pol.).
  10. a b Jerzy Solon, Jan Borzyszkowski, Małgorzata Bidłasik, Andrzej Richling, Krzysztof Badora, Jarosław Balon, Teresa Brzezińska-Wójcik, Łukasz Chabudziński, Radosław Dobrowolski, Izabela Grzegorczyk, Miłosz Jodłowsk, Mariusz Kistowski, Rafał Kot, Paweł Krąż, Jerzy Lechnio, Andrzej Macias, Anna Majchrowska, Ewa Malinowska, Piotr Migoń, Urszula Myga-Piątek, Jerzy Nita, Elżbieta Papińska, Jan Rodzik, Małgorzata Strzyż, Sławomir Terpiłowski, Wiesław Ziaja. Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data. „Geographia Polonica”. 91 (1), s. 143–170, 2018. Polska Akademia Nauk. DOI: 10.7163/GPol.0115. (pol.). 
  11. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 143–145. ISBN 978-83-01-16022-7.
  12. Jerzy Kondracki, Andrzej Richling. Regiony fizycznogeograficzne, skala 1:1500000. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1994
  13. a b c d Rada Miejska Gminy Ślesin: Zmiana studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Ślesin. Uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego.. Gmina Ślesin, 2016. [dostęp 2020-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-14)]. (pol.).
  14. Ustawa tymczasowa z dnia 2 sierpnia 1919 r. o organizacji władz administracyjnych II instancji. (Dz.U. z 1919 r. nr 65, poz. 395)
  15. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 stycznia 1932 r. w sprawie zniesienia powiatu słupeckiego w województwie łódzkiem. (Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 34)
  16. Ustawa z dnia 12 czerwca 1937 r. o zmianie granic województw: poznańskiego, pomorskiego, warszawskiego i łódzkiego. (Dz.U. z 1937 r. nr 46, poz. 350)
  17. Uchwała Nr 25/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu konińskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 26 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 października 1954 r. dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z 4 grudnia 1954 r., Nr. 20, Poz. 100)
  18. Uchwała Nr 14/59 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 18 września 1959 r. w sprawie zniesienia i utworzenia niektórych gromad w województwie poznańskim w brzmieniu zatwierdzonym uchwałą Nr 458/59 Rady Ministrów z dnia 27 listopada 1959 r. w sprawie zatwierdzenia uchwał Wojewódzkich Rad Narodowych w Białymstoku, Koszalinie, Poznaniu i Wrocławiu w przedmiocie połączenia, zniesienia i utworzenia niektórych gromad (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z 18 grudnia 1959 r., Nr. 10, Poz. 116)
  19. Uchwała Nr XVIII/98/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 5 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie poznańskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 29 grudnia 1972 r., Nr 32, Poz. 391)
  20. Ustawa z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. (Dz.U. z 1975 r. nr 16, poz. 91)
  21. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 maja 1975 r. w sprawie określenia miast oraz gmin wchodzących w skład województw. (Dz.U. z 1975 r. nr 17, poz. 92)
  22. Krzysztof Gorczyca. Kleczewska enklawa grobowców kujawskich. Zarys problemu. „Folia Praehistorica Posnaniensia”. XIII/XIV, s. 117–131, 2005. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. DOI: 10.14746/fpp.2005.13.09. ISSN 0239-8524. (pol.). 
  23. Krzysztof Gorczyca, Eryk Schellner, Katarzyna Schellner: Dwa nowe cmentarzyska kleczewskiej enklawy grobowców kujawskich. Konin: Muzeum Okręgowe w Koninie, 2016, s. 133–145, seria: Konińskie Zeszyty Muzealne. ISBN 978-83-60168-19-9.
  24. a b Bank Danych Lokalnych. Miejscowość statystyczna – Podole Małe. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2020-04-15]. (pol.).
  25. Uchwała nr 318/XXXVIII/10 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie ustalenia przebiegu istniejących dróg gminnych. Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego – nr 150, poz. 2877. [dostęp 2020-04-15]. (pol.).
  26. a b Uchwała nr 263/XXVIII/17 Rady Miejskiej Gminy Ślesin z dnia 30 marca 2017 r. w sprawie dostosowania sieci szkół podstawowych i gimnazjów do nowego ustroju szkolnego, wprowadzonego ustawą – Prawo oświatowe. Dziennik Urzędowy Województwa Wielkopolskiego – Poznań, dnia 20 kwietnia 2017 r., poz. 3416. [dostęp 2020-04-15]. (pol.).