Kościół św. Idziego w Podlesiu
50°45′15″N 19°36′18″E/50,754167 19,605000 A/222/78 z dnia 25.01.1978[1]
| |||||||||||||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||||||||||||
_ID_639843.jpg) Elewacja frontowa | |||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||
| Parafia | |||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
1 września | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Lelów  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu częstochowskiego  | |||||||||||||||||||||
| 50°45′15″N 19°36′18″E/50,754167 19,605000
| |||||||||||||||||||||
Kościół św. Idziego – zabytkowy kościół katolicki znajdujący się w Podlesiu w powiecie częstochowskim w województwie śląskim. Jest kościołem parafialnym w dekanacie koniecpolskim w diecezji kieleckiej[2].
Świątynia znajduje się na szlaku architektury drewnianej województwa śląskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o kościele w Podlesiu pochodzą z 1325 i 1470 roku. Świątynia została spalona przez Szwedów w 1657 roku, nowy kościół wzniesiono w 1728 roku, z fundacji Aleksandra Tęgoborskiego, ówczesnego właściciela wsi. Konsekracja odbyła się w 1728 roku. Pod koniec XVIII wieku (1782-1787) kościół przebudowano tak gruntownie, że faktycznie można mówić o budowie nowego. Było to możliwe dzięki wydatnej pomocy Aleksandra Potockiego, kolatora kościoła.
Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Kościół jest drewniany, wybudowany w konstrukcji zrębowej, oszalowany deskami, na podmurówce. Nawa kościoła założona jest na rzucie prostokąta, prezbiterium od strony północnej, węższe, zamknięte prostą ścianą. Bezpośrednio za prezbiterium, na jego przedłużeniu, znajduje się zakrystia – co jest rozwiązaniem rzadko spotykanym w kościołach drewnianych. Wejście do kościoła poprzedzone jest niewielkim przedsionkiem. Dachy gontowe, dwuspadowe, odrębne nad nawą i nad prezbiterium z zakrystią. W dachu nawy znajduje się wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona hełmem. Szczyt fasady oszalowany jest deskami układanymi „w jodełkę”. Kościół jednonawowy. Nawa i prezbiterium przekryte są wspólnym sklepieniem pozornym, w nawie wspartym na zaskrzynieniach. Belka tęczowa posiada formę dwóch wolut.
Wyposażenie barokowe. Ołtarz główny i dwa ołtarze boczne pochodzą z XVIII wieku.
Dzwonnica[edytuj | edytuj kod]
W sąsiedztwie kościoła znajduje się wolnostojąca drewniana dzwonnica wybudowana w 1808 roku (rok wyryty nad drzwiami).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków.
- ↑ Dekanat koniecpolski [online], diecezja.kielce.pl [dostęp 2021-04-17].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barbara Wolff (red) Jerzy Z. Łoziński (red), Jan (red.) Samek: Katalog zabytków sztuki w Polsce tom III województwo kieleckie z. 12 powiat włoszczowski. Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1966.