Kość księżycowata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kość księżycowata
Kości nadgarstka: A – kość łódeczkowata, B – kość księżycowata, C – kość trójgraniasta, D – kość grochowata, E – kość czworoboczna większa, F – kość czworoboczna mniejsza, G – kość główkowata, H – kość haczykowata
kość księżycowata

Kość księżycowata, kość półksiężycowata (łac. os lunatum) – jedna z ośmiu kości nadgarstka człowieka, leżąca w szeregu bliższym, pomiędzy kością trójgraniastą a kością łódeczkowatą[1]. Ma kształt półksiężyca i jak inne kości nadgarstka (z wyjątkiem kości grochowatej) jest nieregularnie sześcienna, ma sześć powierzchni[1]. Powierzchnia bliższa (górna), gładka i wypukła, łączy się za pomocą stawu z dolnym odcinkiem kości promieniowej i krążkiem stawowym połączenia promieniowo-nadgarstkowego. Silnie wklęsła powierzchnia dalsza (dolna) łączy się z kością haczykowatą i głową kości główkowatej. Do chropowatych powierzchni dłoniowej i grzbietowej przyczepiają się więzadła. Powierzchnie łokciowa i promieniowa są małe i równe; ta pierwsza łączy się z kością trójgraniastą, a druga z kością łódeczkowatą[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 465–468, ISBN 978-83-200-4323-5.