Kisielnica biaława
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
kisielnica biaława |
| Nazwa systematyczna | |
| Exidia thuretiana (Lév.) Fr. Hymenomyc. eur. (Upsaliae): 694 (1874) | |
Kisielnica biaława (Exidia thuretiana (Lev.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny uszakowatych (Auriculariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Auriculariaceae, Auriculariales, Auriculariomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1848 r. Joseph Henri Léveillé nadając mu nazwę Tremella thuretiana. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1874 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Exidia[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako kisielec białawy[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Nieregularny, przylegający do podłoża. Wysokość do kilku cm, szerokość do ok. 15 cm. Powierzchnia lśniąca, biaława lub niebieskawobiała, guzowata i falista[3].
Galaretowato-elastyczny[3]. Smak i zapach niewyraźny[4].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, wygięte na kształt kiełbaski. Rozmiar 14–20 × 8,5–12 μm[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje w Ameryce Północnej, Afryce, Europie i Azji[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Norwegii[2].
Rośnie na martwym drewnie drzew liściastych, głównie na buku. Owocniki wyrastają przez cały rok na pniakach i martwych gałęziach i pniach[3]. Najczęściej owocniki pojawiają się późną jesienią i podczas łagodnej zimy[4].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Saprotrof o grzybni rozwijającej się w drewnie. Owocniki tworzy na zewnątrz drewna. Grzyb niejadalny[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
- ↑ a b c d Breitenbach J, Kranzlin F. (1985). Fungi of Switzerland: Non Gilled Fungi: Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes. 2. Lucerne: Verlag Mykologia. p. 64. ISBN 3-85604-220-2
- ↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.